Na de geboorte van Feline (lees hier) leefden we op een roze wolk. We hebben vijf dagen geslapen in het ziekenhuis en ik vond het fijn dat ik zoveel hulp kreeg de eerste paar dagen.
Toen Feline zes maanden was, begon het bij Koen te kriebelen. “Zullen we voor een tweede gaan?“ Ik was meteen om en we stopten op 18 augustus met de pil. 25 Augustus was ik zwanger. Ik voelde mij zo gezegend. En dat voel ik mij trouwens nog steeds! Deze zwangerschap verliep hetzelfde als bij Feline. Alles ging goed. Alleen was er nu wel een angst om weer te vroeg te bevallen. Als je al eens eerder te vroeg bent bevallen, wordt de kans bij een volgende bevalling groter. Zeker wanneer dit kort na elkaar is. We kwamen erachter dat we wederom een meisje zouden krijgen. Ik was door het dolle heen, een zusje voor Feline.
Ik heb deze zwangerschap heel anders ervaren. Waar ik bij mijn eerste zwangerschap uren op de bank kon liggen als ik moe was, kon dat nu niet. En moe was ik de eerste drie maanden! Gedurende de zwangerschap wist ik dat ik te vroeg ging bevallen. Ik voelde het hoofdje dalen en al met 32 weken vastzitten. Ik weet niet wat het was, maar ik bereidde me weer voor op een vroeggeboorte. Weer geen verlof, een kraamweek thuis en angsten dat het niet goed zou komen. Iedereen om mij heen probeerde mij op te vrolijken door te zeggen dat deze waarschijnlijk langer dan 40 weken zou blijven zitten, maar ik wist wel beter.
Op 19 april ging mijn wekker om half 7 en sprong ik snel op. Ik was op dat moment 35+4 weken en ik wist het meteen: Mijn vliezen waren gebroken. Ik baalde zo van mijzelf. Ik was teleurgesteld in mijn lichaam waar ik al die jaren zo goed voor gezorgd had. Waarom lukte het mij niet op een kindje te voldragen? Waarom faalde ik wederom? De tranen liepen over mijn wangen en in het ziekenhuis vertelden ze mij dat ik ook met gebroken vliezen week 40 zou kunnen halen. Maar ik wist het zeker: “Ze komt vandaag.”
Bij Flore heb ik in mijn ogen een droombevalling gehad. De weeën kwamen en ik kon ze al puffend en staand opvangen. Ik heb mezelf meerdere malen afgevraagd waarom ik zo snel weer aan een kleine begon. Feline werd net wat makkelijker. De pijn was verschrikkelijk en terwijl ik aan het puffen was, kwam daar mijn eerste perswee. Ik stond naast mijn bed en stortte bijna op de grond neer. Dit was dus een perswee. Ik was bang dat ik die niet zou krijgen, net als bij mijn vorige bevalling. Ik mocht op bed gaan liggen en had volledige ontsluiting om 11 uur. Na 45 minuten persen werd daar onze mooie Flore op mij neergelegd. Een lief meisje dat niet meer wilde wachten in de buik.
De dagen daarna heb ik mij enorm schuldig gevoeld. Hoe kon het dat mijn gezonde lichaam geen baby 40 weken in mij kon houden? Waar faalde ik? Ook was het nu definitief dat ik geen draagmoeder meer kon worden. Met twee vroeggeboortes hield dit helaas op. Ik heb altijd een wens gehad om een kind van iemand die het niet kon, te dragen. Niet met mijn eigen eicel, dat vond ik te persoonlijk. Ik had het zoveel mensen in mijn omgeving gegund die om welke reden dan ook geen baby hadden. Na vijf dagen mochten we naar huis en konden we van ons gezinnetje van vier genieten.
MICHELLE
