Nu weten we allemaal dat de beleving van een man bij de zwangerschap en bevalling anders is. Mijn vrouw Natasja zegt alleen dat ik overal een schepje boven op weet te doen. Natasja heeft ooit al een mooie blog geschreven over onze eerste zwangerschap die eindigde in een miskraam. Dit heb ik, in tegenstelling tot Natasja, volledig in biologische termen weg gezet en verwerkt. Makkelijk praten natuurlijk als ik nu een gezonde dochter heb van bijna vier vier maanden oud.
De tweede zwangerschap verliep voor Natasja niet makkelijk, als man leef je mee, maar je kan helaas geen vervelende kwalen over nemen. Bij de bevalling mocht ik aan het werk. We waren naar een bevallingscursus geweest. Nee, geen zweverige pufcursus, maar een hele nuchtere cursus die je wat tips en tricks geeft voor bij de bevalling. Ook werd er verteld wat je kan verwachten, al loopt het altijd allemaal net wat anders.
Op de vroege ochtend van 3 juni word ik wakker en hoor ik de douche lopen. Wat geschrokken loop ik naar Natasja die er onder staat en vraag of het is begonnen. Ze is op dat moment al weeën aan het opvangen. Ik kan verder niks voor haar betekenen geeft ze aan en zegt dat ik lekker naar bed moet gaan om nog even wat slaap te pakken. Iedereen vroeg zich af of ik me dan geen zorgen maakte, dat ik zomaar weer kon gaan slapen. Ik heb het volste vertrouwen in Natasja dat wanneer ze mij nodig heeft mij roept.
4 Juni word ik weer op dezelfde manier wakker, zowel Natasja als ik staan er niet echt bij stil dat ze al 24 uur bezig is met weeën opvangen. Ik ga in de middag naar mijn werk, Natasja geeft aan dat dit gewoon kan. Ik werk in de jeugdzorg en nu mag het zo zijn dat ik een team heb met alleen maar vrouwelijke collega’s. Als ze vragen hoe het gaat, leg ik het bovenstaande uit. Nu kennen ze mij al lang en weten ze dat ik heel nuchter ben. Alleen dat ik hier rustig zat en mijn vrouw thuis weeën aan het opvangen was vonden ze verbazend. Toch wat onzeker gemaakt door de dames rijd ik wat onrustig naar huis. In de middag hadden we al een afspraak staan bij de verloskundige. Daar aangekomen blijkt Natasja al ontsluiting te hebben. Nu gaat alles in een stroomversnelling. Tijdens het voelen naar de ontsluiting wordt de baby met twee vingers om het hoofd geaaid oftewel ze werd gestript. Later zou de andere verloskundige, een man, wat ik overigens geweldig vond, langs voor een controle. Hier wordt besloten, omdat er nog steeds weinig ontsluiting is, de vliezen te breken met een breinaald aka vishaak (speciaal dingetje maar zo zag het er uit). Nu lijken de weeën goed op gang te komen, nou is het mijn beurt om aan de slag te gaan. Samen met Natasja voeren we de geleerde technieken uit om weeën op te vangen. Als later op de avond de verloskundige terug is om te kijken of we al wat zijn opgeschoten probeer ik wat te eten. Met de pizza op mijn bord en een hap in mijn mond wordt mij verteld dat ik op moet schieten, we vertrekken naar het ziekenhuis. “Uhmmmm wat? En mijn pizza dan?”.
Inmiddels sta ik op de automatische piloot, tassen, koffer, maxi cosi in de auto, ondertussen wordt mijn pizza in zilverfolie gemikt als een sandwich door de verloskundige. Het stormde flink buiten. Je krijgt daar weinig van mee als je vrouw met flinke weeën naast je in de auto zit. Ik maakte mij weinig zorgen, want Natasja heeft een lease auto dus als de baby in de auto geboren zou worden dan zou dat niet mijn probleem zijn.
