Laat ik eerst maar eens beginnen met een korte introductie over wie ik ben, over mijn man en kind en waarom we in hemelsnaam in Ivoorkust zijn gaan wonen. Een aantal jaren geleden besloten mijn man (toen: vriend) Stefan en ik om te gaan hokken. We hadden er wat turbulente lat-jaren opzitten, en we waren toe aan een plek voor ons samen. In een stad waar we ons allebei op ons gemak voelden. Gezien zowel de sociale én werkgerelateerde situatie besloten we voor Rotterdam te gaan. Wat een top keuze was dat, zeg! We hadden het er ontzettend naar ons zin. Het was één groot feest. Ondanks deze blijheid zat er toch een brandend verlangen te knagen en dat verlangen hield in dat we een paar jaar in het buitenland wilden wonen. Dit idee kwam overigens niet helemaal uit de lucht vallen. Allebei hebben we onze stages in het buitenland gedaan en vervolgens veel gereisd. Onafhankelijk van elkaar overigens, we kenden elkaar nog niet. In eerste instantie gingen we ervan uit dat onze jaarlijkse vakanties voldoening zouden geven qua buitenland-fulfillness, maar dit bleek niet het geval te zijn. Na wat wikken en wegen besloten we onze managers in te lichten over het feit dat we graag in het buitenland zouden werken. We zien wel wie er het eerst hapt, was het idee. Niet geheel verrassend was het Stefans baas die als eerste met een voorstel op de proppen kwam. Een zusterbedrijf starten in Ivoorkust. En wel in het opzetten van een dealerschap voor een bepaald vrachtwagenmerk. Hadden we enig idee waar we aan begonnen? Welnee. Spraken we een woordje Frans? Pas du tout. Maar wat maakte het uit? Het leek ons een fantastische kans, dus we grepen ‘m aan! YOLO!
Nu ga ik iets vertellen waar jullie als Kids & Kurken fans van gaan schrikken. Ga daarom eerst maar rustig zitten. Het geval wil namelijk dat ik mijn hele leven lang niets met kinderen heb gehad. Maar dan ook echt NIETS. Ik vond ze ronduit irritant en bovendien een stoorzender voor het sociale leven. Nee hoor, voor mij sowieso tot en met m’n achtendertigste geen kinderen. Wat kwam het dan ook als een donderslag bij heldere hemel toen ik enkele maanden voor vertrek zwanger bleek te zijn! Niet helemaal goed op zitten letten, natuurlijk. Maar goed, het was zoals het was. Ik was hartstikke zwanger. ‘Even’ omschakelen dus.
Als ik de tijd terug kon draaien, dan zou ik veel meer van mijn zwangerschap genieten. Ik weet nu namelijk hoe leuk het is om een koter te hebben. Maar maakte mij dat twee jaar geleden maar eens wijs. Ik baalde als een stekker. Dacht dat ik mijn hele toekomst had vergooid. Maar, thank goodness: langzaamaan begon ik toch aan het idee te wennen. Ik vertrok eerder dan gepland naar Ivoorkust (Stefan was daar inmiddels al aan de slag gegaan) om te aarden, ziekenhuizen te zoeken, de kinderkamer in te richten en dergelijke. Daarnaast was ik aan een Master in Marketing op afstand begonnen én deed ik verwoede pogingen om het Frans onder de knie te krijgen.
Negen maanden later waren we geacclimatiseerd en was het tijd voor de bevalling. We hadden besloten om dit in Ivoorkust te doen. Het was om verschillende praktische redenen het handigst. Lichtelijk naïef en nonchalant ging ik ‘erin’. Achteraf denk ik dat die mindset me heeft geholpen om me helemaal aan het lot over te geven en dat mede daarom alles goed is verlopen. Onze prachtige zoon Dirk kwam zonder kleerscheuren ter wereld. Dat wil echter niet zeggen dat zo’n bevalling in Ivoorkust soepel ging. De hele rompslomp eromheen en de werkwijze waren op z’n zachts gezegd bijzonder. Maar op dat moment maakte ik me echt niet druk over hoe amateuristisch alles eraan toe ging. Ik vond het ergens zelfs wel grappig. Maar goed, hier zal ik binnenkort verder over uitweiden. En geen paniek: het zal geen bloederig verslag worden.
Inmiddels zijn we bijna twee jaar verder, en alles loopt op rolletjes. Naast mijn studie en parttime baan ben ik bezig mijn schrijversdienst op te zetten. Ik wil me richten op Nederlanders en Nederlanders in het buitenland, die hun verhaal mooi verwoord op papier willen hebben. Ook wil ik voor magazines aan de slag. Hoe tof is het daarom dat ik nu voor Kids & Kurken schrijf?! Ikzelf ben helemaal blij in ieder geval, jullie hopelijk ook!
Voor nu: houd de website in de gaten voor de nieuwste verhalen over mijn momlife in Ivoorkust. En via mijn eigen blog houd ik jullie op de hoogte over het leven als expatwife in de tropen. Ik kan je alvast verzekeren: we maken hier de gekste dingen mee, dus leesvoer in overvloed. Tot snel!
MARIANNE (klik hier voor haar Instagram)
