Wij wisten niet wat we zouden krijgen, een jongen of een meisje. Daar hadden we zelf bewust voor gekozen. Het leek ons extra mooi, des te meer bij een eerste kindje, waarbij alles sowieso al spannend is… Welk geslacht het zou worden maakten ons ook helemaal niet uit. We hadden immers beiden geen voorkeur.
Ik had een hele goede zwangerschap zonder enige noemenswaardige problemen. Enkel de typische kwaaltjes: maagzuur en vermoeidheid. Vooral als ik ’s avonds in de stoel zat, maar verder verliep alles helemaal top. Ik moest – doordat ik een stollingsafwijking genaamd factor V. Leiden heb – wel vanaf dag één van de zwangerschap steunkousen dragen. Vanaf het derde trimester tot zes weken na de bevalling kreeg ik spuiten met een bloedverdunner.
Mijn bevallingsverhaal
Ik had al sinds week 33 een verkorte en verweekte baarmoeder. Bovendien had ik in week 36 al 1.5 centimeter ontsluiting en in week 38 zelfs al 3 centimeter en een volledig ingedaalde baby. De verwachtingen waren dan ook dat ik vroeger dan de uitgerekende datum zou bevallen. Maar er valt natuurlijk niets zo moeilijk te voorspellen als wanneer een bevalling gaat beginnen…. Ook in dit geval, want monitor na monitor bleef het rustig. Er viel telkens geen enkele wee te bespeuren. Ons kindje zat daar goed en was niet van plan om daar verandering in te brengen. Toen de uitgerekende datum steeds dichterbij kwam, werd mijn man als aanstaande papa voor de eerste keer enorm ongeduldig. Voor mij mocht de zwangerschap wel eeuwig blijven duren. Ik genoot enorm van het zwanger zijn, al begon ik stilaan ook wel nieuwsgierig te worden naar ons baby’tje. Ik wilde maar één ding niet en dat was bevallen op 25 februari (de verjaardag van mijn neefje). Ik vind een unieke verjaardag voor kindjes in eenzelfde familie voor iedereen leuker. Ik was uitgerekend voor 23 februari dus het zou spannend kunnen gaan worden…
Op 25 februari zijn we naar mijn schoonouders gegaan. Ik voelde iets in mijn broek. Ik dacht eerst dat ik het mij inbeeldde, maar nee, al gauw had ik door dat mijn water was gebroken. Oooh nee, niet vandaag en zeker niet nu! Het was pas 14u, de kans dat ik vandaag nog zou gaan bevallen, achtte ik heel reëel. Ik besloot nog niets te zeggen tegen iemand. Het was immers niet ver naar mijn schoonouders en ik wilde de druk niet dat iedereen het wist. De rit zelf vond ik wel heel eng. Ik dacht de hele tijd: “Laat ik alsjeblieft geen vlek maken in de auto”. Maar dat is gelukkig niet gebeurd.
In het ziekenhuis aangekomen werd ik gecontroleerd op ontsluiting. Ik had 5 centimeter en er werd bevestigd dat mijn vliezen inderdaad waren gebroken. Ik werd aan de monitor gelegd, maar daar was nauwelijks iets te zien, behalve heel af en toe een lichte piek, waarvan ik tot ieders teleurstelling niets voelde. Het was inmiddels al avond en ik vroeg of ik naar huis mocht. De gynaecoloog werd hierover gebeld. Zij wilde eerst weigeren, maar liet mij toch naar huis gaan omdat ik zo dicht bij het ziekenhuis woonde. Ik moest wel binnen komen zodra ik weeën zou krijgen en anders ten laatste om 8u de volgende ochtend.
Thuis heb ik nog gekookt, hebben we nog wat tv gekeken en daarna zijn we gaan slapen. Laat me iets zeggen over vruchtwater, dat blijft dus stromen, en stromen. Ik heb ’s nachts af en toe een handdoek moeten verversen en ik was best opgewonden over wat er stond te gebeuren. ’s Morgens hebben we ontbeten, waarna we naar het ziekenhuis vertrokken. Ik mocht vervolgens, na een monitor, eerst alles voor de baby klaar leggen. Daarna zijn of haar bedje maken, mijn kleren en spullen al in de kamer leggen. Daarna kreeg ik een infuus met antibiotica, ter preventie voor mogelijke infecties, omdat mijn vliezen al zolang gebroken waren. Ik kreeg constant een monitor waarop – jullie raden het intussen al – wederom niets te zien was. Tegen de middag kreeg ik een infuus met weeënopwekkers waarbij ik vroeg: “Werkt dat bij iedereen?” “Ja hoor”, was het antwoord. Maar aanvankelijk gebeurde er weer niets. Ik ben door de gang gaan wandelen. Niets, niets, niets. Mijn man die inmiddels moedeloos werd zei al dat de baby er nooit, maar dan ook nooit uit zou komen en dat hij of zij nu al zijn of haar eigen zin deed. Mijn infuus werd uiteindelijk volledig open gedraaid en toen ging het snel en heel heftig. De weeën kwamen meteen en met volle kracht. Het was onmiddellijk enorm zwaar. Maar ik was vastbesloten om het zonder ruggenprik te doen, dat was ook veiliger in verband met mijn bloedverdunners. Ik wilde ergens ook voelen wat het was om een kind te krijgen.