Aangekomen in het ziekenhuis gaan we samen als een geoliede machine verder. Het is erg rustig, dus de zusters komen regelmatig even kijken. Inmiddels heb als een computerspel de computers in het ziekenhuis door. Lijntje omhoog, puf puf puf, tot het lijntje (de wee) weer naar beneden zakt. Op een gegeven moment geeft Natasja aan dat ze het niet meer trekt. Ik zie het ook aan haar na bijna twee dagen weeën opvangen. Het begint haar op te breken. Ik moet op dit moment gaan kiezen. De beste optie is een ruggenprik. Ik krijg een boekje in mijn handen van de zuster die ik even mag lezen, zodat ik op de hoogte ben van onze keuze. Ik vergeet even dat daar ook alle negatieve gevolgen in staan. Ik had nog even tijd om na te denken, het duurt namelijk altijd erg lang voor je aan de beurt bent….. De zuster komt terug binnen een minuut. “Jullie mogen mee zegt de zuster”, ik sta daar met mijn Scooby Doo blik en kan alleen uitbrengen: ”Ow dat is fijn zo snel”. Inmiddels kan ik zelf ook wel een verdoving gebruiken als we op weg zijn naar de afdeling waar de prik wordt gezet. Wanneer Natasja de prik heeft gehad wil ik eigenlijk wel even iemand inlichten. Mocht het niet goed verlopen dan kan toch iedereen snel komen, we waren bang dat de bevalling toch zou uitlopen op een keizersnede, omdat het totaal niet opschoot. Ik koos er voor mijn broertje te bellen, zo nuchter als ik ben is hij ook. Hij zal er geen extra zorgen bij gooien en mij onbewust helpen rustig te blijven. Als we daarna nog even tijd krijgen om ook onze ouders en mijn zwager en schoonzus te bellen, druk ik op de verkeerde knop “videobellen”, in shock hang ik snel op. Maar inmiddels lijkt het of Natasja de pretracket naar happyland heeft gepakt, of dat ze onder invloed is van heel goed spul. Wanneer mijn schoonbroer terugbelt met videobellen, zegt Natasja: “Ja joh neem op”. Ik denk alleen maar: “Huh, moet je niet eerste douchen, je make up doen en dergelijke?” Dat is normaal namelijk ook altijd als ze op beeld moet verschijnen. Maar nee, de pufblik inclusief ziekenhuismuts is de look van nu.
Na een fantastisch grappig gesprek met haar zus en man, die ook wat in shock achter bleven op beeld, gaan we weer terug. We moeten weer aan het werk. Het gaat in een stroomversnelling, de pijnstillers zijn helaas al snel uitgewerkt en de weeënopwekkers die resulteren in een weeënstorm. Maar daar is dan eindelijk het moment, een lading zusters en een verlosser. De beste man staat klaar met een halve tennisbal aan een ketting om ons kind op de wereld te zetten. Natasja is de weeën aan het opvangen, ondertussen zegt de verloskundige dat hij haartjes ziet. Ze is net aan het einde van haar puf en stopt om met haar laatste adem blij uit te schreeuwen “Zie je haartjes?” Daar komt ze dan, onze prachtige dochter Acie Lou! Handjes gespreid, schattig huiltje, ogen wijd open. Ik denk alleen maar: “Ogen dicht, ogen dicht”. Nu begrijp ik beter waarom baby’s bijna altijd met hun ogen dicht te wereld komen, anders hebben ze allemaal meteen een trauma. Als je denkt dat alles voorbij is, blijkt de moederkoek nog geboren te moeten worden. Volledig afgeleid door de kleine meid lijkt mij dit geen probleem. Maar niets is minder waar, als ik het geluid achter me hoor. Het is alsof iemand zijn laarzen uit het moeras trekt. Nu blijkt de dokter niet zeker te zijn of het compleet is en vertelt hij dat hij moet gaan puzzelen om te kijken of het heel is. Inmiddels is een schoolklas aan kleine laarsjes door het moeras gewandeld als blijkt dat het allemaal compleet is. Wanneer ik nog net niet flauw ben gevallen kijk ik nogmaals naar Acie Lou. Ze ligt tevreden bij haar mama met haar mooie grote blauwe ogen. Wanneer ik wat mompel kijkt ze mijn richting op, alsof ze weet dat dit de stem is die maanden tegen de skippybal van mama heeft gepraat. Dan besef ik mij wat voor iets bijzonders er net is gebeurd in de afgelopen 50 uur. We zijn vanaf nu met zijn drieën en wat een heerlijk gevoel is dat!
ROY (klik hier voor zijn Instagram)
