Als jullie mijn vorige blog (hier) hebben gelezen, weten jullie dat mijn zoontje van 7 jaar is gediagnosticeerd met ADHD. Ook hebben jullie vorige keer kunnen lezen dat hij sinds dit jaar op het speciaal onderwijs zit. Na verschillende gesprekken met mensen begreep ik dat dit voor velen een grote stap is, of kan zijn. Het kan eng zijn, zowel voor jou als jouw kind. Want wat nou als hij of zij de nieuwe school niks vindt? Wat nou als hij of zij daar zijn draai niet vindt, of geen vriendjes maakt. Is die verandering wel goed? En krijgt hij of zij dan niet meteen een stempel? Helaas kan ik deze vragen niet beantwoorden voor jullie, want elke situatie is anders, elk kind reageert anders en elke school is anders. Wel kan ik mijn ervaring met jullie delen, want deze vragen zijn ook bij mij door mijn hoofd geschoten.
Laten wij even bij het begin beginnen. Liam is twee jaar geleden gediagnosticeerd met ADHD. Hij is daarvoor gewoon op een reguliere basisschool begonnen. In groep 1 en 2 ging hij eigenlijk goed mee. Hij had wel moeite met de concentratie, het stil zitten en de sociale situaties. Maar door goede begeleiding van zijn juf waren deze twee jaar voor hem goed te doen. Toen Liam naar groep drie ging veranderde dit. In groep 3 moesten kinderen meer werken, en was er minder tijd om te spelen, dit was eigenlijk al direct wel een dingetje. Liam kon niet zo lang stil zitten, of zich zo lang concentreren, maar hij zag dat andere kinderen dit wel konden. Liam kreeg regelmatig te horen dat hij stil moest zitten, maar andere kinderen niet. Liam kreeg bij binnenkomst de opmerking: ‘We gaan wel rustig doen he, vandaag’. Liam werd onzeker, begon werkjes te vermijden, omdat hij bang was dat hij het niet goed zou doen. Hij verzon thuis smoesjes waardoor hij niet meer naar school zou hoeven.
Daarnaast ging de rest ook moeizaam, hij had één vriendje waar hij zich aan ‘vastklampte’ en deed er alles voor dit vriendje te houden. Hij gaf hem speelgoed en voerde de ideeën van dit vriendje uit. Liam was op een gegeven moment het jongetje wat overal de schuld van kreeg, van leerkrachten, andere kinderen en andere ouders. Begrijp mij niet verkeerd, ik zeg niet dat hij nooit wat deed (zover ik weet doet elk kind wel eens iets wat niet mag), maar wij waren nu op het punt dat hij overal de schuld van kreeg. Liam benoemde dit zelf ook: “Ik krijg altijd de schuld, ook al heb ik niks gedaan”. Ik geloofde hem, want ik kon precies zien wanneer hij eerlijk was of wanneer hij loog. Ik heb het dan ook keer op keer voor hem opgenomen. En dit maakte mij soms zo boos, in gesprekken met leerkrachten of gesprekken met andere ouders. Keer op keer nam ik het voor hem op en gaven andere een lijstje met wat hij allemaal fout deed. De goede punten? Die werden nauwelijks meer benoemd. Hij was te druk in plaats van enthousiast, hij wilde werkjes niet doen in plaats van dat ze keken naar zijn onzekerheid, hij hield zich vast aan een vriendje in plaats van kijken naar zijn zorgzaamheid. Het werd negatief en dit voelde Liam ook. Regelmatig lag hij huilend in bed, huilend van wat iemand anders gezegd had, huilend omdat hij iets niet kon wat andere wel konden. Elke avond keek hij op tegen de volgende dag. En toen was het genoeg. In gesprek met school gaf ik aan dat ik vond dat hij over moest naar een andere school. Zij gaven aan het nog wel te willen proberen, maar ik was er klaar mee.
