Het begon bij week 28. Ik had best een zware zwangerschap, doordat ik veel ziek was. Ik heb lupus, dat betekent dat mijn immuunsysteem niet goed werkt. Ik had vaak zware longontstekingen, maar de artsen zeiden dat dit geen gevolgen zou hebben voor de baby. Doordat ik lupus heb, stond ik al vanaf week 6 onder controle bij de gynaecoloog. Met 28 weken kreeg ik weer een echo. Normaal gaat dit wel snel, maar dit keer duurde het iets langer. De gynaecoloog zei dat ze naar de groei moest kijken en naar de toevoer van de placenta. Ze vertelde dat de baby wel wat te klein was voor 28 weken. Ze wees me naar haar kantoortje. Even later kwam ze binnen en vertelde dat de baby te weinig voedingstoffen binnen kreeg via de placenta en dat daardoor de baby een groeiachterstand had. Ik moest voor extra controle een CTG. De CTG was op dat moment goed. De gynaecoloog kwam nog terug en zei dat ze een afspraak had gemaakt met het UMC Radboud in Nijmegen. Ze wilde dat zij mee gingen kijken.
Met 29 weken moesten we naar het Radboud toe. Dat was voor ons 1,5 uur rijden. Die ochtend had ik het wiegje opgemaakt. Alles was klaar voor de baby. Ik had mijn vluchtkoffer niet mee genomen. Ik ging er vanuit dat ik alleen een extra controle had. Eerst kwam een verloskundige een echo maken. Ze zei dat ze moest overleggen met de gynaecoloog. Zij vertelde hetzelfde als onze gynaecoloog. Na overleg werden we weer terug geroepen. Ze hadden besloten dat ik moest blijven. Omdat de baby te weinig voedingsstoffen binnen kreeg, zou er een moment komen dat de baby gehaald moest worden. Omdat hij het niet meer fijn zou vinden. Ze zeiden dat ze hoopten dat ik week 32 nog zou halen. Ze zouden de baby door middel van CTG’s in de gaten houden. Die dezelfde dag kreeg ik alvast longrijpers. Het zou z’n werk doen na 48 uur. De volgende dag kreeg ik visite. En ik voelde me verder goed. Die avond kreeg ik nog een keer longrijpers.
29+2
In de ochtend voelde ik de baby weinig tot niet bewegen. Dit gaf ik meteen aan. Ze gingen een extra CTG doen. De dag verliep eigenlijk wel rustig. Rond 18:00 uur kreeg ik weer een CTG, maar de baby liet heel veel diepe dipjes zien (lage hartslag). Dit was al een teken dat de baby het niet meer fijn vond in de buik. Doordat de baby weinig voedingsstoffen binnen kreeg, moest hij alles gebruiken om z’n hartje te laten kloppen. De verpleging hield ons goed in de gaten. Ze gaven mij een infuus en magnesium. Die was voor de hersenen van de baby. Ik zat tot ongeveer 23:00 uur aan de CTG. De baby gaf te vaak dipjes aan. Ze gingen in overleg met de gynaecoloog. Om 23:30 uur kwam ze bij ons en vertelde dat het verstandig was om de baby te halen. We hadden onze oudste dochter (die was 16 jaar) en onze ouders ingelicht. De voorbereiding van een keizersnede werd gedaan. Ik kreeg een ruggenprik.
Op 12 mei, om 01:20 uur is onze Levi Isaiah Hendrik geboren, met 940 gram en 30 centimeter. Hij huilde meteen heel zachtjes, hij was heel erg klein. Hij werd meteen onderzocht en kreeg beademingsondersteuning. Hij werd meteen in de couveuse gelegd. Terwijl ik naar de verkoeverkamer werd gebracht, kon ik het eigenlijk nog niet helemaal beseffen. Later in de nacht mochten we kijken bij Levi. Daar was hij dan. Zo klein, zo bijzonder, ons kleine wonder. Het ging verder goed met Levi. Hij was wel afgevallen naar 830 gram, had af en toe dipjes, maar dat was normaal bij vroeg geboren baby’s. Hij had beademingsondersteuning (cpap) nodig. Levi bleef twee weken in het Radboud. Ik verbleef daar in het RMC huis. Omdat Levi de cpap nog nodig had, moest hij als hij over de 1000 gram was eerst worden overgeplaatst naar Arnhem. We hebben elke dag gebuideld, zo’n bijzonder moment was dat altijd. Hij was maar twee handen groot. De hand van David bedekte z’n rug. Zo klein was hij. ‘Maar hij is een pittig mannetje’, zei ook de verpleging. Na twee weken werden we overgeplaatst naar Arnhem. Levi groeide goed. Opeens kreeg hij een urineweginfectie, met hoge koorts. Gelukkig vocht hij zich hier gauw doorheen.
Na ongeveer twee weken in Arnhem, ging hij van de cpap naar de lowflo, en mocht hij na vier weken overgeplaatst worden naar het ziekenhuis in Winterswijk. Ik ben in totaal zes weken niet thuis geweest. David reed om de dag naar Arnhem vanuit huis, want thuis was onze oudste er ook. In Winterswijk heeft Levi nog vier weken in het ziekenhuis gelegen. We sliepen wel thuis, maar ik ging twee keee per dag naar Levi toe. Van 8:30 uur tot 13:00 uur en dan van 20:00 uur tot 23:00 uur. Levi mocht pas naar huis als hij 72 uur dipvrij zou zijn.
30 Juli mochten we hem meenemen naar huis, vier dagen na de uitgerekende datum. Maar hij was al ruim 11 weken. Nu is onze kleine man bijna 17 maanden, 74 centimeter en 8240 gram. Hij doet het nog steeds hartstikke goed. Het is een lief, sterk en tevreden mannetje en wat zijn wij super trots op hem en een heel gelukkig gezin!
Nu ben ik 27 weken zwanger. Omdat er weer kans op een vroeggeboorte is, word ik goed in de gaten gehouden. Om de twee weken hebben we een groeiecho. Tot nu toe gaat alles goed. Deze zwangerschap voel ik me heel erg goed. Ik ben niet zo ziek als bij Levi, maar ik blijf het spannend vinden. We hopen de 29 weken voorbij te gaan. Maar op een manier zijn we wel voorbereid op een vroeggeboorte.
DEBORAH
