Ik was 36 toen ik mijn vriend leerde kennen. We hebben elkaar ontmoet op een vakantie. Tijdens de reis waren we al zo intensief met elkaar opgetrokken dat je gewoon het gevoel had dat je al een hele tijd samen was. Ik was daarvoor al 10 jaar vrijgezel en vond dat ook best. Mijn leventje bestond uit op topniveau fluiten als scheidsrechter, werken in het onderwijs en mijn eigen dingetjes doen. Hij woonde in Brabant en ik in Flevoland. We zagen elkaar doordeweeks één keer en elk weekend. Zo waren we heerlijk samen. Na bijna een jaar samen besloten we te gaan samenwonen. Dat reizen waren we wel zat. We zijn samen huizen gaan kijken en hadden besloten om voor een nieuwbouwproject te gaan. Beide koophuizen waren binnen een maand verkocht. Eerst het ene huis en daarna de andere. Halverwege de bouw hadden we besloten om het te proberen om zwanger te worden. Aangezien ik al wat ouder was hadden we gedacht dat het een tijdje zou duren.
Je kan het al bijna raden. Na de eerste keer was het raak. Ik voelde eigenlijk al heel snel aan dat er iets met mijn lichaam gebeurde, maar echt plaatsen kon ik het niet, want ik verwachtte het niet zo snel. Gelukkig had ik een hele makkelijke zwangerschap. Nieuwsgierig als mijn moeder was, wilde ik ook wel heel graag het geslacht weten. Mijn broertje en mijn schoonzus hadden al twee meiden. Kwam er een derde meid bij of werd het toch een jongen? Na 20 weken konden we de familie verrassen dat er een derde meid bij kwam. Bij 24 weken kregen we de sleutel en met steun konden we een maand later het huis bewonen. Met de Kerst konden we onze nieuwe kerstboom in ons nieuwe huis neerzetten. Net na Sinterklaas met 35 weken ging ik met zwangerschapsverlof. Aangezien ik fibromyalgie heb, moest ik met mijn verlof stoppen met mijn medicatie.
Toen begonnen de eerste problemen. Ik kreeg de medicatie in lage doses om goed in slaap te komen. Toen ik gestopt was kon ik gewoon een hele nacht niet slapen. Ze dachten eerst dat het ontwenningsverschijnselen waren maar het werd elke nacht heftiger. Nog vijf weken zonder slaap dat trok ik niet. In overleg met mijn huisarts en verloskundige mocht ik gelukkig toch weer mijn eigen medicatie nemen. Er is hier veel onwetendheid in. Ook mocht ik me in mijn verlof me inschrijven in een ander ziekenhuis, omdat wij plotseling zonder ziekenhuis zaten. Alles moest opnieuw gebeuren. Alles mocht ik opnieuw uitleggen. Ik heb ook een allergie die colofonium heet. In zo’n ernstige mate dat ook hypo allergene pleisters mij zo’n extreme reactie geven, dat is gewoon niet leuk. Ook in ons huis ligt er een speciale laminaat vloer die niet gelijmd is maar geperst en niet aan de ondervloer geplakt is. Als dat wel gebeurt, dan krijg ik een acute reactie. Ik ben daar al twee keer voor in het ziekenhuis opgenomen. In elk ziekenhuis moet ik alles opnieuw uitleggen, want zelfs sommige artsen weten niet exact wat het inhoudt. Opnieuw bloed prikken en daarna wederom een afspraak bij de arts om de zaken af te stemmen als het toch eventueel een spoedkeizersnede zou worden.
Ik was ruim 36 weken en toen kwamen er al weeën. Omdat ik nog geen 37 weken was, moest ik me melden in het ziekenhuis. Ze konden wel zien dat het weeën waren, maar de bevalling zette niet door. Daarnaast was ons meisje ook nog steeds niet ingedaald. De ene keer zat ze lager dan de andere keer. Dus konden we weer naar huis. Zo tot 40 weken heb ik dat nog een paar keer gehad. Bij 40 weken en 4 dagen werd ik ingeleid. Dat had ook te maken met het feit dat de laatste loodjes erg zwaar drukte op mijn fibromyalgie. ‘s Middags melden en ‘s avonds werd er een ballonnetje ingebracht. Eerst aan de monitor, maar madame had bedacht dat ze nog wel heen en weer kon gaan in mijn buik, dus mocht ik nog een uur langer aan de monitor. Daarna werd er een ballonnetje ingebracht. ‘s Ochtends kwart over 6 werd ik wakker en moest ik plassen. Toen kwam het ballonnetje eruit. Ik had 4 centimeter ontsluiting en werd verplaatst naar een andere kamer. Direct aan het infuus.
Toen begon het hele traject. Kom maar op met die weeën. Ik heb altijd de instelling gehad van het is niet leuk, maar het moet gebeuren. We hadden tussen de verhuizing door twee keer een informatie avond bijgewoond. Echter hadden ze mij dit nooit verteld. Vanaf het opwekken van de weeën kreeg ik de weeën op de sluitspier van mijn anus. Ik heb grotendeels mijn weeën op een rolstoel met toiletpot opgevangen. Mijn darmen waren natuurlijk ook geleegd. Ze zeggen dat je geen tijdsbesef meer hebt tijdens de bevalling. Ik zag elk uur op de klok. De weeën verliepen wel volgens het boekje en volgens een verpleegkundige zou ze in dit tempo rond etenstijd geboren worden. Echter bij 7 centimeter kon ik niet meer zonder pijnstilling. De weeën bleven komen en er zat geen rust moment meer in. Dat gevoel dat je continue naar het toilet moet en kramp op de sluitspier van je anus, dat hield ik niet vol. Echter was een ruggenprik geen optie meer, dus werd het morfine. Er kwamen weer wat rustmomenten in. Wel wilden ze dat ik op mijn zij ging liggen, want ze lag nog niet op de juiste plek,terwijl je al vanaf moment één het gevoel hebt dat je er bent. Het laatste randje wilde niet meer. De artsen wilden dat ik ging plassen, maar door de weeën op die plek waren mijn darmen en alles al leeg. Ze hebben op dat moment nog een echo gemaakt en het bleek dat zij als sterrenkijker lag. Uiteindelijk besliste er een arts dat ik moest meepersen. De eerste twee keer persen ging vlot. Echter omdat ik eigenlijk geen weeën had gehad op mijn buik had ik bij de derde keer persen het gevoel dat ik geen weeën meer had. Toen heb ik heel hard geroepen dat de volgende een keizersnee werd. De arts hielp me er doorheen En uiteindelijk met totaal 20 minuten persen was onze dochter er. Ze moest wel even bijkomen en ademde oppervlakkig. Daardoor bleven we met z’n drieën nog een nachtje in het ziekenhuis. Nu is mijn kleine moppie bijna acht maanden en we genieten van haar.
SASKIA
Precies die anusweeen had ik ook. Maar nergens info over te vinden… ben bang voor de volgende bevalling omdat ik er geen adviezen over kan lezen…