De weeën waren verschrikkelijk. Ik heb nooit een losse wee gehad tot aan de persweeën. Het was meteen weeënstorm na weeënstorm. Ik ging van niets naar de ergste pijn in mijn leven. Ik had nauwelijks één minuut er tussen om te bekomen. “Het gaat goed vooruit hoor mevrouw”, zei de arts, je hebt al 5 centimeter”. Ik zei toen dat ik dat al dagen had (op een iets minder vriendelijke manier dan men normaal van mij gewend was). Ik kon amper ademen door de pijn. Rondlopen ging niet, zitten ging niet en liggen ging niet. Ik heb op een bepaald moment, op mijn dieptepunt zelfs gezegd: “Ik kan dit niet!” Mijn man zei: “Je luistert ook niet. Je moet de pijn wegblazen”. Ik zei dat dit echt niet ging. Intussen bleef het op de klok maar 13u15. De tijd leek stil te blijven staan en ging helemaal niet vooruit. Ik had het me anders voorgesteld. Op voorhand had ik gedacht dat ik alle pijn van de wereld aan zou kunnen voor mijn toekomstig kind. Ik kon mooi in mezelf gekeerd elke wee galant doorstaan.
Het was tijd voor een nieuwe vroedvrouw, de vorige shift zat er immers op. Nog steeds 5 centimeter en non-stop weeën. Ik wees naar de klok en de nieuwe vroedvrouw zei: “Nee hoor, het is inmiddels 15u45. Deze klok staat stil en werkt niet meer”. Dat gaf ook wel eventjes goede moed. Ik was hier dus best al een aantal uurtjes aan het afzien in plaats van een paar minuten. Deze vroedvrouw was meer van het ik-weet-van-aanpakken-type en was minder vriendelijk dan de vorige, maar ze wist exact wat ik nodig had en ik had achteraf het gevoel dat het zonder haar nooit was gelukt. Ze legde een kussen tussen mijn benen, trok aan mijn benen tijdens de weeën en liet me op mijn knieën en handen zitten. Bij de volgende controle had ik plots na maar een paar weeën 7 centimeter. Eindelijk gebeurde er iets! Er kwam vooruitgang! Er werd nog een klein kantje van een vlies losgemaakt en na nog een paar weeën(stormen), had ik persdrang. Dat kon niet zei ze en ik moest het inhouden en vooral niet gaan duwen. Iedereen die persweeën heeft gehad weet, dat je dat absoluut niet kan inhouden. Toen ze zag dat ik het meende, werd ik opnieuw gecontroleerd en ja hoor, 10 centimeter. Ik was gewoon in enkele minuten van 7 centimeter naar 10 centimeter gegaan.
De persweeën rockte ik wel! Eindelijk voelde ik waarvoor de pijn was en wat mijn lichaam moest doen. Ik voelde de oerkracht van mijn lichaam en tegen de tijd dat de gynaecoloog er was, stond het hoofdje ook al helemaal klaar. Nog drie keer persen (+knip) en onze baby was er al. Nog één keer persen en daar was de placenta ook. Wat er door je heen gaat wanneer ze je baby op je legt, valt echt met geen woorden te beschrijven. Het gevoel is beter dan het beste denkbare gevoel, je bent verliefder dan je ooit voor mogelijk hield, het is prachtiger dan de meest zeemzoete scène uit de beste film. Het is A-L-L-E-S. Ik wist nog steeds niet wat ik had gekregen. Ik dacht er toen ook helemaal niet aan. Ik was in een roes op mijn roze wolk die rozer en zachter en mooier was dan ik me ooit had kunnen inbeelden. Ik had alles wat ik ooit had gewild en er bestond niets anders dan mijn baby en mijn man in dat mooie moment. Na een half uurtje vroeg mijn man of ik wist wat we hadden gekregen. Ik zei “nee”. Mijn man zei daarop: “Ik denk dat ik het gezien heb, een meisje”. Waarop de gynaecoloog zei: “Ja hoor, een meisje”. Ik had een dochtertje gekregen! Mijn kleine Elle en vanaf dat moment zou mijn hele leven in het teken van haar staan. De start van de mooiste tijd ooit kon gaan beginnen. Maar over de bevalling zelf was ik kort maar krachtig: “dat doe ik NOOIT meer!”
EMMELY
