Bo heeft een verhaaltje geschreven… En aan ons, als papa en mama, de eer om zijn verhaaltje voor te mogen lezen.
Maandag 20 mei is, Bo Groenewold, geheel onverwachts om circa 15:45u, geboren. Ik liep al drie dagen met rare weeën, maar aangezien ik nog nooit eerder zwanger ben geweest, sloeg ik niet direct alarm. ‘Het zullen wel indalingsweeën zijn’. Toen ik er na drie dagen mee rond te hebben gelopen, het toch niet helemaal vertrouwde, heb ik aan de bel getrokken. De weeën kwamen nu wel een keer in het half uur. Toevallig stond maandagochtend mijn vriendin onverwachts op de stoep. Ik kwam net uit bed, heb gauw iets aangetrokken en de deur open gedaan. Ze kwam me even wat leesvoer en wat lekkers brengen. De verloskundige stond eind van deze ochtend op de stoep toen m’n vriendin er nog was en schrok. ”Waar is je buik gebleven”, zei ze toen ik de deur open deed. “Nah, hoezo? Gewoon hier”, zei ik, tegelijk wijzend naar m’n mooie kleine buikje. Dat we een klein kindje zouden krijgen was bekend, maar dat mijn buik was verdwenen heb ik nooit gezien. Na een inwendig onderzoek stelde ze me de vraag wanneer ik de baby voor het laatst gevoeld had. Ik kon het me even niet herinneren, alsof ik in één of andere roes leefde. En eerlijk toegegeven, ik voelde Bo niet heel veel. Ik dacht dat we een heerlijk rustig kindje zouden krijgen. “Ik denk dat ik Bo gisteren voor het laatst gevoeld heb?” Vandaag nog niet. Ik was immers net wakker, had slecht geslapen, dus toen Rob uit bed ging ben ik er weer in gekropen. Om 10:30u schrok ik wakker omdat m’n vriendin op de stoep stond. Ook had ik net verlof. De eerste nacht dat we in ons nieuwe huis gingen slapen, was ook de eerste dag van mijn zwangerschapsverlof. Alles was klaar! En Bo zijn kamertje was de mooiste ruimte van het hele huis.
M’n verloskundige belde met de verloskundige van het OZG in Scheemda. Wat de indicatie was vroeg de vrouw aan de telefoon. “Teken van minder leven!”, waren de woorden die mijn verloskundige uitsprak. Ik dacht: “Doe even.. D’r is niks aan de hand!“ Ook zat ik al te wachten op een oproep van het OZG, want tijdens de groeiecho konden ze het buikje niet goed meten. En voor wat ze konden meten was het wel te klein, dus moest ik voor de zekerheid maar naar Scheemda. Maar die oproep had ik nog niet binnen gehad. Ik moest met ‘spoed’ die kant op, maar in alle rust heb ik nog even een sjaal gepakt, wat parfum op gedaan en m’n paspoort gezocht. Ik had werkelijk niks door… Samen met m’n vriendin ben ik die kant op gegaan. Onderweg heb ik Rob gebeld dat hij zich geen zorgen moest maken, maar dat ik nu richting het ziekenhuis zou gaan. Ik zou de controle krijgen waar we op zaten te wachten. “Maak je geen zorgen, je hoeft echt niet die kant op te komen. Tegen de tijd dat ik klaar ben, ben jij daar net. Als er wat is laat ik het direct weten”.
