Begin oktober bleek ik voor de tweede keer zwanger. Ongelooflijk blij en emotioneel belde ik mijn vriend op en zijn eerste woorden waren: ‘Rot op!’. Het klinkt nu een beetje alsof hij absoluut niet blij was, maar hij sprong een gat in de lucht. We krijgen samen een kindje! Zelf heb ik al een dochtertje, dus ik weet hoe alles gaat. Bang voor de bevalling was ik ook absoluut niet, want mijn eerste bevalling was er één uit het boekje. Tien uur weeën, 1,5 uur persen en ik ben er zonder kleerscheuren van af gekomen.
Toen ik 37 weken zwanger was van ons meisje vond ik het welletjes geweest. Ik had overal last van, was ongeduldig en werd met de dag zwaarder. De voorweeën die ik kreeg herkende ik ook totaal niet aangezien ik die bij de eerste zwangerschap niet had. Helaas liet ons meisje nog eventjes op zich wachten. Met 40+2 had ik om 14.30 uur weer een afspraak bij de verloskundige. Nog geen spoor van de bevalling, maar wel elke dag nog die verschrikkelijke voorweeën. Toen de verloskundige vroeg hoe ik mij voelde, barste ik in tranen uit. ‘Ik ben er zo klaar mee!’, bleef ik maar roepen. Ze voelde met mij mee en stelde voor om me te gaan strippen. Mocht het werken, dan zou ik binnen 24 uur iets voelen en mocht het niet werken dan had ik gewoonweg pech. Gelukkig had ik al een paar centimeter ontsluiting en het strippen kon beginnen. Ooo, wat een verschrikkelijk gevoel is dat zeg! Ik bleef maar denken: ‘Ik doe het voor een goed doel, ik doe het voor een goed doel’. En voor een goed doel was het zeker, want nog geen 10 minuten later in de auto begonnen de weeën. Helaas wist ik echt niet of dit nou echte weeën waren of dat het alsnog oefenweeën waren, dus besloot mijn vriend me thuis af te zetten (hij moest weer werken) en mocht het niet gaan, dan zou hij binnen 10 minuten thuiskomen en dan zouden we samen de verloskundige bellen.
Eenmaal thuis sprong ik gelijk onder de douche en nam ik een paracetamol. Ik kreeg de tip dat als ik niet wist of het oefenweeën of echte weeën waren, ik deze dingen moest doen. Trekt het hierna weg, dan was het nog niet begonnen. Maar bij mij trok het niet weg. Ik belde daarom mijn vriend en samen belden we de volgende om 17.30 uur. Om 18.15 uur kwam ze aan en ging ze controleren hoe het er voor stond. Ze zag aan me dat ik wel echt pijn had en had er veel vertrouwen in dat het nu echt was begonnen. Het stelde me op mijn gemak dat ze de verloskundige was die óók mijn eerste bevalling had gedaan. Ze wist hoe ik was en hoe ik me voelde. Helaas had ze slecht nieuws: er was niets veranderd ten opzichte van vóór het strippen. Ik baalde zó erg dat ik weer in tranen uitbarstte. Gelukkig voelde ze enorm mee en besloot ze het nog een halfuurtje aan te kijken om dan weer te controleren. Was er niks veranderd, dan had ik pech, maar was er toch iets veranderd dan zouden we verder kijken. Na de tweede controle kwam ze met goed nieuws. Er was niet heel veel veranderd, maar de ontsluiting was van 2 naar 2,5 centimeter gegaan en de baarmoedermond was nog ietsjes gekanteld. Ik was zo enorm blij, de weeën waren dus niet voor niks geweest en eindelijk konden we een plan opstellen.
Om kwart voor 18. 45 uur kwamen we aan in het ziekenhuis. De verloskundige had gezegd dat we hoe dan ook weer naar huis zouden gaan met ons kindje. Dat stelde me zo gerust dat ik dit keer tranen van geluk kreeg. Eenmaal in het ziekenhuis gaf ze twee opties: ze gaat me nog een keer strippen om het nog meer op gang te krijgen óf ze breekt mijn vliezen. Gelukkig zat ik al op 4 centimeter en besloot ze mijn vliezen te breken. De weeën die hierop volgden werden steeds heftiger. Ik wist geen houding meer en kon nauwelijks meer praten. Ondertussen was het al 21.30 uur en moest ik enorm nodig naar de wc. De verloskundige wilde eerst nog controleren op hoeveel centimeter ik zat ‘want straks ligt het kindje in de pot’. Ze controleerde en vertelde dat ik, nog steeds, pas op 4 centimeter zat. Ik baalde zó erg. Toen ik eenmaal weer terug kwam van de wc, trok ik het niet meer. Het idee dat ik nu nog steeds pas op 4 centimeter zat en zo ontzettend veel pijn had, trok ik niet meer. Ik wilde pijnstilling. Gelukkig praatte mijn vriend op me in en zei hij dat ik dat echt niet wilde. Ook de verloskundige zei: ‘Esther, je hebt dit al eerder gedaan zonder pijnstilling. Dit keer kan je het ook!’. Hoewel ik het ook echt niet wilde, kón ik niet meer. We zouden gaan voor een lachgaspompje en de verloskundige maakte zich gereed. Ze wilde nog één keer controleren en ze schrok toen ze dit had gedaan. ‘Esther, je krijgt geen pijnstilling meer want je zit op 8 centimeter, de 9e komt er aan en ik voel het hoofdje heel erg drukken’. Whaaat? Ik was in 20 minuten van 4 naar 8 centimeter gegaan en vijf minuten later zat ik op de 9. Ik kreeg toen ook het gevoel dat ze er echt uit wilde, maar persen mocht nog niet. Ik moest eerst echt op de volledige ontsluiting zitten, dus moest ik het gaan wegpuffen. Maar na een paar keer dat gedaan te hebben besloot de verloskundige dat ik dan toch mocht persen. Ze zag aan mijn buik dat het kindje er uit wilde en langzaam mocht ik mee persen. Na acht minuten om 22.53 uur was daar eindelijk ons mooie, lieve meisje Lizzy. Met haar 4170 gram en 52 centimeter sta ik nog elke dag versteld dat ik ook deze keer er zonder kleerscheuren vanaf ben gekomen. Hoewel de bevalling heel snel is gegaan heb ik er langer over moeten doen om er van bij te komen. Mentaal was dit niet hoe ik het voor me had gezien, ik wilde namelijk héél graag dat het allemaal vanzelf zou gebeuren. Ondertussen heb ik kunnen accepteren dat het alsnog vanzelf is gebeurd, maar dat er een klein handje is geholpen. Fysiek heb ik enorm last gehad van naweeën. Het nadeel van snel bevallen is dat je er naderhand langer over doet om weer te herstellen. Gelukkig is Lizzy een ontzettend lief en tevreden meisje. Haar papa helpt me ontzettend goed en elke avond kijken we nog met verliefde ogen naar dit wondertje. Mijn twee bevallingen zijn beiden erg anders, maar allebei had ik voor geen goud willen missen!
Liefs,
ESTHER
