Wat een grote droom dat ik zwanger ben! Intens gelukkig en blij telden wij de weken. Fantaseerden we over leuke babynamen. Werd het een jongen of toch een meisje? De 15 weken waren aangebroken en we konden een echo laten maken om het geslacht bekend te maken. Wat waren wij zenuwachtig. De verloskundige zei ons dat we een meisje zouden krijgen. Wat waren wij enorm trots op ons meisje! Alles zag er goed uit. Wel iets kleiner dan normaal, maar dat komt heel vaak voor, werd ons verteld. We hoefden ons geen zorgen te maken. We moesten vijf weken wachten tot de 20 weken echo. Wij konden daar niet op wachten en hebben met 17 weken zwangerschap een extra echo gekocht. Het was net voor Kerst en we vonden het enorm fijn om even naar ons meisje te kijken en met een heel fijn gevoel de kerstdagen en het nieuwjaar in te gaan. Ook op die echo was het allemaal goed en hoefden we ons wederom geen zorgen te maken over iets.
En toen kwam daar de 20 weken echo, maar wat kan er nu nog mis gaan? Toch? Drie weken geleden was alles namelijk nog in orde. Opeens stortte onze wereld in. De 20 weken echo zag er enorm slecht uit. Weinig tot geen vruchtwater. Veel te klein baby’tje. We werden doorgestuurd naar het Wilhelmina Kinderziekenhuis in Utrecht. Elke twee weken moesten we weer naar Utrecht voor een groei echo. Mijn man, onze dochter en ik hebben enorm veel testen gehad. Het enige wat eruit was gekomen was dat de navelstreng niet goed was. Er bleek achteraf één extra draadje te zitten waardoor de navelstreng niet goed zijn werk kon doen. Bij elke hartslag dat ons meisje had, gaf de navelstreng even geen zuurstof en voeding… Voor de rest waren mijn partner en ik gezond en had onze dochter geen afwijkingen of iets geks. Elke twee weken was ze amper iets gegroeid, waardoor haar achterstand steeds groter werd. Met 23 weken zwangerschap is ons de optie gegeven om het weg te laten halen. Wij konden dat niet over ons hart verkrijgen. Wat als ze wel gewoon op één of andere manier toch gezond ter wereld zou komen? Dan heb je je leven lang spijt. Wij hebben geleefd in een rollercoaster, enorm veel verdriet, enorm veel pijn, enorme angst om je kindje te moeten gaan verliezen.
Weer kregen we een groei echo. We zagen dat haar hartje al minder ging kloppen en dat ze na twee weken helemaal NIET meer gegroeid was. We kregen een gesprek met een gynaecoloog in Utrecht. We hoorden dat ons meisje geen kans meer had en dat we moesten afwachten tot dat ze zou gaan overlijden. We wisten niet hoe we moesten reageren en zijn naar huis gereden. We hebben allebei alleen maar gehuild op de terugweg naar huis. “Waarom over komt ons dit nu weer?” Er gaan op dat moment zoveel vragen door je hoofd. “Wat heb ik verkeerd gedaan? Had ik dit misschien toch anders moeten doen?” Ik weet dat ons meisje zeven weken lang keihard gevochten heeft voor haar leven! Toen wij dus hoorden dat ze geen kans meer had, ben ik zelf ook gaan stoppen met vechten. Want waarom zou je vechten voor iets wat toch geen kans meer heeft?
