In december 2016 besloten wij dat we er klaar voor waren om voor een kindje te gaan, mits ons dat gegeven was uiteraard. Het moest allemaal maar lukken en kunnen. Mijn vriend was jarig met Kerst en ik gaf hem een kaart in de vorm van een romper met als grapje dat ik vruchtbaar was in deze periode en hem dus graag een kindje wilde geven voor zijn verjaardag. We waren alle twee heel realistisch dat dit best een tijd kon duren. Toch denk ik dat je als vrouw altijd hoopt dat je snel zwanger bent. Je wilt niet elke keer die menstruatie krijgen en het gevoel dat het weer niet is gelukt, zo ook ik. Ik voelde me niet anders die maand, maar toch ging ik Googlen: “De eerste symptomen van een zwangerschap”. Ik herkende mezelf niet echt in de informatie en deed een online test. De uitslag was: “het zou kunnen”. Het moment dat mijn menstruatie zou moeten komen, kwam dichterbij. Ik vond het toch best spannend. Ik zat altijd heel stipt in mijn cyclus, maar nu niet. Eén dag ging voorbij, twee dagen gingen voorbij, drie dagen gingen voorbij en zelfs de vijf dagen tikte ik aan. De eerste dagen zei mijn vriend elke keer: “Die menstruatie komt nog wel”. Maar ik ken mijn lijf, ik ben altijd stipt. Op dag vijf van de ontbrekende menstruatie deed ik op een woensdagochtend een test. Ik gaf de test aan mijn vriend zodat hij kon kijken (mennn, wat kunnen twee minuten lang duren). Ik keek hem hoopvol aan en hij vertelde me dat ik zwanger was. We konden het alle twee eigenlijk niet geloven. Wat onwijs bijzonder! Een fantastische zwangerschap brak aan. Negen maanden lang genieten van dit mooie wonder. Al die negen maanden wisten we niet welk geslacht ons kindje had en dat vond ik zo leuk!
Op 12 september had ik het idee dat mijn vliezen gebroken waren. Geen waterballet, maar een klein beetje nattigheid. Ik belde de verloskundige en zij kwam kijken. Ze twijfelde en zei me verder te gaan met de dag. Ze belde me aan het eind van de dag nog op en stuurde de andere verloskundige (wisseling van de wacht) naar me toe om ook nog even te checken. Ook zij twijfelde en stuurde me naar het ziekenhuis zodat ze met een afgenomen swap konden kijken onder de microscoop of het vruchtwater was. Uh jawel, het was dus vruchtwater, wat inhield dat ik dus al bijna 18 uur met gebroken vliezen rondliep. Mijn Googlehoofd draaide ineens overuren en ik had begrepen dat dit eigenlijk niet langer dan 24 uur mocht duren in verband met infectiegevaar. Waarschijnlijk ging ik nooit binnen nu en zes uur bevallen. Ik had nog niet eens weeën. We gingen naar huis en het moment dat ik mijn kussen raakte begonnen de weeën. “Ok, deze klus klaar ik wel even: binnen nu en vijf uurtjes bevallen”, dacht ik. You wish girl!
Ik had een scheurtje bovenin de vruchtzak waardoor het vruchtwater er erg langzaam uit sijpelde. s’ Ochtends (de 13e) kwam de verloskundige weer. Zij prikte mijn vliezen aan de onderkant door (toch nog een klein waterballet) en stripte me. Vie (onze dochter) werd geboren op 13 september 2017 (op de uitgerekende datum) om 20.37 uur. Het moment van gebroken vliezen tot de bevalling heeft +/- 37,5 uur geduurd. Daartussen heb ik met de hond gespeeld en gewandeld, boodschappen gedaan, een trage ontsluiting gehad, ben ik gestript, kreeg ik weeënstormen en wilde ik aan de Remifentanil (wat een fantastisch middel is dat, ik bleef op die knop rammen!). Vie maakte mij first time mommy. Het was meteen liefde op het eerste gezicht. Wat een wonder. “Na een fantastische zwangerschap moet bijna wel een helse bevalling komen”, zo dacht ik in ieder geval. Het was niet perfect, maar het was absoluut niet hels. Hier kan ik er nog wel een paar van hebben… (nee, dat elftal gaat er zeker niet komen). Omdat de vliezen lang gebroken waren geweest, moesten we één dag in het ziekenhuis blijven ter observatie. Al snel bleek dat Vie inderdaad een infectie had opgelopen en moesten we drie dagen blijven. Vie kreeg drie soorten antibiotica (het arme schaapje). Het sloeg aan, maar omdat ze het zekere voor het onzekere wilden nemen moesten we een weekje blijven. Ik had mijn kraamtijd dus in het ziekenhuis. Ook dat heb je natuurlijk liever thuis. Ook wil je je kindje zonder slangetjes, maar wat waren de zusters fantastisch en wat hebben ze het dragelijk gemaakt voor ons. Omdat de nachten best wel pittig waren door de krampjes van Vie, gaven de zusters aan dat Vie ‘s nachts ook bij de zusters mocht zijn, zodat wij even konden slapen. “Uuuh, no way”, dacht ik in eerste instantie! Maar na twee slapeloze nachten heeft Vie toch regelmatig de nacht bij de zusters doorgebracht, halleluja!
L’amour de ma Vie betekent vanuit het Frans vertaald: de liefde van mijn leven. En dat is precies wat Vie van mij is. Zij is de liefde van mijn leven.
DIEUWKE
