Sinds mijn diagnose baarmoederhalskanker staat onze wereld op zijn kop. Een lange tijd bestond ons leven voornamelijk uit ziekenhuisafspraken, onderzoeken en leven van uitslag naar uitslag. Een CT-scan, MRI, vaginaal onderzoek en DE operatie stonden op het programma. Daarnaast waren (en zijn natuurlijk) wij ook nog “gewoon” papa en mama. Hoewel wij nooit ons verdriet hebben weggestopt of dingen hebben verzwegen voor onze kinderen, heb ik toch weleens het gevoel gehad dat ik een soort “dubbel” leven leidde. Want ja, je kinderen neem je nu eenmaal niet mee naar dat soort afspraken, zware gesprekken, onderzoeken of als je flink onder de pijnstilling aan allerlei apparatuur ligt. Na zulke dagen kwam ik dan thuis bij de kindjes en deed ik niks anders dan alles van die dag proberen even te vergeten en van elkaar te genieten. Zelf denk ik dan ook altijd terug aan wat voor fijne kindertijd ik zelf heb gehad. Zó onbezorgd, niet verder vooruit denken, maar alleen oog voor het nú. Hé, wat jammer dat ik die skills verleerd ben!
Stiekem was dit een fijne afleiding voor ons. Zoals ik al eerder vertelde, voor onze kinderen ging het leven “gewoon” door. Het brengen en halen op school en het kinderdagverblijf, de speelafspraakjes, uitstapjes naar de speeltuin, het pretpark en de zwemles wat ik toch zoveel mogelijk zelf wilde doen.
Afgelopen september was het alweer een half jaar geleden dat ik DE operatie ben ondergaan, de Wertheim Meigs. Aangezien onze kinderwens vervuld is, zat er niets anders op dan mijn baarmoeder, baarmoedermond, de vaginatop, eileiders en 14 lymfeklieren te laten verwijderen. Hoe drastisch óók, maar op dat moment zat er weinig anders op. Er was geen tijd om het uitgebreid te overdenken én mijn overlevingskansen waren beduidend groter als ik deze radicale baarmoederverwijdering zou ondergaan. Dus mijn conclusie; “eruit met die handel”. Na deze operatie kon ik helaas niet meer zelfstandig plassen en heb ik mezelf drie maanden lang moeten katheteriseren. Godzijdank lukt het nu weer wel zelfstandig, al is het met enige moeite, maar ja ‘kleinigheidje blijf je houden hè’. Ik heb er een nette “ritssluiting” van mijn schaamstreek tot aan mijn navel aan overgehouden en moest na de operatie zes weken van die charmante steunkousen aan (tegen het lymfoedeem). Top! Ondanks die leuke panterprint kousen die ik inmiddels had aangeschaft, was ik toch héél blij dat ze uit mochten hoor! Inmiddels toch lymfoedeem ontwikkeld, maar dat is weer een ander verhaal.
Vervolgens ben ik 25 keer bestraald (bluh) en dan wordt je ‘losgelaten’. Je bent patiënt af en krijgt de regie over je eigen leven weer terug. Ondertussen heb je dus een leeg plekje in je buik en geen menstruatie meer (YES!). Het enige voordeel aan dit alles. Alle maandverband, strippen anticonceptiepillen, condooms en tampons de deur uit. Want die heb ik toch niet meer nodig! Het is wel een gek idee hoor, maar dat doe je gewoon even, héél praktisch. Ik moet eerlijk zeggen dat ik tot nu toe bij elke vakantie nog steeds zo’n sterk gevoel heb dat ik iets vergeet. Dat pilletje zit zó in je systeem! Maar zo simpel is het natuurlijk niet. Beetje bij beetje komt toch het besef. Je bent anders. Je lijf is anders. Je bent eigenlijk niet 100% vrouw meer, althans zo voel ik het. Ik had mijn baarmoeder niet meer “nodig” om kinderen te baren, want we wilden geen kinderen meer. Maar kwijt wilde ik hem eigenlijk ook niet. Deze keuze is voor mij gemaakt, door de kwaadaardige tumor die zich midden in mijn baarmoeder bevond.
Het gekke vind ik nog steeds dat mijn jongste pas net drie jaar was toen ik de diagnose kreeg. Toen had de tumor al die afmeting! Zou die er al gezeten hebben toen ik zwanger was en bevallen ben? Het idee dat mijn dochtertje daar misschien zo dichtbij heeft gezeten, bezorgt me de rillingen. Ik weet dat ik mezelf daar beter niet druk om kan maken, maar soms passeren die gedachten toch weleens de revue. Hoe kan het toch zijn dat er zoiets kwaadaardigs in zo’n mooi, vrouwelijk en nuttig orgaan groeit. Het huisje van mijn kinderen. Mijn baarmoeder die twee keer negen maanden lang onze kindjes heeft gedragen. Ze de ruimte en tijd heeft gegeven om te groeien en voor ze gezorgd heeft tot ze klaar waren voor de buitenwereld. Ze had haar werk gedaan, dat wel. Maar deze keuze had ik liever niet gemaakt.
Mijn beste vriendinnetje is er net voordat ik de diagnose kreeg achter gekomen dat ze zwanger was. Zo bizar dat je samen zoiets heftigs meemaakt in precies dezelfde periode. Zij heeft een klein wondertje groeiend in haar baarmoeder en ik moet juist afscheid nemen van mijn baarmoeder. Twee verschillende dingen die eigenlijk haaks staan op elkaar. Uiteraard was ik dolblij voor haar en inmiddels is ze bevallen van een gezond mannetje waar ik nu juist extra van geniet. Onze vriendschap is door deze gebeurtenissen gelukkig juist sterker geworden.
“Ik ben 30 jaar en heb geen baarmoeder meer.” Het blijft gek als ik het mezelf hardop hoor zeggen, denken en zelfs nu ik het typ. Op deze momenten denk ik dat ik me een klein beetje kan voorstellen hoe het voelt voor een wensmama. Zelf waren wij negen jaar geleden ook bang dat het ons niet gegeven zou worden. Aangezien mijn ouders er negen jaar over hebben gedaan en wij héél bang waren dat dit erfelijk zou zijn. Godzijdank was dit niet het geval en hebben wij twee mooie kindjes gekregen. Wij waren destijds 23 jaar en dus vrij jonge ouders. Ik had de negen jaar al mee gecalculeerd… Eigenlijk geloof ik na mij diagnose niet meer in “dat alles gebeurd met een reden”. Maar over dít specifieke geval weet ik het zo net nog niet.
Tot slot nog een duidelijke boodschap aan alle vrouwen die dit lezen: doe alsjeblieft het uitstrijkje van het bevolkingsonderzoek! Niet voor mij maar voor jezelf. Ik heb toen ik 30 werd meteen mijn eerste uitstrijkje laten doen. Ik had pap 3a, maar na verder onderzoek bleek het uiteindelijk toch al een tumor van 3,5 centimeter te zijn. Dit hoeft (gelukkig) niet bij iedereen zo te zijn, maar denk niet “Dit gebeurt mij niet”. Want dat dacht ik ook…
Viva la Vida!
NICOLE (klik hier voor haar Instagram )
