Toen onze oudste dochter Isa één jaar werd, begon het bij mij weer een beetje te kriebelen om voor een tweede wondertje te gaan. Dat klinkt misschien vrij vlot, maar toen we voor een eerste gingen, heeft dit al met al zo’n 3,5 jaar geduurd. Eerst gewoon wachten, wachten, wachten en na ruim een jaar toch doorverwezen naar het ziekenhuis en zo de medische malle molen ingerold. Uiteindelijk na heel veel pillen, hormooninjecties en ziekenhuisbezoekjes was het dan eindelijk gelukt, ik was zwanger! Omdat we rekening hielden met opnieuw een heel medisch traject, zijn we dus redelijk snel gestart. Eind juni stond onze eerste afspraak gepland en met een tas vol medicijnen gingen we weer naar huis. De dag dat we mochten testen had ik gelijk een positieve test in handen. Wow, maar dit hadden we niet verwacht, zo snel!! Ik was heel erg bang dat het mis zou gaan en vond het daarom erg moeilijk om blij te zijn. Toen we met zes weken de eerste echo hadden was ik best zenuwachtig.
Ik was na de vele echo’s tijdens het traject van Isa een echte pro en zag dan ook gelijk een kloppend hartje. Pff, wat een opluchting. Maar nu de komende weken nog goed door zien te komen. Bij de verloskundige had ik met negen weken opnieuw een echo en ook deze was helemaal goed. Beetje bij beetje kreeg ik vertrouwen dat het goed zou gaan. Toen we met 11 weken de termijnecho hadden en alles nog steeds dik in orde was met de kleine beeb, was ik zo opgelucht. En weet je wat nog het meest bijzondere was tijdens deze echo? De uitgerekende datum; deze was namelijk exact hetzelfde als bij Isa, 14 april. Hoe krijg je het voor elkaar hé, haha! We zijn vlak daarna heerlijk met z’n drietjes op vakantie geweest naar Menorca. Genieten was wel een beetje lastig, omdat ik vrij veel last had van misselijkheid. Met 13 weken hebben we het naar buiten gebracht met een super leuke foto [ kijk maar naar Isa hieronder ].
De misselijkheid hield nog steeds aan en ook de medicatie hier tegen en acupunctuur hadden beide weinig effect. Gelukkig kon ik met 18 weken zeggen dat het voorzichtig aan beter werd. Ook de vermoeidheid werd vanaf dat moment beter. Eindelijk kon ik 100% gaan genieten van het kleine leven in m’n buik. De eerste schopjes had ik namelijk al gevoeld en ook Thijs kon het al voelen, zo bijzonder. De beeb werd met de 20 weken echo ook helemaal goedgekeurd en dus konden we wat mooie nieuwe spulletjes voor de kleine kopen. Omdat we net als bij Isa ervoor hebben gekozen om het geslacht vooraf niet te weten, werden het mooie neutrale kleertjes en accessoires.
De rest van de zwangerschap verliep voorspoedig, op wat normale kwaaltjes na. Aan het einde was ik er wel een beetje klaar mee, want het werd lichamelijk wel flink zwaarder. Ik was er eigenlijk stellig van overtuigd dat deze beeb eerder zou komen dan Isa, die werd geboren met 39+4. Maar de dagen verstreken en inmiddels was ik al 40 weken zwanger. Er werd tijdens de check-up bij de verloskundige een afspraak ingepland met 41 weken om thuis te strippen. Dit zou Eerste Paasdag zijn. Maar de donderdagmorgen ervoor was ik er ineens echt klaar mee en belde ik de verloskundige of ze morgen, Goede Vrijdag, al langs wilde komen om te strippen. Ze ging even overleggen en belde kort daarna terug dat ze vanmiddag ook wel langs kon komen. “Euhm… Oké… Ja, doe maar.” Ik was een beetje overrompeld en was daarnaast ook een klein beetje zenuwachtig, want ik had geen idee hoe het zou voelen. De één zegt dat het vreselijk pijn doet, de ander voelt er bijna niets van. Toen Isa haar middagslaapje deed, kwam de verloskundige. Na mijn controles te hebben gedaan, ging ze aan de slag. Nou ik ben totaal niet kleinzerig en ik heb een hoge pijngrens, maar dit deed pijn!! Gelukkig duurde het