Ineens ging het hard. Ik had een andere school gevonden, maar ik moest het Liam nog vertellen. De volgende dag ging ik met hem in gesprek. Ik vertelde hem dat ik voor mijn werk bij een hele leuke school was geweest en dat ik dacht dat hij deze school ook erg leuk zou vinden. Ik vertelde hem over de kleine klassen, de lessen, de duidelijkheid en de structuur. Toen ik klaar was met vertellen vroeg hij mij of hij ook naar deze school mocht. Dit was de eerste stap. De dag daarna begon ik er nog eens over en vroeg ik hem of hij nog steeds wilde en zijn antwoord was ja. Wij hadden samen afgesproken dat hij na de vakantie zou gaan starten op zijn nieuwe school en daarvoor afscheid kon nemen op zijn oude school. Ondanks dat hij graag naar zijn nieuwe school wilde, vond hij het erg lastig om afscheid te nemen. Hij was bang zijn vriendjes nooit meer te zien en om geen nieuwe vriendjes te kunnen maken op zijn nieuwe school.
Na de vakantie ging hij voor het eerst naar zijn nieuwe school. Hij vond het ongelofelijk spannend en ging dan ook gespannen de klas in. Ik mocht bij hem in de kring blijven zitten toen hij wat over zichzelf ging vertellen. Ik was zo trots op hem dat hij dit even deed. Daarna was het voor mij tijd om te gaan. Ik gaf hem een kus en een knuffel en ik liep de klas uit. Toen de deur van de klas achter mij dichtging, rolde er toch even een traan over mijn wang. Ik wist dat dit de juiste keuze was, maar toch was het zo lastig om hem alleen te laten.
Nu zijn wij acht maanden verder en ik zie een compleet ander kind. Hij gaat met plezier naar school, hij gaat in sprongen vooruit met leren en heeft meerdere vrienden. Ik heb in acht maanden tijd nog geen enkele keer gehoord dat hij iets heeft gedaan wat niet mag, hij krijgt alleen maar complimentjes over hoe goed hij het doet. De leraren snappen precies hoe hij is en wat hij nodig heeft. Ze snappen dat hij wat drukker is, zij snappen de duidelijkheid die hij nodig heeft, zij snappen de behoefte aan structuur en het gebrek aan concentratie. Liam is hierdoor veranderd van een onzeker jongetje wat niet naar school wilde, naar een sterker zelfverzekerd jongetje wat graag naar school gaat, veel vriendjes heeft, maar het belangrijkste in een jongetje wat weer blij is. Ja, de stap naar speciaal onderwijs is groot en ja deze stap is eng. Maar voor ons heeft deze stap het zoveel beter gemaakt. Als het negatieve door gegaan was, was Liam nog onzekerder geworden, en wilde hij straks helemaal niet meer naar school. Het positieve en het begrip op zijn nieuwe school hebben hem zo erg geholpen, zij hebben mij zo erg geholpen. Ik breng hem nu met een fijn gevoel naar school, ik heb er vertrouwen in dat hij in goede handen is.
LESLIE (klik hier voor haar Instagram)
Onze zoon is autistisch met ADHD kenmerken en ging precies hetzelfde, helaas mis ik hier wel een beetje de moeite die het kost om naar speciaal onderwijs te mogen, alle gesprekken, alle rapporten, je mag niet zomaar naar elke school hier zo. Ik ben er wel 2/3 maanden veel uren mee bezig geweest en dat terwijl hij al een volledige diagnose had en alle rapporten etc
Vond ik erg tegenvallen , in België was het binnen2 weken geregeld (moest ik eerst regulier proberen, wat achteraf super stom was!)
Maar heel ander kind op speciaal onderwijs waar je wel jezelf mag zijn en er ruimte is voor je als je wat specialer bent.
Wauw alsof ik het verhaal van onze jongste zoon lees… Bijna dan. Hij heeft geen ADHD, maar is hoog sensetief. En is 1.5 jaar geleden midden in Gr 4 naar een andere kleinere “reguliere” basisschool gegaan waar ze maar 1 Gr 4 hadden ipv 4. Zo’n tevreden blij kind nu met vele vriendjes.
Wij twijfelde ook om hem over te zetten maar toen onze oudste zei (die ook het zelfde mee gemaakt had daar, en ook hsp heeft alleen de middelste niet), als ik de keus had gekregen dan was ik liever naar een andere kleinere school gegaan… Waren we om en hebben gelijk gehandeld… Beste keus ooit!!