“Zindelijk worden is toch helemaal niet moeilijk!?”. Nou dat dacht ik dus ook! Maar mijn dochter Vikki van inmiddels drie jaar en 11 maanden denkt daar héél anders over. En zelfs nú nog steeds! Ons zoontje Levi was ook redelijk laat pas zindelijk, een paar maanden na zijn derde verjaardag. Dit ging allemaal heel vlot en vanzelf. Hij gaf het grotendeels zelf aan en was binnen no time overdag en ‘s nachts droog. Bij zijn zusje loopt het helemáál anders. Iets waar wij als ouders dus ook totaal niet op voorbereid waren. Dan moet ik er wel bij vertellen, zoals de meeste van jullie wel zullen weten, dat haar vierde levensjaar heel anders is verlopen dan dat dit bij Levi het geval was. Ik kreeg de diagnose baarmoederhalskanker twee maanden na haar derde verjaardag. We waren al rustig aan begonnen met de zindelijkheidstraining. Het potje stond in huis, een beloningskaart aan de muur en dit ging eigenlijk best goed, op het poepen na dan. Echt fan van het potje is ze nooit geweest, maar van het toilet al helemáál niet. Maar ja, “kan toch”, dachten wij. Dat komt vanzelf wel. Dus de focus er wat minder op en dan zal ze het vanzelf wel aan gaan geven, net als bij Levi.
Daarna volgde er een turbulente tijd dus eigenlijk was de zindelijkheidstraining helemaal van de radar verdwenen. In verband met de vele ziekenhuisbezoeken en de lange autoritten, had ze vaak weer hele dagen een pamper aan. Praktisch gezien voor haar fijner en voor onszelf ook, want we hadden wel iets anders aan ons hoofd. Dat was voor latere zorg.
Het klinkt misschien heel gek, maar Vikki heeft me toen ik in het ziekenhuis lag altijd een beetje genegeerd. Ze wilde eigenlijk niet eens komen, laat staan naar me kijken, bij me liggen of een kusje geven. Voor mij was dit écht hartverscheurend natuurlijk, maar ik gaf haar de ruimte om het te verwerken zoals zij dat wilde. Voor zover een meisje van ruim drie jaar het kon begrijpen en verwerken dan. Na de behandelingen was ze inmiddels ruim 3,5 jaar en begon ik de druk een beetje te voelen. Ze moet toch naar school als ze vier jaar is. De hoogste tijd om weer te beginnen dus. Weer een beloningskaart gemaakt en een cadeautje in huis gehaald. Aangezien ze het potje niks vond, zijn we meteen op de wc gegaan. In het begin vond ze het doodeng en moesten we haar steeds vasthouden zodat ze er niet te ver inzakte. Maar na een paar weken werd dat beter en kon ze voortaan helemaal alleen. Ze gaf goed aan wanneer ze moest plassen, maar ze had vaak géén tijd, oftewel ze maakte geen tijd. Eenmaal geplast op de wc voelde ze zich een ‘grote meid’ en was ze zó trots als een pauw! Wij dachten meteen doorpakken met die handel dus ook het poepen erbij. Wéér een beloningskaart en cadeautje natuurlijk. Maar dit verliep al gelijk anders. Ze kwam héél enthousiast vertellen dat ze moest poepen, maar eenmaal op de wc zittend was ze doodsbang. Ik bedacht me meteen dat het misschien slim was om haar tablet te geven, zodat ze op haar gemak zat en haar aandacht verlegde. Dit bleek ook zo te zijn. Na een paar minuten riep ze vol trots dat ze gepoept had en voordat ik bij de wc was hoorde ik haar in paniek roepen: “Mama auw”. Ik ging kijken en zag dat haar drol letterlijk nog uit haar billetjes “hing”.
Oké, dit is dus die “angst voor het loslaten” waar je weleens over leest. Maar hoe ga je daar in hemelsnaam mee om? Uiteraard hebben wij als twee debielen staan klappen en blij staan doen naast die wc dat ze het zó goed had gedaan. Maar dit vond zij niet. Ze heeft het nog twee keer met moeite gedaan, dit verliep exact hetzelfde. Totdat ze haar cadeautje in ontvangst kon nemen. Daarna begon het ophouden, tot ze niet meer kon. Tot buikpijn toe en het verliezen van steeds een kleine keutel. Vervolgens nog bloedserieus zeggen dat ze niet hoeft te poepen, uhuh natuurlijk.. “Dan maar gewoon die pot op (letterlijk)”, dachten wij, want ze had het tenslotte drie keer gedaan, niet helemaal probleemloos, maar toch. Je wil op zo’n moment liever geen stap terug doen, als ze over drie maanden vier jaar wordt. Maar dít liep helemaal uit op een fiasco. Krijsend en spartelend richting de wc. Al haar ledematen vlogen alle kanten op én dan zat ze er nog niet eens op. Néé, dit kon écht niet! Ik wil haar zo graag helpen, maar hoe dan?
