Je krijgt het er gratis bij wanneer je een kind krijgt: Angst (ja, en slapeloze nachten, rimpels, nooit meer alleen plassen etc.. Maar dat is iets voor een andere blog.) Angst dus. En dan bedoel ik niet de angst die je voelt wanneer je net je mooie, nieuwe truitje aan hebt en jouw prachtige baby je scheel (scheel, máár prachtig) aankijkt en je weet dat hij of zij elk moment over je heen kan gaan spugen. Ik heb het over de angst waar je wakker van gaat liggen, de angst die je soms zomaar overvalt: De angst dat jouw kind iets overkomt. We willen allemaal het beste voor ons kind en maken dan ook beslissingen met als uitgangspunt dat deze beslissing de ‘beste keuze’ is. Door deze angst kan je alles gaan overdenken; van het voedsel dat je aanbiedt tot het wasmiddel dat je koopt. Je gaat je inlezen en wellicht ga je ook met andere mensen in gesprek om de best mogelijke keuze voor jouw prachtige, scheelkijkende baby te kunnen maken.
Aangezien alles tegenwoordig op internet te vinden is, kan je soms door de bomen het bos niet meer zien, daarnaast is er op het wereldwijde web ook een hele hoop tegenstrijdige informatie te vinden – wat best verwarrend is in de zoektocht naar die ene juiste keuze. Als je inmiddels een beetje een keuze hebt gemaakt over het ene onderwerp, komt de andere keuze-mogelijkheid alweer voorbij. En omdat jij toch ook HET BESTE VOOR JE KIND wil?!?!?! Ga je weer verder met je zoektocht naar wat ‘het beste’ dan precies is. Om maar even een ‘gezellig’ voorbeeld te geven over zo’n zoektocht: Vaccinaties. Google op ‘vaccineren’ en je komt de meest uiteenlopende meningen, theorieën en ‘wetenschappelijk’ onderbouwde artikelen tegen. Ieder kamp van het onderwerp ‘vaccinaties’ beweert in ieder geval dat je kind gevaar loopt als je wel of niet besluit te vaccineren. What. The. Fuck. En nu? Ja en nu. Nu kan het zijn dat je in de war raakt – want wat is nu de beste keuze dan?
Weet je wat het grootste probleem is in de hele vaccinatie-discussie? Dat het inmiddels een beetje een hetze is geworden. Je bent of vóór of ‘anti’ en daardoor zijn er twee kampen ontstaan die vooral veel moeite hebben met elkaar begrijpen. Het is een beetje hoe het op het kinderdagverblijf van mijn kinderen gaat: Veel blèrende persoontjes die vooral niet naar elkaar willen luisteren (Ik doel met dit voorbeeld op de kinderen trouwens, de leidster zijn de rust zelve, zó knap in die drakenchaos – sorry ik dwaal af). Eh… Blèrende persoontjes dus, die zo zwart-wit in hun visie kunnen zijn dat ze voor geen enkel (rationeel) argument nog open staan. Hierdoor hebben ze niet eens door dat ze hun zin aan het doordrammen zijn. En hoe reageren wij, als ont-zet-tend verstandige ouders op een drammende peuter? We denken “Daaaaar gaan we weer!” en nemen het gedram vervolgens niet serieus óf gaan er vol tegenin. Toch? Dat gebeurt er dus ook in die hele vaccinatie-discussie, er is zo veel verdeeldheid dat er niet meer naar elkaar geluisterd wordt en er vooral met (best wel) respectloze opmerkingen wordt gereageerd. Werkt niet heel bevordelijk hè als je nog zoekende bent?
Als we er nu eens ‘gewoon’ vanuit gaan dat iedere ouder de beste keuze probeert te maken met het welzijn van zijn of haar kind als uitgangspunt. En als we nu eens op een fucking (zo zijn we ook aan die kinderen gekomen) respectvolle manier met elkaar in gesprek gaan, elkaar inlichten, bijbrengen, van elkaar leren. Wellicht dat we dan als maatschappij verder gaan komen dan met deze hetze vanuit bepaalde ‘kampen’. Je hoeft het niet met elkaar eens te zijn, maar je kan wel naar elkaar luisteren.
Verder, lieve mama, lieve papa, mocht je nu twijfelen, is het enige advies dat ik je vanuit kamp ‘mijnschelebabyheeftmijnnieuwetruitje-ondergespuugd’ mee kan geven: Angstig zijn is niet erg, maar laat het geen raadgever worden.
Goed, en dan ga ik nu een schone trui aantrekken. Doei!
RENEE (klik hier voor haar Instagram)
