Het begon allemaal op een zomerse dag in juli. 28 Juli 2017 (om precies te zijn). Ondertussen tonnetje rond hadden wij die dag een afspraak staan bij de verloskundige. Aangezien ik 39 weken en 6 dagen zwanger was, checkten we even of er nog maniertjes waren waarmee we de bevalling op konden wekken. Helaas geloofde onze verloskundige daar niet in. Alles was goed met de kleine en ik voelde me oke, dus we mochten vrij snel weer vertrekken.
We eten noodles met extra veel pepers, omdat dit stiekem misschien toch de bevalling op zou kunnen wekken. Onder het mom van: niet geschoten altijd mis. Zelfs Krijn (the boyfriend) en Isabelle (vriendin) vinden het vrij heet. Hierna kijken we nog een film en onder de film oefent Isabelle nog even een bruidskapsel bij mij (vandaar ook de mooie vlechtjes op de foto’s). “Het zou toch grappig zijn als je met dit kapsel zou bevallen?”, zegt ze. Ja, dat zou hilarisch zijn…
Een uurtje of 23.00 gaan we slapen. Ik slaap tot 03.00 uur, daarna word ik wakker. Ook nu gaat er nog niet echt een ‘bevallingsbel’ rinkelen aangezien nachtelijke plasuitstapjes ondertussen ook vaste prik zijn. Wel valt het mij op dat er wel een hele scheut vocht uit mij komt. Is dit dan vruchtwater? Weer terug in bed voel ik ook lichte samentrekkingen in mijn buik. Het zou toch niet? Niet lang daarna moet ik rennen naar de wc en haal ik op een haar na de pot. PLENS! Toch vruchtwater dus!
In bed voel ik lichte samentrekkingen in mijn buik die met vrij lange tussenposen toch wel regelmatig lijken. Het is begonnen! Yes! Een aangename spanning. Ik tik Krijn aan: ”Het is begonnen!’’. ‘’Oh! En nu?’’, vraagt hij. Ik kijk hem aan. ‘’Úhm nou, ga nog maar even slapen’’. Krijn lijkt nog niet zo veel spanning te voelen en slaapt meteen heerlijk verder. Zelf ben ik totaal niet meer in de slaap-mood. Ik pak de koptelefoon en zet een affirmatie op. Zachtjes zucht ik alvast mee met de eerste lichte weeën. Als Krijn wakker is bespreken we dat een badbevalling waarschijnlijk niet gaat lukken in verband met de gebroken vliezen. We zijn hier beiden heel relaxt over. “Dan niet. Het komt goed.” Om 06.00 uur gaan we naar beneden. Het is nog vroeg. Eigenlijk te vroeg om de verloskundige te bellen. Als we de trap aflopen, komt er een walm kattenbak op ons af (niet zo romantisch in een bevallingsverhaal, maar helaas de pijnlijke realiteit gekoppeld aan Krijn zijn uitstelgedrag). Dit kan echt niet hoor!
Beneden besluit ik, geïnspireerd op Maaike waar ik de curcus voor hypnobirthing heb gevolgd, om mueslirepen te gaan bakken. Als ze in de oven staan beginnen de weeën vaker te komen.
Krijn duwt tegen mijn rug aan als er een wee komt. Dat is fijn! Nog fijner wordt het als ik op de bank kruip en Krijn de affirmaties uit de hypnobirth aanzet. Een niet te omschrijven rust legt een dekentje over mij heen. En ja! Dit verbaast mij ook! Ondanks de voorbereiding waarbij ik frequent de affirmaties heb geluisterd in mijn zwangerschap en de uitleg van Maaike verbaas ik mij er toch over wat een prettig effect de muziek op mij heeft.
“Mop?”
“Ja?’’