Ik werd aan de CTG gelegd om naar het hartje van Bo te luisteren. Die klopte heel mooi voor zover wij konden horen. Maar de verloskundige vond het verontrustend. Ze haalde de gyneacoloog erbij die mij vervolgens mee nam naar de kamer ernaast. De monitor van de CTG gaf één rechte lijn weer en af en toe een piek naar beneden. Op de echo was te zien dat al mijn vruchtwater was verdwenen. Of ik dit niet gemerkt had. Nou nee?! Of het moet met douchen zijn gebeurd. Hij veegde mijn buik schoon, keek me aan en zei: “We gaan het kindje halen! Nu!” “NU?! Nou ja zeker, als dat moet, dan alsjeblieft!” Ik bevroor helemaal. Ik kon m’n lippen niet bewegen, begon te huilen en gaf m’n vriendin een knuffel. “Oke let’s do this! Een keizersnede lijkt me fijner dan een gewone bevalling”, dacht ik nog. Ik moest het allemaal maar over me heen laten komen en dat heb ik gedaan. Rob is als een speer richting het OZG gereden, heeft de auto nog net niet in het ziekenhuis geparkeerd en is met een verpleegster naar de OK gerend. “Hee lieverd, geen idee wat er gebeuren gaat, maar ons kindje wordt vandaag geboren”. Totaal verbijsterd en vol spanning gingen we samen naar de OK. Om 15:45u ging het doek naar beneden. ‘HET IS EEN JONGETJE’, zei de gynaecoloog en hij nam Bo direct mee. Dit wist ik van tevoren. Bo had het slecht in m’n buik, dus hij zou na de geboorte direct meegenomen worden voor onderzoek. Prima, alles voor ons kindje! Achteraf gezien telde die middag elke seconde en waren wij, als kersverse ouders, maar wat blij dat Bo gezond ter wereld is gekomen. Bo woog met zijn geboorte slechts 1646 gram, zo licht als anderhalf pak suiker… Hij zou bij mij op de kamer komen, in de couveuse want hij was immers prematuur. Maar wat is dat fijn, je eigen kindje bij je op kamer! Er werd mij verteld dat mijn placenta niet goed functioneerde en voor onderzoek is opgestuurd. Van mij kreeg hij geen voeding meer, en daarom is hij de moederkoek op gaan eten. Vandaar dat zowel het vruchtwater, als mijn buik, verdwenen was.
Deze week voelde voor ons aan als een rollercoaster, maar Bo deed het goed! Hij begon voorzichtig te bloeien. Met mij ging het minder goed. Twee dagen na de spoedkeizersnede kreeg ik een hematoom (bloeduitstorting) onder de wond. De gynaecoloog had besloten de wond open te maken en het gestolde bloed er uit te drukken en vervolgens te spoelen. Zonder verdoving, twee maal daags! Een regelrechte nachtmerrie, wat een pijn! Van de roze wolk was er in mijn geval geen sprake. Bo viel uiteraard eerst af, maar begon alweer wat aan te komen en deed het goed. Tot zaterdagmiddag, toen voor ons de wereld compleet veranderde…
Opa en oma waren ‘s middags bij ons op bezoek en voordat ze weg gingen moesten ze toch nog even controleren of papa Bo zijn luier wel goed kon verschonen. Maar wat wij daar toen zagen… Er zat allemaal bloed in z’n luiertje en hij was op dat moment ook bloed aan het poepen. Ook het maagzuur kwam uit z’n mondje. Hij nam geen voeding meer op en hij was ineens erg stil. De verpleegsters en kinderarts hebben toen direct actie ondernomen omdat ze zagen dat hij heel erg ziek aan het worden was in een korte periode. Na een echo bleek dat er problemen met z’n darmen waren. Hiervoor moest hij met spoed naar het UMCG in Groningen verplaatst worden. Door allerlei omstandigheden duurden de uren die hierop volgden heel lang! Bo was helemaal doorzichtig en grauw, alle aders konden we zien. We dachten dat we Bo hier al kwijt waren. Om 15:00u kwamen we er achter dat hij ziek was en rond 23:30u waren we pas in het UMCG. En daar begon voor ons een hele onrustige en angstige nacht. Ze hadden ons er in Scheemda al op voorbereid dat Bo op een afdeling kwam te liggen met meerdere zieke kindjes en met allemaal toeters en bellen. Het was niet te vergelijken met de luxe die we hier gewend waren.
