Mijn twee zoons zijn beiden precies geboren met hetzelfde termijn van 19 weken en 4 dagen

Ik ben Sharita 31 jaar, getrouwd met Kevin en moeder van Elin 09-2015. Naast dat ik moeder ben van Elin ben ik dat ook van Liam* 12-02-2018 en Sem* 1-03-2019. Beide mannetjes zijn precies geboren met hetzelfde termijn van 19 weken en 4 dagen. Beide waren gezond en hun hartjes klopten bij de bevalling. Het zijn intense verhalen die ik wil delen om van me af te schrijven en om openbaar te maken dat een gemakkelijke zwangerschap en kinderen krijgen niet vanzelfsprekend is.

En daar is hij dan de uitgerekende datum. Voor de tweede keer zonder een baby, niet in mijn buik niet in mijn armen. Ik had in mijn zwangerschap van Liam niets met de uitgerekende datum. Ik voelde aan alles dat ik iets eerder zou bevallen. Toen ik lichamelijk amper meer functioneerde, wist ik dat ik zelfs de 24 weken niet zou halen. Nu hadden wij meer met deze datum, ik leefde naar de grens van levensvatbaarheid. Tevergeefs…

Wij durfden het na een tijdje nog een keer aan. De wens was immers groter dan de angst. Nadat wij net een week verhuisd waren, kwam ik erachter dat ik zwanger was. Verhuizen voelde niet als een nieuwe start zoals sommigen tegen ons zeiden, maar wel als de ellendigste periode achter ons laten. De liefde voor Liam namen wij mee. Het verhuizen van zijn urntje vond ik heftig. De kamer die voor hem bedoeld was bleef leeg. Nouja leeg, niet helemaal, er werden dozen in opgeslagen en de deur ging dicht. Op het prille begin van de zwangerschap van Sem heb ik vaak gedacht: “Dit wordt een miskraam”. Ik verloor continu bloed en had veel last van mijn buik. Dit heeft voor veel spanning en stress gezorgd. De misselijkheid begon al met zes weken. Dit waren zware weken voor ons gezin. Ik was niet in staat om iets met onze dochter te ondernemen, ik kon niet koken, de koelkast openen zorgde er al voor dat ik een sprintje moest trekken naar de wc en ook het huishouden kon ik niet voor mijn rekening nemen. Vanaf 15 weken begon ik weer redelijk te functioneren en beperkte het overgeven zich tot ongeveer één keer per dag. Nadat er werd gestart met proluton injecties groeide ons vertrouwen in deze zwangerschap en durfden wij te dromen over de komst van dit kindje. De babykamer werd opgeruimd en zelfs de commode in elkaar gezet. Helaas verruilde de ene kwaal zich voor de andere. De harde buiken die al begonnen voor het starten van de proluton injecties werden steeds erger, langer en vaker. Met 19 weken zwanger liepen wij het ziekenhuis in voor controle en was naar huis gaan geen optie meer. Waar de verloskundige ons eerder nog gerust probeerde te stellen door aan te geven dat harde buiken echt wel pijnlijk kunnen zijn liet de echo duidelijk iets anders zien. Ik had weeën. Het enige wat ik nog uit kon brengen was: “Ik wil niet bevallen….”

Mijn schoonzus hielp me al een week eerder herinneren aan de uitgerekende datum van Sem. Niet dat ik het vergeten was, maar nu zat dit vooraan in mijn gedachten. Begrijp me niet verkeerd, want ik ben blij als er mensen zijn die wel over Liam en Sem durven te praten. Ik heb altijd aangegeven dat ik het fijn vind als er over onze mannetjes wordt gesproken. Wees niet bang dat je me aan hen herinnert, want zij zijn toch altijd in mijn gedachten.

Van de week vroeg onze dochter Elin nog om een echte baby die kan praten en lopen. Ze benadrukte extra dat ze dus niet een pop bedoelde, maar een echte baby. Of we dit aan de engelen konden vragen. Ik heb met haar nog zoveel meer te doen dan met mezelf. Het gemis dat mijn dochter voelt raakt mij. Zij heeft het verlies van Liam heel bewust meegekregen. Omdat ook mijn opa een paar maanden geleden is overleden houdt zij zich daar momenteel mee bezig. De dood is al een lastig onderwerp voor volwassenen dus leg dat je peuter maar eens uit. Opa is overleden omdat hij oud was. Liam en Sem zijn overleden omdat ze juist te klein waren. Zo slim als Elin is vraagt ze: “Kan Liam dan terug komen als hij goed gegroeid is?”

Vandaag maandag 22 juli ga ik extra genieten van Elin, heerlijk hoe ondernemend en aanwezig zij is. Terwijl ik achter haar aan loop voel ik een groot gemis en zou ik hier graag met drie kinderen lopen. Zij zijn slechts in mijn hoofd en hart, een onderdeel van ons gezin.

Lieve Liam en Sem wat zou ik graag voor jullie zorgen. Lieve Elin jij bent de beste grote zus die Liam en Sem zich kunnen wensen. Lieve Kevin wat had ik jou gegund om ook voor onze mannetjes en top papa te kunnen zijn

Liefs van mij

SHARITA