Dag verlof… Ik heb zolang naar je verlangt en je bent zo snel, zo ongelooflijk snel voorbij gevlogen. Lina is geboren, ik knipper met mijn ogen en we zijn al in oktober. Want echt als je nog geen kinderen hebt en je denkt dat een werkweek snel gaat, think twice. Wacht maar, het leven met een kind flitst voorbij. Lina is alweer bijna drie maanden, doe even normaal zeg! Je maakt allemaal plannen in je hoofd om te doen wanneer je verlof hebt. Maar geloof me, op de bank met z’n tweetjes onder een dekentje is af en toe echt het fijnst. Plus je dagen zijn zo om. Zit je in je hoofd met maandag, is het alweer donderdag. Dag week.
Dag verlof…Dit waren de heftigste, maar mooiste maanden van mijn leven. Ik mocht zwanger worden, negen maanden zwanger zijn en daarna bevallen van een gezond kindje. Ik heb het liefste, mooiste, leukste meisje mogen ontmoeten die ik mijn dochter mag noemen. Het is allemaal niet niks. Een nieuw leven op de wereld zetten met een oerkracht. Een nieuw leven wat alle aandacht, geduld en heel veel liefde opeist. Je wilt alles geven ook al is dat soms heel zwaar, vermoeiend en verwarrend. Een baby komt gewoon niet met een gebruiksaanwijzing, ondertiteling of een label. Het is uitvogelen, leren, wennen en weer opnieuw leren. Want baby’s hebben ook nog eens ‘sprongetjes’. Denk je net in rustig vaarwater te zitten, komt er een orkaan langs dat sprongetje nummer 3 heet. Dag ritme, goed slapen, goed drinken en even alleen kunnen spelen. Sprongetjes zijn niet de makkelijkste momenten, maar het zijn fases. Fases gaan voorbij. En soms wens je daar heel hard voor, ik weet het, hou vol, je kan het. En dan zit jijzelf ook nog met hormonen die door je lichaam gieren. Huilen om alles: wanneer je baby huilt, wanneer andere baby’s huilen, wanneer je baby’s ziet op tv, of reclames ziet van dieren en al helemaal wanneer je je man bezig ziet met je baby. Ja, janken.
Dag verlof… Elke dag ben ik bij mijn baby geweest. Af en toe is ze wel al naar de opa’s en oma’s geweest, maar dat waren steeds maar een paar uurtjes. Straks zal ik weer aan het werk gaan, drie dagen in de week. Drie dagen in de week. De hele dag. Volle dagen. De hele dag zonder mijn baby. Ik krijg nu al tranen in mijn ogen als ik dit typ. Sommige moeders vinden het heerlijk om weer aan het werk te gaan, weer een beetje hun ‘normale leven’ terug. Ik kan dat heel goed begrijpen hoor, maar mijn werk is zorgen voor baby’s, dus andermans baby. En mijn eigen baby moet ik dan wegbrengen naar de opa’s en oma’s. Lina heeft de allerliefste hoor, begrijp me niet verkeerd, maar het liefst blijf ik de hele dag met haar. Zo was het drie maanden lang en eigenlijk ook al die negen maanden in mijn buik. En misschien vind ik het straks wel weer heerlijk om aan het werk te zijn, dat kan ook natuurlijk. Maar hoe ik het nu voel wil ik voor altijd thuis blijven en met Lina zijn. En gewoon salaris ontvangen, dat dan wel ofcourse.
Dag verlof… Ik heb veel van je geleerd. Het ouderschap. Ik dacht stiekem ‘dat doe ik wel even’. Ik heb het gedaan en ik doe het ook wel, maar het gaat echt niet zonder slag en stoot. Eerlijk gezegd heb ik het een beetje onderschat. Ze ‘waarschuwen’ je wel van te voren dat het pittig is, maar het is soms echt pittig. En dan hebben wij nog een vrij makkelijke baby. Maar voornamelijk vond ik de eerste weken het pittigst. Je wordt geleefd, maar het hoort erbij en je doet het met liefde. En geduld, ik dacht dat ik dat had, maar dat wordt soms flink op de proef gesteld hoor. Jeejtje zeg. En niet alleen bij mij hoor, bij mijn partner ook. Als je geduld kon kopen zou ik het iedereen aanbevelen. Geduld heb je zo veel nodig. Een baby moet natuurlijk aan alles wennen en alles nog leren. Logisch. Maar tsja, soms word je er ongeduldig van. Het hoort erbij gelukkig.
Dag verlof… Ik heb mijn meisje zien groot worden. Van ‘hopeloze’ baby tot aan een baby die al van alles kan. Met de dag wordt ze echt een persoon, met een duidelijke eigen persoonlijkheid. Wat een fijn meisje, zo lief, zo mooi en al zo grappig. Net haar vader. Wat ben ik blij met jou, je bent alles waar ik ooit voor heb gewenst. En ik ga je natuurlijk nog véél groter zien worden, we hebben nog een heleboel dagen te gaan, maar ik zal nooit meer zo vaak bij je zijn als in deze periode. Janken.
Dag verlof… Ik ga je missen. Écht zo hard missen. Als ik het over mocht doen had ik net een beetje harder genoten, had ik net wat meer gekroeld en nog veel meer kusjes gegeven. Nu gaan we weer een andere fase in. Een balans vinden tussen het werkleventje en gezinsleven. We gaan er het beste van maken. En ooit, over een paar jaar, hoop ik nog een keer een verlof mee te kunnen maken. Dag verlof, je was de pittigste, maar mooiste tijd ooit.
REBECCA (klik hier voor haar Instagram)
Herken het zo ik ben vandaag weer begonnen met werken naar me verlof… Ik heb gejankt als een klein kind…
Helaas moeten wij onze uren perse over 5 dagen verdelen. 😫
Vond het aan de ene kant heel fijn om weer te werken maar naar 2 uurtjes had ik er alweer genoeg van en wou ik naar me kindjes 🙈😥