Om 07:00 mochten wij ons melden op de afdeling voor de inleiding. Waggelend liep ik achter mijn moeder en mijn vriend aan. We werden naar onze kamer gebracht en ik kleedde me om. Ik had speciaal voor de gelegenheid twee grote pyama jurken gekocht, want NO WAY dat ik in mijn blootje zou gaan bevallen (dacht ik toen). Ik werd aangesloten op de CTG en er werd een infuus geprikt voor de weeënopwekkers. Ik voelde me net een kind dat naar een pretpark ging, zo veel zin had ik om eindelijk ons meisje te gaan ontmoeten en om te gaan bevallen. De gynaecoloog brak mijn vliezen en de verpleegkundige zette de weeënopwekkers aan. Ik had al drie centimeter ontsluiting. Best netjes zonder weeën vond ik. Het was toen 07:45 uur. Vanaf het moment dat mijn vliezen waren gebroken begon het een beetje te rommelen. Op het schermpje zagen we minimale weeënactiviteit. Liggen werd al een beetje ongemakkelijk en ik probeerde de krampjes staand op te vangen. Ik dacht nog: “Als dit nog maar het begin is, hoe ga ik dit dan ooit volhouden?” Ik kwam in mijn eigen wereldje en voelde de krampen steeds heftiger worden. Ik pufte het weg. Maar helaas zaten er geen tussenpozen tussen de weeën. “Zal er wel bij horen”, dacht ik. Ik was totaal in mijn eigen wereld met mijn ogen dicht. Jordy en mijn moeder wisten niet zo goed wat ze moesten doen en vroegen of ze iets voor me konden betekenen. “Jullie mond houden”, was het enige wat ik kon uitbrengen. Ik begon het voor mijn gevoel toch best zwaar te krijgen, maar op het schermpje was nog steeds minimale weeënactiviteit te zien. De verpleegkundige kwam weer even een kijkje nemen en zette de weeënopwekkers nog een standje hoger. “Waarom?!”, was het enige wat ik kon denken. Ik bleef maar puffen en had voor mijn gevoel totaal geen tijd om op adem te komen. Dit is niet hoe het in alle cursussen en boeken staat beschreven. “Misschien stel ik me wel aan. Ja, dat zal het zijn. Kom op Nikki je kan het”, ik bleef mezelf soort van peptalks te geven in mijn hoofd. Mijn moeder en Jordy zagen dat ik het echt zwaar had en vertrouwden het niet helemaal. Ze riepen de verpleegkundige erbij en die deed de band op mijn buik opnieuw om. De apparatuur sloeg bijna op hol, want ik zat al vollop in een weeënstorm. De opwekkers stonden veel te hoog en deze werden gelijk naar beneden gezet. Al die tijd had die band niet goed gezeten en werd de activiteit dus niet op de juiste manier gemeten. De weeënstorm werd heftiger en heftiger. Ik probeerde allerlei houdingen en terwijl ik op stond van een krukje kwam er weer een sloot vruchtwater uit. Mijn hele pyama jurk zeiknat. Het kon me allemaal niets meer schelen, die jurk moest uit en wel nu. Daar zat ik in mijn nakie, het interreseerde me geen bal. Al had het hele ziekenhuis in die kamer gestaan, het zou me aan me reet roesten. Dat kind moest eruit en het liefst nu.
Door de weeënstorm wist ik niet meer waar ik het zoeken moest en ik gaf aan dat ik moest plassen. Ik werd afgekoppeld en strompelde al puffend naar de wc. Daar werd de pijn zo hevig dat ik het hele badkamertje onder kotste. Omdat ik niet kon stoppen met puffen, stikte ik half in mijn eigen kots. Ik zal jullie de verdere details besparen (Mijn kots zat heus niet op de deur en muren van het badkamertje…). Op dat moment was mijn moeder even naar buiten gegaan en die miste dit hele spektakel dus. Jordy kwam aanrennen met een bakje. De hele badkamer lag al vol, maar hij dacht dat er nog wat te redden viel. Arme jongen. Mijn Jordy die alles smerig vond, stond met zijn shirt over zijn mond mijn braaksel op te vangen in een bakje. Echte liefde zullen we maar zeggen. Ondertussen was het 10:30 uur en kwam de gynaecoloog langs om mijn ontsluiting te meten. “Hehe”, dacht ik, “heb je ook nog even tijd voor me?” Want voor mijn gevoel duurde deze pijn al eeuwen. Ik kon haast niet stil liggen en maakte ze het niet heel makkelijk. “Een goede 4 centimeter heb je”, zei ze vol trots. “Vier f*cking centimeter? Are you kidding me? Al deze ellende voor 1 centimeter erbij? Hoe doen vrouwen dit? Waarom zijn er vrouwen die meerdere kinderen hebben?”
