Hier lees je DEEL I van mijn verhaal. Vandaag vertel ik verder over mijn tweelingzwangerschap waarbij uiteindelijk één van mijn twee dochters overleed en de andere moest vechten voor haar leven.
Tot 18 weken zwangerschap ging alles goed. In het ziekenhuis werden alle risico’s van een eeneiige tweelingzwangerschap uitgelegd en dat was niet mis. In mijn hoofd ging ik malen, maar ik overtuigde mijzelf ervan dat ik nou eenmaal vatbaar ben voor angsten en dit heel vaak niet reëel is. Met 14 weken zwangerschap had ik om 21. 00 uur ’s avonds een echo, op mijn verjaardag. Bij elke echo had ik zenuwen of alles wel goed zou zijn. Ik was elke keer heel opgelucht met twee kloppende hartjes. Twee dochters!
Tot die ene ochtend in december. De avond ervoor hadden we Sinterklaas gevierd met vrienden en stond ik voor de spiegel verbaasd en trots te kijken naar hoe bol mijn buik al was geworden. Op 16 december werd duidelijk waarom. Mijn moeder was mee naar de echo en op de één of andere manier voelde ik mij anders dan anders. Nóg zenuwachtiger, voor zover dat nog kon. Baby A werd uitgebreid bekeken en de gynaecoloog legde alles uit van wat ze zag. Toen ging ze naar baby B en werd ze stil. Een gynaecoloog die stil wordt is niet goed. Ik kreeg de behoefte om de stilte te breken met een slecht grapje, maar eigenlijk kon ik niets uitbrengen en hield ik vooral mijn adem in. ”Ik zie beginnende TTS, baby B heeft geen blaasvulling en bijna geen vruchtwater meer.”
Mijn horrorscenario. Ik werd doorverwezen naar de specialist op dit gebied, Leiden. Alleen hier vindt de operatie plaats die ik moest ondergaan. TTS komt alleen voor bij tweelingen met één placenta. Het is een verstoring in de uitwisseling van het bloed, waarbij de één teveel en de ander te weinig ontvangt. Zonder ingreep is overlijden van beide kindjes onvermijdelijk. Met ingreep is de kans op overleven van beide baby’s 65%. Die cijfers liegen er niet om. De enige behandeling: Het doorbranden van de placenta om de bloeduitwisseling te stoppen. 20 December werd ik geopereerd. Ik kreeg een infuus en een zetpil om de meisjes rustig te houden tijdens de ingreep. Het is een ontzettend precisiewerkje waarbij een hoop mis kan gaan. André mocht mee de operatiekamer in en hij kon live meekijken terwijl er in de vruchtzak van Baby A werd geopereerd. De operatie was op zich geslaagd, maar helaas hebben ze nog wel een tweede keer naar binnen moeten gaan met een naald omdat de ingang van de eerste snede gesneuveld was.
De volgende ochtend kreeg ik een echo om te kijken of de operatie was geslaagd. Het was heel spannend of beide meisjes de nieuwe bloedstroom zouden accepteren. Daarnaast had baby B een veel kleiner deel van de placenta, waardoor het nog maar de vraag was of zij genoeg voedingsstoffen zou overhouden na het doorbranden. Het echo apparaat werd op mijn buik gezet en mijn hart klopte in mijn keel. Binnen een paar seconden werd ik gerust gesteld, twee kloppende hartjes! Maar er was wel een kanttekening, het tussenvlies tussen beide meisjes was (waarschijnlijk door de tweede prik) geraakt en stuk gegaan. Hij was nog niet gescheurd, maar wanneer dit wel zou gebeuren zou dit betekenen dat beide meisjes samen in een vruchtzak zouden komen te liggen waardoor de zwangerschap écht een ”high risk” zwangerschap zou worden met opname in het ziekenhuis vanaf 26 weken en een keizersnede bij maximaal 32 weken zwangerschap.
De gynaecologen vonden de operatie geslaagd, maar mij zat het totaal niet lekker. Ik had een naar onderbuik gevoel die ik ineens niet meer weg kon relativeren. De periode van bed en bankrust begon, terwijl ik nog maar 18 weken zwanger was…
WORDT VERVOLGD…
MARJOLEIN (klik hier voor haar Instagram )