“Ze komen om de vijf minuten hoor. Volgens mij kunnen we Suus (de verloskundige) gaan bellen”
Suus komt vlak na het telefoongesprekje rustig binnen. In deze zelfde rust komt ze bij mij op de bank zitten. Krijn gaat er gelijk vandoor. Nog even snel kattengrind halen, nu het nog kan! Op de bank praten Suus en ik met elkaar. Ik voel me heel relaxt. Als ik een wee voel, zijn we even stil en zucht ik hem rustig weg. Ik voel me rustig en blij. Onze katten en vooral Beer wijken niet van mijn zijde en dat terwijl Beer normaal altijd de eerste is die naar buiten wil in de ochtend. Ze voelen met ons mee. Zo snel als Krijn weg is gegaan, is hij ook weer terug.
Suus geeft aan dat we evengoed in bad mogen bevallen. Stiekem ben ik hier wel heel erg blij om. Enkele weken eerder hadden we de logeerkamer al helemaal leeg gemaakt en had Krijn het bevalbad al opgezet. Deze liet hij nu op aanwijzing van Suus vollopen. In het bad was het warm, maar fijn. Krijn zat bij me en zorgde voor een koude washand en koud water. Als er een wee kwam vingen we deze samen op. Heel fijn. Het ging zo goed dat Suus nog wel even een ander bezoekje kon doen. Van tijd had ik geen idee, maar na een tijdje in het bad begonnen de weeën vaker en heftiger te komen. Ik ving ze op, op m’n knieën met mijn armen over de rand. “Ze komt hoor! Je moet Suus bellen!”. Krijn belde. Suus was er naar mijn idee meteen. Ze volgde ons een tijdje van de zijlijn (tot nog toe ging het ons namelijk goed af met zijn tweeën) en vroeg me op gegeven moment of ik een andere positie aan kon nemen (Uhm not really…). Af en toe luisterde ze naar het hartje. Voor de rest liet ze ons ons eigen ding doen. Ik weet nog dat ik de weeën voor het uiteindelijke moment van persen het minst prettig vond. Wel lukt het mij goed om ze weg te zuchten met behulp van de hypno-tips. Ook lukt het mij om rustig te blijven. Tijdens de wee maak ik een laag hummend geluid en adem ik naar beneden. Dit hielp goed. Ik zit ondertussen op het stoeltje van het bad, van de rand af gericht. Positie wisselen kost moeite, maar het is me tussen de weeën door gelukt.
Op het moment van persen kan ik mij geen pijn of onbehagelijk gevoel herinneren. Alleen een blij, ontspannen gevoel. Naar mijn idee zat ik tussen de weeën door echt te wachten tot de volgende kwam en ik weer mocht gaan “persen”. Persen tussen aanhalingstekens aangezien ik in het begin vooral bezig was met het naar beneden ademen. Dit gaat Suus niet snel genoeg en dit is het eerste moment geweest dat Suus toucheert om te kijken hoe ver de kleine zit. Door het wegademen van de weeën lijk ik mijzelf een beetje in de weg te zitten. Mijn hele lichaam wil persen en Suus geeft aan dat ik dit gevoel moet volgen.
Als ik er naar mijn idee net lekker inzit moet ik de persdrang, op aanwijzing, even inhouden, aangezien Suus bang is dat het anders te hard gaat en ik scheur van onder. Ze besluit in snel overleg een knip te zetten. Dit alles gebeurt gewoon in het bad in de volgende wee. Ik voel er niks van. De wee erna om 12.31 is ons kleine meisje er. Suus pakt haar onder water en ik mag haar zelf vanuit het water op mijn borst leggen. Wauw! Wat een volmaakt hoopje mens. Krijn schiet meteen in de emotie. Zelf leek ik toen en de uren en zelfs dagen erna nog in een soort roes te zitten (inclusief verwijde pupillen, aldus Krijn). Onze kleine Sofie is de rust zelve en huilt maar kort. Ik herinner me dat toen ik op het bed lag, gehecht moest worden en tegelijkertijd de eerste borstvoeding gaf. Daarmee kwam mijn gevoel van pijn, honger weer terug. Nu, twee jaar later, ben ik dat stukje alweer vergeten en herinner ik me alleen nog al het moois. Dat heeft de natuur goed geregeld.
Al bij al kan ik spreken van een prachtige ervaring. Wat zeg ik, waarschijnlijk het allermooiste wat ik ooit heb meegemaakt.
JOZEFIEN