Ik zag het even niet meer zitten en gaf aan dat ik dan een ruggenprik wilde, ik wilde dat deze pijn ophield. “Het is een beter idee als je even gaat douchen”, zei de gynaecoloog. “Zijn ze helemaal gek geworden? “, dacht ik. “Douchen! Laat mij alsjeblieft met rust en ga die ruggenprik regelen, heel gauw.” Gelukkig snapte de beste mevrouw dat een douche er niet in zat voor mij. Alles werd in werking gezet voor de ruggenprik. Ze moesten natuurlijk de risico’s uitleggen, maar ik had liever dat er helemaal niet tegen me gepraat werd. Ik zat nog steeds in mijn eigen wereld en vond het allemaal wel best. Al zou je mijn been er af zagen, als deze pijn maar ophield. Na een paar minuten werden Jordy en ik mee naar boven genomen. Ik heb helemaal niks meegekregen van dit ritje over de gangen en in de lift. Ik was alleen maar aan het puffen. Mijn energie begon steeds meer op te raken. De verpleegkundige en Jordy hadden net hun steriele pakje aan toen ons meisje het niet meer heel leuk vond in mijn buik. Haar hartslag daalde en ik moest proberen een andere houding aan te nemen. Hoe onmogelijk het ook leek, het lukte me toch om op mijn andere zij te gaan liggen. Gelukkig ging haar hartslag weer omhoog. Op dat moment gaf ik aan dat ik moest plassen (dat dacht ik in ieder geval). Het was toen 10:50 uur, de verpleegkundige legde allemaal onderleggers onder mij neer en ik mocht proberen te plassen. Alleen kwam er geen plas maar een oerkreet. Ik schreeuwde: “Ze komt er uit!!!!” (Ja mensen, iedereen denkt te moeten poepen, maar ik had het gevoel dat ik moest plassen). Ik deed een tel mijn ogen open en zag mijn vriend met zijn OK-mutsje wit wegtrekken. De verpleegkundige belde nogal paniekerig de gynaecoloog en kraamde allemaal medische termen uit. Ze hing op en gaf aan dat ik moest blijven puffen. Voor mijn gevoel moest er met een noodgang een basketbal uit, maarja zij zal het wel weten en met alle kracht probeerde ik het weg te puffen. De gynaecoloog kwam nogal buiten adem aanrennen (Ze had namelijk haar eigen navelstrengschaar opgehaald beneden, al kon die schaar me op dat moment gestolen worden). Ze duwde mijn benen uit elkaar.
“Nikki je hebt volledige ontsluiting en we moeten nu met spoed naar beneden.” “Ja, hallo, en die ruggenprik dan?“, dacht ik. Mijn ontsluiting was binnen een paar minuten van 4 naar 10 centimeter gegaan en dat verklaarde de heftige pijn. Ik hoorde de vriendelijke dame tegen mijn vriend zeggen: ‘Meneer, als u de deuren niet open houdt, kan het zijn dat u vrouw in de lift bevalt!’. Jaaaaaaa hoor, echt weer iets voor mij. Nooit kan iets normaal gaan in mijn leven. Ik lag als een soort Tarzan die persweeën weg te puffen en ik voelde mijn lichaam als maar sterker worden. Ik moest deze onmenselijke kracht tegenhouden, want mijn moeder zat nog beneden in onze kamer. Het zou me niet gebeuren dat zij er dan uiteindelijk toch niet bij zou zijn. Rennend gingen ze met mijn bed over de gangen en werd ik weer naar mijn kamer gebracht. Mijn moeder hoorde dat het menens was en werd helemaal emotioneel. Ineens stond de hele kamer vol (hoorde ik achteraf, want ik zat nog steeds met mijn ogen dicht). Een lieve dame wilde dat ik even naar haar luisterde en uitleggen hoe het nu verder moest. “Nikki kun je me even aankijken?” “Neee! “, schreeuwde ik, “maar ik luister wel.” (ik heb achteraf mijn excuses aangeboden). En daar was eindelijk het moment, ik mocht toegeven aan de persweeën. Ik voelde me een superheld, in mijn eigen wereld. Ik ging dit wel even flikken. Ik voelde me sterker en sterker worden en alle vermoeidheid verdween als sneeuw voor de zon. Na twee keer persen, konden ze het hoofdje al zien. Op dat moment schreeuwde de verloskundige: “Je moet nu stoppen met persen!” Er onstond een beetje paniek in de kamer, wat ik gelukkig op dat moment niet mee kreeg. Haar hoofdje kwam samen met haar arm naar buiten, door de kracht en snelheid had onze kleine meid geen tijd om een beetje normaal naar buiten te komen. Ze hielpen haar een handje (sorry onderkantje) en ik mocht weer persen. Na de derde keer persen werd daar het allermooiste, warmste, glibberigste mensje om 11:22 uur op mijn borst gelegd. Ik was in één keer uit mijn eigen wereld en huilde van blijdschap. Daar was ze eindelijk, mijn grote liefde. En ik keek om me heen om vriendlief ons prinsesje te laten zien. Hij was in alle paniek in de hoek van de kamer gaan staan en kon geen woord uitbrengen. Met tranen in zijn ogen sprak zijn gezicht boekdelen. Hij was ineens papa en daar in de hoek van de kamer drong dat ineens tot hem door. Daar was ze dan na een bevalling van maar 3,5 uur. Jackie Noé Thiele, 3960 gram. Het allermooiste wat ik ooit had gezien. Alle clichés zijn waar, je vergeet alle pijn zodra je kind op je borst word gelegd. Ze keek me aan met haar grote donkerblauwe ogen en begon te huilen. Ze deed het perfect en we waren op slag verliefd. Nu ik dit verhaal aan het typen ben krijg ik weer een flashback naar het allermooiste moment uit mijn leven. En ook nu ligt dit kleine meisje, ondertussen twee maanden oud heerlijk op mijn borst. Wat kan je veel van zo’n mensje houden he? Nog steeds even verliefd kijk ik ontzettend trots terug op mijn bevalling. I dit it en hoe. Vrouwen zijn echte superhelden. Een daarom een ode aan alle mama’s, mom-to-be’s, bonusmama’s: YOU ROCK GIRLS!