niet heel lang en daarna was de pijn ook gelijk weg. Ik kon wat harde buiken en krampen krijgen zei ze en wie weet zou er vandaag al schot in de zaak zitten. Isa was inmiddels weer wakker en we gingen samen lekker de tuin in, want het was heerlijk weer. In de loop van de middag werd mijn buik steeds gevoeliger en had ik continu harde buiken. Toen Thijs rond 17.00 uur thuis kwam gingen de harde buiken voorzichtig over in weeën. Deze waren nog heel goed te doen en we hebben met z’n drietjes een lekkere pizza gegeten. We hadden eerder al afgesproken met onze ouders en mijn zus, dat we Isa bij één van hen zouden brengen als het zo ver was. Toen het 19.00 uur was en Isa op bed zou gaan, zei ik tegen Thijs dat hij haar beter toch maar naar zijn ouders kon brengen, want volgens mij was het nu toch wel echt begonnen. Ik had nog wel steeds een flinke twijfel, aangezien bij mij de weeën niet om de zoveel minuten kwamen, maar echt de hele tijd en 20 seconden aanhielden, weer afzakten om vervolgens binnen twee minuten weer op te komen. Dit was toen met Isa ook zo. Toen Thijs onze mooie dochter wegbracht, dacht ik wel: “Daar gaat ze, de laatste keer als enig kind, straks is ze gewoon grote zus.“ Snik! Rond 20.00 uur belden we de verloskundige. We dachten dat het begonnen was. Ze was er rond 20.15 uur. Nog steeds was de pijn heel goed te doen. Toen ze checkte hoe ver het was gevorderd bleek ik al op 5 centimeter te zitten. “Zo, dat schiet op”, dacht ik. Ze vroeg of ze gelijk mijn vliezen mocht doorprikken, dikke prima vond ik. De kraamzorg werd gebeld. Het was dus echt begonnen. Aangezien het allemaal lekker vlot ging, hebben we besloten thuis te blijven. In ons eigen bed kon ik de weeën, die nu toch flink pijnlijk waren geworden, goed op vangen. Rond 22.45 uur zat ik bijna op 10 centimeter, maar mocht nog niets doen, want ze wilde echt die volledige 10 centimeter hebben. Op advies van de verloskundige ging ik even naar het toilet en daar had ik voor het eerst een perswee. “Huh, wat is dit? Kwam dat geluid uit mij?” Haha, bij Isa geen persweeën gehad, dus dit was nieuw. Huppa, weer terug op bed en wachten op een nieuwe perswee (oké, dat klinkt makkelijker dan het was, haha!). De eerste wee die volgde was weer een gewone. Ik vroeg of ik wel mee mocht doen en dat mocht gelukkig wel. Ik gaf alles en daar was het hoofdje al. Wow!! Dit had ik niet verwacht! Het brandde als een malle, maar de verloskundige zei dat we even een volgende wee moesten afwachten. Dat zag ik niet zitten en ik mocht voorzichtig mee persen, puffen, persen, puffen. En toen mocht ik onze tweede wondertje zelf aanpakken en op mijn buik leggen. Daar was hij, onze prachtige zoon Sem, in drie minuutjes geboren, zonder ook maar enige schade down under! Hij heeft een poosje heerlijk bij mij op de borst gelegen en heb ik samen met Thijs even genoten van het moment. Opnieuw zo bijzonder!
Mijn herstel ging wederom super snel. Ik voelde me in no time weer helemaal goed en kon echt genieten van ons gezinnetje van vier. Sem deed het ook heel goed en was een super relaxte baby. Ook vond Isa het super gezellig met onze kraamverzorgster en werd ze bij heel veel dingen betrokken. Helaas kreeg ik op dag vijf een borstontsteking. Zo, dat is pijnlijk en wat voelde ik me hier ziek van. Het enige voordeel was dat ik die nacht al het vocht wat ik vast hield eruit had gezweet en daarmee was ik ook gelijk alle zwangerschapskilo’s kwijt, haleluja!
Inmiddels is de kleine man alweer ruim vier maanden en hij groeit echt als kool! Het is nog steeds een heel relaxte en blije baby en we genieten elke dag nog optimaal van zijn aanwezigheid. Ook Isa is helemaal in haar rol als grote zus, alhoewel ze zijn gekwijl niet zo leuk vindt, hihi!
LINDA
