Met tweeëndertig weken is onze tweeling geboren, acht weken te vroeg! Ze lagen in totaal zes weken in het ziekenhuis en we gaan in deze blog vertellen hoe wij die heftige en drukke weken en dagen hebben beleefd.
Ik was in verwachting van een mono mono tweeling (een tweeling die alles in de buik deelt), en dan is ’t protocol dat je een geplande keizersnede krijgt rond de 32 weken. Uiteindelijk kregen we deze keizersnede op één augustus, met een termijn van 32 weken en twee dagen.
We vonden het erg spannend. Je kunt je toch niet goed voorbereiden op zo’n bevalling. Gelukkig mocht ik (papa) ze nog wel even vasthouden vlak na de keizersnede, daarna kwamen ze direct in de couveuse te liggen aan de cpap (ondersteuning voor de ademhaling). Voordat we hier net aan gewend waren gebeurde er iets heel heftigs! Jet die stopte plots met ademen op de tweede dag en moest worden gereanimeerd. Met spoed werd ze diezelfde avond naar Nijmegen gebracht en later Marlissa in de ambulance en ik er met de auto achteraan. Daar zijn we een lang weekend samen geweest en mochten we gelukkig dinsdag weer terug naar Deventer waar Fien nog steeds lag.
Pittig om zo gescheiden te zijn en ook elke dag heen en weer te rijden tussen de twee ziekenhuizen. Gelukkig ging het daarna heel goed en bleven de meiden stabiel in Deventer, wat ook een stuk dichter bij ons huis is.
Onze dagen zagen er een beetje hetzelfde uit. In het begin toen ze nog zo kwetsbaar waren, gingen we samen twee keer naar het ziekenhuis, meestal ’s ochtends en’ s avonds. In de ochtend mochten we helpen met de verzorging. Je krijgt toch wel een soort ritme waar je aan went, waardoor het ook goed vol te houden is als je het gewoon accepteert, tenminste zo heb ik het ervaren.
Ik, papa, mocht als eerste een luier verschonen, ongelooflijk hoe klein en kwetsbaar ze toen waren. Als ik daar nu aan terugdenk, dan besef ik me pas hoe hard ze zijn gegroeid de laatste tijd. In het begin was het een luiertje verschonen in de couveuse en hooguit de oogjes schoonmaken. Ik heb in mijn leven al zoveel luiers verschoond, maar van dit formaat, nog nooit. Zo klein.
Toen ze wat ouder waren mochten wij ze in badje doen, een hele stap was dat! Ook gaven we zelf de flesjes als we er waren. Wij waren zelf heel zelfstandig en hadden weinig hulp nodig. Dat komt ook wel omdat we al twee zonen hebben en de meisjes niet onze eerste kinderen zijn. Het was wel heel fijn dat we die ervaring al hadden. En geloof me, vooral met een tweeling is de ochtend zo voorbij. Na de zorg konden we met ze buidelen. Wat was dat genieten! En ’t voordeel van een tweeling, we konden allebéi een meisje vasthouden. Het was zo fijn om een stukje contact te hebben met je kind. Papa die kon wel slapen tijdens het buidelen, zo rustig zitten en zeker met veel slaap, vallen je ogen snel dicht, heerlijk die momenten met je dochters. Toen ze wat ouder waren en ze stabiel genoeg waren, wisselden we elkaar wel vaker af. Papa ging toen vooral ’s avonds, en mama ging vaak ’s ochtends.
Ze lagen in het begin op een zaal met nog drie kindjes. Zo sprak je ook ouders van andere kindjes, en dat was ook fijn, een stukje herkenning. Later verhuisden we naar een tweepersoonskamer en hadden we dus een kamer voor ze alleen. Dat was even wennen, maar ook heel fijn om alle ruimte te hebben. En het was sowieso voor de meisjes een stuk rustiger. Groot voordeel was dat je écht je eigen ding kon doen en je geen rekening meer hoefde te houden met anderen die ook op dezelfde kamer lagen. Met bezoek was dat ook een groot voordeel want je kon gewoon ongestoord gesprekken voeren.
Hoe langer onze meisjes in het ziekenhuis lagen, hoe hechter de band met het personeel van de neo werd. Je deelt verdriet, maar viert ook de kleine stapjes die ze maakten. Het was ook echt fijn dat je ervaringen met ze kon delen, en zij ook van hun kant, zodat je weet dat je niet de enige bent en sommige dingen ook “normaal” zijn. Toen we eenmaal thuis waren, had ik een soort van heimwee. Zo gek he, ik was heel blij dat ze thuis waren, maar ‘mistte’ het ziekenhuisleven.
Ze hielden ook een dagboek bij van de meisjes. Dat is achteraf zo leuk om te lezen en heel waardevol voor later, ook voor de meisjes. Ze schreven de vooruitgang erin, maar ook de zorgen die er soms waren.
En toen, tien september was daar de dag! Na zes weken ziekenhuis mochten ze eindelijk mee naar huis. Wat een feest, maar ook wel spannend. Hoe gaan ze het doen thuis? Zou het net zo gaan als in het ziekenhuis? Hoe gaan de jongens reageren? Ik was blij dat ik er nog even bij kon zijn en nog een week vrij had om samen thuis te wennen, voordat ik weer aan het werk ging. Na een wat emotioneel afscheid kwamen we thuis en konden we alsnog genieten van een welverdiende kraamweek. Want die hadden we niet gehad.
Tot nu toe gaat het heel goed en is het ondanks af en toe een pittige dag of nacht echt genieten. Als gezin van zes. Wat een rijkdom.
DANIEL EN MARLISSA (klik hier voor haar en hier voor zijn Instagram)
