Toen mijn man Huub en ik elkaar het jawoord gaven wisten we het zeker; wij zijn compleet! Een samengesteld gezin met beiden een prachtige dochter uit een vorige relatie. Zo kregen wij het beste uit beide werelden. De ene helft een leven samen, de andere helft een gezinsleven met twee meiden. Niet altijd zo ideaal als het klinkt, maar het heeft zo zijn voordelen. Toch begon dit gevoel te veranderen. Een baby dat zou ons gezin pas echt compleet maken. Ik kreeg een diepe hunkering naar een baby in mijn buik voelen. Kleine roze teentjes… Zucht!
Vol frisse moed gingen we aan de slag! In het begin nog opgetogen als een kind vlak voor zijn verjaardag. Iedere maand kon immers een cadeau brengen. Maand na maand de ene teleurstelling na de andere. Vriendinnen werden zwanger, de buren, de vrouw bij de kassa de hele wereld leek wel zwanger te zijn. Behalve ik. Als tienermoeder hield ik mij jaren lang bezig met niet zwanger worden. Mijn vruchtbaarheid had ik immers bewezen met een prachtige dochter. Dat niet zwanger kunnen worden een optie was, daar had ik helemaal niet over nagedacht. Na heel veel goedbedoelde adviezen en tips van alle zwangere vrouwen en natuurlijk de gehele moedermaffia gemeenschap. Van vitamine D tot acupunctuur en fertiliteitsyoga (brrrr) viel ook het woord IVF. Nou dan maar op naar de dokter om een baby te maken met IVF! Zo werkt het dus niet. Aangekomen op de afdeling fertiliteit werd het al snel duidelijk dat dit een proces is van lange adem. Er werd een traject gestart, onderzoekjes plannen, bloed prikken, tussentijds rust en afwachten. Maanden gingen voorbij. Voor mijn gevoel was er inmiddels niemand meer in het ziekenhuis te bekennen die mij niet tussen de benen had gekeken. Er kwam niets uit de onderzoeken en van de arts kregen we te horen dat de kans op een natuurlijke zwangerschap gezien ons succes in het verleden en onze leeftijd, jonge dertigers, nog altijd groot was. Aan de ene kant fijn, we zijn gezond. Aan de andere kant frustratie, hoezo lukt het ons dan niet?
Na nog meer vruchteloze maanden en vriendinnen die inmiddels in verwachting waren van een tweede spruit konden we eindelijk van start met IUI. Een voorloper op IVF waarbij de eisprong is opgewekt waarna de zaadcellen worden ingebracht precies op het juiste moment. Prikles, doktersafspraken inplannen, inseminatie, eindelijk het echte werk. Nu zou het gaan lukken! We gingen er vol goede moed tegenaan helaas bleef na een paar pogingen IUI een zwangerschap nog altijd uit. Intussen had ik een heuse zwangerschapstest verslaving ontwikkeld. Vanaf een week voor de officiële testdatum kwamen de eerste testjes al uit de verpakking. Uren lang turen en bewaren voor later om er dan weer naar te turen. Ieder twijfelachtig bijna streepje werd een obsessie. Lange sessies van het ene forum googelen naar het andere waar die ene vrouw toch zwanger bleek met die vage streep na de officiële afleestijd. Alles werd een sprankeltje hoop en het hele leven eromheen begon in sluimerstand te raken. Afspraken maken? Etentjes? vakanties? Alles stond op stop. Straks ben ik zwanger, dan ben ik misschien wel moe en wil ik dan wel vliegen? Straks heb ik net een innesteling die datum van dat etentje? Is het dan niet beter om rust te nemen? Geen rood vlees, geen wijn, niet in die rokerige ruimte staan. Ik werd iemand die ik zelf niet meer herkende; een wensmoedermonster! Totaal geobsedeerd daar haar eigen kinderwens. Ik heb mij voor dit traject nooit kunnen voorstellen hoe sterk deze diepe oerdrang kan zijn en wat hormonen doen.
We besloten te stoppen met IUI. Het nam zoveel tijd en emotionele ruimte in beslag daarbij was de slagingskans voor mij te klein om nog langer hierin te investeren. We besloten in overleg met de fertiliteitsarts drie maanden rust in te voeren. Werd ik zwanger toen ik het even los liet? Nee. Dit is niet zo een verhaal van iemand die haar kinderwens los liet na jaren proberen en toen spontaan zwanger werd. Ik word daar altijd zo moe van. Al heb ik dit advies zelf ook weleens aan iemand gegeven. Daarvoor nog; sorry! Ik wist niet waar ik het over had. Het geeft je het gevoel dat er iets is dat jij verkeerd doet wat een zwangerschap in de weg staat. Dat het jouw schuld is dat het niet lukt, want je bent er teveel mee bezig. Ja, ja .. Heel leuk allemaal, al die vrouwen die maar naar de gulp van manlief hoeven te gluren en zwanger zijn van een vierling. Ze hebben lekker kletsen met mooie adviezen; “Ga lekker samen op vakantie!”, “Je moet er gewoon niet zo mee bezig zijn!” of “Drink gewoon lekker een wijntje, of de hele fles!” Ik geloof er niet meer in. Zwanger worden is geen prestatie, het is een combinatie van gezondheid, goede omstandigheden en geluk. Je faalt niet als je niet spontaan zwanger raakt. Je kan wel gezond zijn en goede omstandigheden creëeren, maar dan moet je ook gewoon maar net geluk hebben. En goed geluk, tsja dat dwing je niet af.
Eindelijk mochten we van start met IVF om het geluk een handje te helpen. Mijn man en ik besloten het hele proces te filmen met onze telefoon. Zonder dat we de uitkomst wisten, spraken we in de filmpjes tegen ons toekomstige kind. Het werd een grappige, echte en emotionele weergave van deze bijzondere tijd, maar werkte ook als steun zoals je het in een dagboek van je afschrijft. Het werd een zware maand met diepe dalen en een nachtelijk telefoontje naar de alarmcentrale, een morfinspuit en zelfs een ziekenhuisopname. Toch kreeg ik op het nippertje een terugplaatsing in mijn baarmoeder van een prachtig negencellige embryo. Het geluk bleek aan onze kant te staan. Veertien slopende dagen later was het oordeel van de bloedtest duidelijk; zwanger!
Ik heb het negen maanden lang niet durven geloven, nu soms nog niet als ik onze peuter zie rondlopen. Of onze drie meiden gewoon op de bank zie zitten met elkaar. Het was een bijzondere rit al heb ik inmiddels wel makkelijk praten, wij wonnen die hoofdprijs op goed geluk.
ROBIN