Na heel veel Googlen en wat hulp van haar leidsters op het kinderdagverblijf besloten om haar op háár verzoek een pamper aan te geven om te poepen. Weliswaar in het toilet en na een paar weken op de wc-bril, of dat was de bedoeling. Maar dit was teveel gevraagd, dus het is op de deksel van de wc geworden. Ondertussen ging het plassen op de wc nog steeds prima (gelukkig), maar poepen in de pamper op de deksel houd ze dus nog tot op de dag van vandaag vol. “De focus eraf en we zien het wel”, dacht ik een tijdje…… Ondertussen heb ik er stiekem veel over nagedacht en mezelf druk om gemaakt.“ Had ze dit ook gehad als ik geen kanker had gehad? Heeft het toch te maken met haar verwerking”. Haar leven is even totáál niet stabiel geweest. Ondanks dat wij zoveel mogelijk geprobeerd hebben om hun leven zo normaal mogelijk te laten verlopen. Op internet lees je dat veel kinderen (vaak meiden) met een sterk karakter én eigen wil (en oohh dat heeft ze!) hier een machtsstrijd van maken. Ook hoor je dat het vaak voorkomt na een stressvolle situatie, tja zeg jij het maar!?
Na wikken en wegen en vele ervaringen en goede adviezen toch besloten om contact op te nemen met het ziekenhuis. Ik wil écht dat ze het in haar eigen tempo doet, maar in deze situatie vond ik geen rust. Er veranderde niets meer, het werd niet beter. Misschien zit er meer achter, misschien ook niet? Maar dan kan ik mezelf straks niet verwijten dat ik niet tijdig aan de bel heb getrokken. Na één telefoontje en een verwijzing konden we na een paar dagen meteen terecht. De arts op de ‘poep en plas poli’ (jaja, ik wist ook van het bestaan niet af), zag en voelde lichamelijk geen gekke dingen, dus doorgestuurd naar een pedagogisch medewerker. Zij gaat een gesprekje voeren met mij alleen en de dag erna met haar. Dit gesprek moet nog plaatsvinden 10 dagen voor haar vierde verjaardag. Een lange tijd heb ik nog gehoopt dat het misschien tóch vanzelf goed zou komen. Mijn gynaecoloog stuurde me mét haar meteen door naar de kinderpsycholoog, maar dit wachten we liever nog eventjes af. Ze gaf ook de tip om een gat in de pamper te knippen. Huh? Ik moest echt héél hard lachen toen ze het vertelde, daarna vond ik het eigenlijk een briljant idee! Maar na verschillende pogingen om haar van die deksel af te krijgen, die eindigde in paniek, heb ik het opgegeven. Dwingen wil ik niet, dat voelt niet goed. Ik zou haar zo graag willen helpen, heb alleen geen idee hoe?
Verliep het poepen bij jullie ook zo soepel als bij onze eerste? Of kwam er ook onverwachts meer bij kijken? Ik ben benieuwd…
NICOLE (klik hier voor haar Instagram)
Hai,
Mijn jongste zoon was 4 toen hij nog steeds in de luier poepte. Plassen deed hij prima op de wc, maar poepen ho maar. Hij gaf altijd netjes aan dat hij moest poepen: mama ikkuh poepen, luier. Dan vroeg ik of hij het op de wc wilde proberen, dat was dus in zijn ogen een no go, dus dan maar weer luier om. Hem verteld dat hij op school echt geen luier om kon, zijn respons: nou, dan poep ik toch thuis! Ik heb het los gelaten en uiteindelijk is het allemaal goed gekomen (gelukkig).
Ik wens jou veel succes, het is niet altijd even makkelijk en ik snap je heel goed. Ik denk dat je de juiste beslissing hebt genomen om vooral niet te dwingen.
Mijn zoontje van viereneenhalf was met alles heel snel. Ook met plassen op de WC. Alleen poepen doet hij nog steeds in een luier. En ’s nachts is hij ook nog niet zindelijk. Ik maak me geen zorgen. Het komt vanzelf. Als hij met alles laat was geweest of zich niet goed zou ontwikkelen zou ik me misschien wel zorgen maken, maar dit mag hij gewoon op zijn eigen tempo doen!