Zondagmorgen 06:00u stonden we bij Bo z’n couveuse op de NICU. Ze hadden op de echo kunnen zien dat er niet één maar meerdere gaatjes in zijn dikke darm zaten. De darm was als het ware geperforeerd en alles wat hij aan voeding binnen kreeg, liep rechtstreeks zijn buikje in. Ons werd verteld dat ze direct gingen opereren omdat het anders niet goed zou aflopen. Om 08:30u werd hij naar de OK gebracht en hebben we tot die tijd bij hem gezeten met wederom de gedachte dat we hem zouden verliezen. Het was maar de vraag of zijn zieke lichaam de operatie aan kon, hij had immers geen reserves. De kans was groot dat hij het niet zou gaan halen. We hebben hier eigenlijk al afscheid genomen, rekening gehouden met het ergste. De uren daarna duurden voor ons een eeuwigheid. Om 10:30u kwam de verpleegkundige op onze kamer en vertelde dat de operatie gelukt was. Wat een opluchting en wat een strijder hebben wij op de wereld gezet! We waren ZO trots! Ze hebben Bo z’n dikke darm compleet verwijderd omdat deze zo ziek was en inmiddels al was afgestorven. Hiermee was hij natuurlijk nog niet beter, want zijn lichaam was er echt doodziek van geworden. Na de operatie bleef hij gelukkig ‘stabiel’. Dat woord konden we overigens niet meer aan horen. Ieder uur na de operatie was cruciaal, maar toch gingen we zondagavond met een beter gevoel, dan de afgelopen dagen, proberen te slapen. Hij was er nog…
Op de afdeling waar Bo lag werkten echt de liefste mensen! We mochten ze dan ook ten alle tijde bellen om te vragen hoe het met hem ging. Wat één van de verpleegsters ons vertelde was dat hij een verhaaltje aan het schrijven was en dat zijn artsen en verpleegkundigen hem mochten lezen. Hij liet zien waar zij op in moesten spelen. Om 04:00u ’s nachts hebben wij gebeld naar de afdeling. We kregen te horen dat ze zich nog meer zorgen maakten om z’n buikje en dat er stuipjes waren te zien op de hersenscan. Wat een nachtmerrie! Ook hier kreeg hij dan weer medicatie voor. Het is niet te geloven hoeveel medicatie hij toegediend kreeg. “Als het hem maar beter gaat maken”, dachten we nog! De uren die daarop volgden lieten zien dat deze medicatie aansloeg. De maandag bleef hij verder redelijk stabiel zoals ook werd aangegeven in het gesprek met de kinderarts en verpleegkundigen in de middag. Ze zeiden dat hij niet zieker was geworden na de operatie, maar dat het lichaam nu moest laten zien of het kon gaan herstellen. Opa wilde weten hoe ziek hij nu eigenlijk echt was op een schaal van 0 tot 10. Daarbij gaven ze aan dat dit tussen de 8 en 10 lag. Maandagavond zijn we nog weer bij hem geweest en gingen we met een redelijk rustig gevoel slapen nadat we een poos met één van de lieve verplegers hadden gesproken. Ze gingen Bo medicatie toedienen, zodat dat hij zou gaan plassen. Er zat inmiddels zoveel vocht in z’n lichaam en dat moest er uit. In die nacht hebben we besloten niet te bellen omdat we heel erg moe waren en niet meer fatsoenlijk konden praten of nadenken.
Dinsdagochtend werden we wakker na wat hazenslaapjes en we waren niet gebeld! Dat betekent dat Bo nog leeft! Elke keer dat wij niet gebeld werden, maar wel naar de neonatologie afdeling gingen, zaten we weer vol zenuwen. “Zou Bo stabiel zijn? Zou hij slechter zijn geworden?” Het gevoel tussen hoop en vrees leven is verschrikkelijk. Toen we die ochtend weer heen gingen, had hij een klein beetje geplast, helaas nog niet voldoende. In de middag hadden we wederom een gesprek om te kijken hoe de afgelopen 24u waren gegaan. Vlak voor het gesprek hadden wij een naar onderbuik gevoel. Helaas bleek dit gevoel te kloppen. De kinderarts vertelde dat het steeds slechter met Bo ging en dat ze bijna aan het maximum zaten qua medicatie en beademing. Ze wisten niet meer wat ze voor hem konden doen. Op een schaal van 0 tot 10 zat hij nu al op 9 tot 10. Dit was voor ons wederom een enorme klap met de gedachte dat we hem nu echt definitief zouden verliezen. Toch kwam er een sprankje hoop om de hoek kijken. De cardioloog had nog iets gezien op een echo wat eventueel een oorzaak zou kunnen zijn waardoor zijn darm zo ziek was geworden. Voor veel artsen leek het een onwaarschijnlijke oorzaak, maar misschien is het meest onwaarschijnlijke wel het meest logische. Als dit het laatste was wat ze voor hem uit de hoed konden toveren, mochten ze deze hoed van mama direct opzetten!