Drie dagen later stonden mijn man en ik onder de douche waarop mijn man zegt: “Ik heb zo’n onrustig gevoel in mijn lichaam.” Waarop ik antwoordde dat ik precies hetzelfde voelde. Ik ben gelijk gaan bellen met mijn verloskundige die in mijn woonplaats gevestigd zat. We konden gelijk langs komen. Ze deed de doppler op mijn buik en probeerde haar hartje te zoeken. Het enige wat we hoorden was mijn kloppend hart. Dus toch maar een echo. Ons meisje was overleden. Intens verdrietig waren wij. We moesten gelijk gaan schakelen. Want we moesten haar begrafenis regelen! Maar ik moest eerst nog ‘gewoon’ gaan bevallen. Vier dagen later kon ik in het ziekenhuis terecht om te gaan bevallen. Mijn weeën werden opgewekt en ondertussen waren onze beste vrienden de begrafenis aan het regelen voor onze dochter. Zo konden wij ons concentreren op de komst van onze dochter en in alle rust afscheid gaan nemen. De tijd tikte verder en ik had om 21.00 uur nog geen weeën, waarop ik een slaapprik gekregen had om wat te slapen. Dan konden we de volgende dag verder gaan. We dachten even lekker te kunnen gaan slapen na een dag ziekenhuis. Om 22.00 uur kreeg ik buikpijn en moest ik om de vijf minuten plassen. Heel vervelend trouwens als je helemaal plat gespoten bent. Het gevoel alsof je enorm veel jointjes op hebt. Ik was zo wazig… Maar toen werd de buikpijn steeds heftiger en heftiger waarop de arts zei: “Je hebt al 10 centimeter ontsluiting.” Toen moest ik dus echt gaan bevallen. Iets waar we enorm tegenop keken. “Hoe groot zou ze zijn? Hoe zou ze eruit zien? Zal ze al helemaal af zijn?” Ik moest gelijk beginnen met persen. Haar benen kwamen eerst. Opeens stopten mijn weeën, haar hoofdje zat nog vast. Er stonden inmiddels vijf mensen aan m’n bed. Drie mensen probeerden mijn infuus te prikken, wat na vijf keer prikken eindelijk lukte! Na een half uur kwamen de weeën iets op gang, toen werd onze dochter Lieve geboren. Helaas konden wij haar niet levend mee maken. Wat was ze mooi. Zo volmaakt. Alles was af. Er werden hand- en voet afdrukken gemaakt. Ik wilde even bijkomen van alles en ging douchen. Wat hebben wij lang naar haar gekeken en hoe langer ik keek, hoe mooier ze werd. Wat een liefde voel je voor je overleden kindje. De volgende ochtend kwam stichting STILL om te fotograferen. Wat waren we verdrietig en blij te gelijk dat iemand onze Lieve kon vastleggen.
Er ging bijna een week voorbij voordat ons meisje naar haar rustplek gebracht werd. We konden haar deze week elke dag opzoeken en zolang als we wilden. Zo fijn was dat. Maar elke dag werd het pijnlijker. Het besef dat ik haar straks nooit meer kon zien, aanraken, kussen, knuffelen. Het verdriet en gemis werd steeds groter. Toen kwam haar begrafenis. Een enorm mooi en waardevol afscheid. Het was koud en winderig buiten. Wij liepen naar haar plekje op de begraafplaats. De wind ging liggen, het zonnetje kwam door. Zou er dan toch iets zijn tussen hemel en aarde? Ow meisje, er waren zoveel mensen op jouw afscheid. Iedereen keek zo uit naar jouw komst! En wij natuurlijk het allermeest! Nu dragen wij jou in ons hart voor altijd! Ow meisje, wat missen papa en mama jou zeg. Ons hart is gebroken..
Maar we moeten door en positief naar de toekomst gaan kijken. Hoe moeilijk dat soms ook is. Elke dag laat ik weer een traan. Ik zou willen dat we je nog heel even vast konden houden. En je nooit meer hoeven los te laten! Je laten weten dat we enorm veel van je houden. Een dikke kus geven. Je een dikke knuffel geven. Elke dag even naar je kijken. Jouw mooie voetjes en handjes. Je bent zo mooi! Zo volmaakt. Jij bent onze ster die aan de hemel straalt. Je hebt gevochten en wij zijn enorm trots op jou. Papa en mama houden van jou!
* 27-02-2019*
JERNEY
