Ik ben Michelle (voor vrienden Chelley) en ik woon samen met mijn verloofde Koen. Samen hebben wij drie kinderen. Feline (2016), Flore (2017) en Jisse (2018).
Om mij heen begon iedereen kinderen te krijgen. Sommigen begonnen zelfs aan hun tweede. Ik voelde dat het bij mij ook behoorlijk begon te kriebelen. Ik zal jullie in deze, en volgende blogs, meenemen naar mijn eerste, tweede en derde zwangerschap en bevalling.
Koen en ik hebben elkaar leren kennen via Tinder. In 2013 was dit helemaal hot en ik swipte meer voor de flauwekul dan dat ik op zoek was naar mijn ware. En toen kwam Koen ineens voorbij…. We hadden snel een leuk gesprek. Tijdens ons eerste gesprek vroeg ik hem of hij kinderen wilde en hoeveel. Koen gaf aan zeker kinderen te willen en het liefst meer dan één. Op dat gebied was hij dus meteen goedgekeurd. Ik was op dat moment net 28 geworden en wist dat ik niet al te lang meer wilde wachten met het proberen te krijgen van een baby. In mei 2015 vroeg ik hem wanneer hij wilde beginnen om een baby te maken. Ik kan mij die avond zo goed herinneren. Ik was net terug van een verjaardag waar aangekondigd werd dat een vriendin van mij zwanger was. Ik was zo (gezond) jaloers. Ik wilde dat ook, een gezinnetje stichten. Toen ik thuis kwam kreeg ik ruzie met Koen en hij gaf aan nog zeker twee jaar te willen wachten. Ik weet nog dat ik in paniek raakte, omdat een baby krijgen echt niet iets vanzelfsprekend was en dat ik meer vrouwen kende waar het niet snel raak bij was. Ik weet nog dat ik iets in de trant van: ‘Dan houdt het helaas op tussen ons’, geroepen heb, voordat ik naar boven stormde. Toen Koen naar bed kwam hebben we nog eens rustig gepraat en vooral over mijn angst om niet zwanger te kunnen raken. We hebben goed gepraat en ervoor gekozen om er voor te gaan. Wat was ik blij toen ik in juni zwanger bleek te zijn. Drie weken nadat we besloten hadden om er voor te gaan. Ik voelde meteen dat dit goed zou gaan en genoot enorm van het kleintje in mijn buik. Na een spannende 20 weken echo, waar ze goedgekeurd was, werd van alles voor de kleine gekocht. Mijn buik begon pas echt te groeien met 27 weken. Met week 35 was haar kamertje klaar. Ik had veel zin in mijn verlof die in zou gaan met 36 weken. Lekker op de bank liggen, uitslapen, ik keek er echt naar uit.
Op zondagnacht van 10 op 11 januari 2016 braken mijn vliezen. Eerst twijfelde ik nog, maar ik wist het ineens: “Ze komt vandaag!” Ik was op dat moment 36+2 weken zwanger. Ik werd overgedragen aan het ziekenhuis en ik lag daar, niet wetende wat ik moest verwachten. Het deed pijn. Maar het was te handelen. Op een gegeven moment weet ik nog dat ik moest puffen, maar ik wist niet hoe dit moest. Ik begon mijn adem in te houden en vond geen houding die ik fijn vond. Ik had rugweeen en werd er gek van. Ik heb op dat moment vaak gedacht: “Hoe doen vrouwen dit in hemelsnaam!? Ik houd dit niet vol.” Toen ik aangaf dat het echt niet meer ging, zag ik de verloskundige kijken op een manier alsof ze mij niet geloofde. Ze zei dat ik drie uur geleden 1 centimeter ontsluiting had en dat ik nog even vol moest houden. Ik heb gesmeekt of ze wilde voelen hoeveel centimeter ik nu had, dan kon ik voor mezelf bepalen of ik dat nog vol kon houden. Of dat ik iets van pijnmedicatie wilde. Doordat mijn vliezen gebroken waren, wilden ze niet gaan voelen in verband met infectiegevaar. Die 1 centimeter hadden ze met de eendenbek gezien en ze wilde de baarmoeder nu met rust laten. Ik heb gepuft, gezeurd en gesmeekt. Uiteindelijk voelde ze om 10.00u en bleek ik volledige ontsluiting te hebben. Ik weet nog dat ze zei: ‘Over iets meer dan een uur zal ze er zijn.’ Ik weet dat ik nog dacht: “Oké, dit is te doen”. Voor medicatie was het toch te laat. Helaas kreeg ik geen persweeen en gaven ze mij weeenopwekkers. Na een uur vonden ze dat ik maar moest persen zonder persweeen. Dit lukte niet. Ik heb een pijn gehad die niet te beschrijven is. Een baby die eruit wilde, rugweeen alsof bij iedere ademhaling mijn rug doormidden brak en een stormvloed aan weeën met amper rustmomenten. Ik kon niet meer en zei dat ik naar huis wilde. Blijkbaar was het heel druk op de afdeling en duurde het even voordat de hoofdgyneacoloog kwam kijken. Ik heb haar gezegd dat ik dit niet meer vol kon houden. Ze heeft meteen bij mij een knip gezet en vijf minuten later, om 14.35u werd Feline geboren.
MICHELLE