De opa’s en oma’s waren natuurlijk al bij ons en Bo, maar ook alle ooms en tantes kwamen die dinsdagavond nog bij Bo op bezoek. Wij konden die avond nog met hem knuffelen en zoenen, omdat Bo even uit de couveuse geschoven kon worden. Wat een fijn moment! We zijn daarna nog lang bij hem gebleven, maar waren wederom kapot van deze zware dag. In de nacht die daarop volgde is de medicatie die hem zou kunnen redden, van start gegaan. We waren wederom niet gebeld deze nacht en stonden weer op met hoop in onze harten. “Zou de medicatie aangeslagen zijn? Is er een wonder gebeurd? Mogen we Bo over een tijdje meenemen naar huis?” Zoveel vragen waar we een uur later een antwoord op kregen. We liepen de NICU op en zagen twee artsen en een verpleegkundige om hem heen staan. Ze hoorden ons aankomen en wij hadden direct het gevoel dat het niet goed was. De kinderarts vertelde ons dat Bo die nacht nog zieker was geworden en dat de medicatie niet had aangeslagen. Ze konden niks meer voor hem doen. Dit scenario heeft sinds het moment dat hij ziek werd zo ontzettend vaak door onze hoofden gespookt en nu gebeurde het! We moesten afscheid nemen van jou Bo, onze trots! Zo gewenst en zolang naar uitgekeken. We zouden een plan van aanpak maken…
Het afscheid prachtig. Dat klinkt misschien raar, maar de hele dag hebben we bij hem kunnen zijn en met hem mogen knuffelen. Daarna is gedurende de dag de medicatie beetje bij beetje stopgezet en heeft iedereen van onze beide families definitief afscheid kunnen nemen. Om 15:00u hebben ze Bo op mama’s borst gelegd en werd het infuus verwijderd en de beademing stopgezet. Ons werd verteld dat zo’n ziek kindje ongeveer 5 tot 10 minuten door blijft ademen na het stopzetten van de beademing. Jij, lieve Bo, ademde nog een half uur door. Wat een kracht zat er in jouw kleine lichaam, een ongelofelijke strijder. Maar deze strijd kon jij niet winnen. Je bent overleden in onze armen en we mochten jou later op de dag meenemen naar waar je hoort te zijn. Naar jouw huis aan het Westerdiep, op jouw mooie nieuwe jungle kamertje!
Achteraf is gebleken dat Bo het NEC-virus heeft opgelopen wat hem zo ernstig ziek heeft gemaakt. We weten niet of hij al ziek is geweest in mijn buik omdat hij niet genoeg voeding meer kreeg, of dat hij achteraf ziek is geworden. Het enige positieve aan alle uitslagen was, dat het niks genetisch is. Dat, als de tijd er ooit rijp voor is, we een broertje of zusje voor Bo mogen verwachten waarmee het wel goed afloopt. Het was pech… Domme domme pech wat ons is overkomen… We gingen naar huis met Bo waar we vervolgens een uitvaart moesten gaan regelen. Hoe dan? Op één of andere manier kregen we er alle kracht voor. De uitvaart was groots. Bo heeft heel wat los gemaakt in alle harten en dat terwijl hij maar negen dagen op deze wereld heeft mogen zijn.
Om nog even terug te komen op de wond. Deze is op de ochtend van de begrafenis open gegaan. Een slechtere timing kon niet. Maar het gestolde bloed zocht zijn uit weg. Het heeft nog weken geduurd voordat de wond eindelijk dicht is gegaan. Een normale keizersnee heb ik achteraf niet gehad. En met de consequenties heb ik nu te dealen, wij staan met lege handen. Maar wat ik wel kan zeggen is dat ik het morgen zo weer zou doen! Alles om zo’n wondertje op de wereld te zetten. Want dat is het! Een kind krijgen is niet vanzelfsprekend en een zwangerschap al helemaal niet. Dus hou vast en blijf altijd hoop houden voor wat dan ook. Geniet van alle kleine dingen in het leven.
Je was zo mooi.. Je had nog mooier mogen worden, maar je kon het niet… Waar ter wereld we ook lopen, je blijft bestaan lieve Bo! Papa en Mama
RIELLE
