Het is begin september, en september doet vooral veel pijn bij mij. Een paar maanden geleden had ik helemaal niet gedacht dat deze maand zo enorm zwaar zou vallen. Het leek juist weer goed te gaan en voor onze zomervakantie had ik de hoop nu ook weer wat sneller te kunnen gaan re-integreren. Maar de herinneringen aan vorig jaar vallen me zwaar. Heel zwaar zelfs.
Vorig jaar: op naar betere tijden…
Op 1 september vorig jaar postte ik nog op social media dat ik op een betere maand hoopte voor onze oudste zoon Loek aangezien hij in augustus enorm veel hoofdpijnaanvallen had gehad. Niet wetende dat we een week later de diagnose hersentumor zouden krijgen. De film blijft zich afspelen in mijn hoofd. Maar wat zie ik op tegen september. Eind augustus merk ik aan mijzelf dat ik het zwaar begin te krijgen met alle herinneringen van vorig jaar. Eigenlijk vanaf de dag dat mijn zwangerschapsverlof in ging vorig jaar. Af en toe vind ik het nog steeds een moeilijk besef dat ik niet één dag van mijn verlof heb kunnen genieten. Maar dat is achteraf gezegd, want vorig jaar waren we met andere zorgen bezig. Op de dagen die volgen blijft de film van vorig jaar in mijn hoofd afspelen. Ongeveer ieder uur besef ik wat ik vorig jaar aan het doen was, hoe Loek zich voelde, naar welke doktersafspraak we toen weer moesten, hoe ik rond liep met mijn hoogzwangere buik. En ik kan dit niet stoppen… Hoe hard ik ook mijn best doe. Mijn emoties gaan op een dag zo op en neer en de tranen komen dagelijks, want wat was ons leven toen een rollercoaster. 1 September dit jaar lopen we heel toepasselijk de kidsloop van de Samenloop voor Hoop voor het KWF in onze woonplaats. We waren er met het hele gezin, maar poeh, wat vond ik dit confronterend. Vooral ook omdat ik vrij emotioneel ben. Hoe heftig ook, ik was dankbaar dat we met ons hele gezin mee konden lopen.
Storms don’t last forever… right?
De dag er na stort ik in op het werk. Mijn hoofd draait op volle toeren en de herinneringen worden me teveel. Als ik even door de gangen loop op mijn werk, besef ik hoe erg mijn leven is veranderd. Wat wil ik eigenlijk graag terug naar mijn oude leventje waarin alles ‘normaal’ was. Het voelt zwaar en wat zie ik op tegen de herinneringsdagen van de diagnose en de operatie. Maar dan, neemt het leven weer een onverwachte wending en belandt die avond mijn schoonvader in het ziekenhuis. We beleven een paar spannende en pittige dagen. Hoe bizar ook, we komen direct weer in de praktische stand die we herkennen van onze tijd met Loek in behandeling. Uiteindelijk ligt mijn schoonvader een ruime week in het ziekenhuis en besluiten mijn eigen ouders hem een bezoekje te brengen. Ze gaan op de fiets naar het ziekenhuis, maar komen met elkaar in botsing en ook zij belanden allebei in het ziekenhuis. Drie van de vier ouders in het ziekenhuis…
ON-GE-LO-FE-LIJK! De dagen die volgen gaan weer in een overlevingsmodus, praktische stand maar ook vooral op ons tandvlees. Ziekenhuis in, ziekenhuis uit. Maar het allerbelangrijkste is de zorg voor onze ouders, dat beseffen we goed. Vorig jaar hebben zij ook hun leven aan de kant gezet om voor ons te zorgen, dus nu kunnen we er zijn voor hun. Gelukkig kunnen ook mijn ouders met een kleine week weer uit het ziekenhuis en kunnen ze thuis verder herstellen. We grappen nog samen dat ze wel voor afleiding hebben gezorgd deze periode.
En dan wordt het 19 september, de dag waarop vorig jaar onze jongste zoon Jip geboren werd. Een moment met zoveel tegenstrijd. Veel zorgen rondom Loek. Tussendoor ‘even snel’ bevallen, maar natuurlijk ook het blijde gevoel dat Jip er is. Destijds kregen we heel veel lieve kaartjes, berichtjes en bloemen binnen. Sommige met ‘sterkte’ of ‘beterschap’ erop voor Loek en andere met ‘gefeliciteerd’ voor Jip. En helaas is het dit jaar niet anders. Ik had Jip een onbezorgde verjaardag willen geven,maar ook nu krijgen we weer twee verschillende kaarten binnen; ‘sterkte’ en ‘gefeliciteerd’. Dit doet veel met me, terwijl ik iedere kaart of bos bloemen ontzettend lief vind. We besluiten het feestje toch door te laten gaan, vooral ouders dringen hierop aan. Zodra het feest is afgelopen en ook de zorgen voor alle ouders weer wat zijn afgenomen heb ik even ruimte nodig. Ik ben op, gesloopt, vol emotie en alles doet zeer. En dan blijkt mijn lijf ook weer ‘prachtig’ te werken. Mijn lijf gooit er alles uit, ik ben twee dagen helemaal niet lekker, maar daarna kan ik er weer tegenaan. Tjonge, wat ben ik toch trots op mijn partner en dus vooral ook op ons. We flikken het iedere keer toch maar weer. Maar ik hoop echt dat de storm nu gaat liggen en we verder kunnen in de zon, ondanks dat we de herfst in gaan.
DINEKE (klik hier voor haar Instagram)
