Ik werd vroeg in de ochtend wakker. Het was rond 06:00 uur. Dit keer wist ik het zeker: de voorweeën waren nu echt begonnen! Wat spannend! Toevallig had ik deze dag een afspraak staan bij de verloskundige. Dan kon ze daar gelijk naar kijken. We gingen om 10:00 uur naar haar toe. Ze bekeek mij en mijn weeën goed. We kwamen samen tot de conclusie dat het nog maar kleine krampjes waren. Voor nu was er nog niks aan het handje. Ik besloot toch niet naar kantoor te gaan. Ik had in al die tijd helemaal geen verlof genomen. Tsja, dat hoor je vaak met een eigen bedrijf. Ik ging met mijn man Diego mee op stap. Hij moest dingen voor zijn werk doen en ik ging lekker mee. We moesten eerst inkopen doen bij de groothandel. Hoewel ik dacht dat het zo’n vaart niet zou lopen, werden mijn weeën steeds erger. Ik stond letterlijk tegen het vak met de diepvriesbitterballen mijn weeën weg te puffen. De mensen zullen me wel aangekeken hebben. Hier had ik echter geen oog voor.
Vervolgens gingen we samen op een terrasje zitten. Wel lekker ergens afgelegen, zodat ik zo lang mogelijk puffend, hinkelend en hangend buiten kon gaan uitzitten. Terwijl Diego de weeën aan het timen was met zo’n app, verging ik af en toe helemaal van de pijn. We aten tussendoor bitterballen en dronken appelsap, haha. Zie je het voor je?! Toen het echt niet meer ging, reden we naar huis. Daar werden de weeën nóg heftiger. Kon het heftiger? Ja, zeker! Ik ging nu steeds in en uit bad, in en uit de douche. Ik wist niet meer waar ik het moest zoeken. Ik probeerde van alles uit. Nadat ik precies lang genoeg weeën had volgens het boekje (je weet wel, 1 centimeter per uur) belden we de verloskundige en zij kwam direct langs. En wat denk je?! Ik had nog maar 3 centimeter ontsluiting….. Ondertussen begon er een heuse weeënstorm. Ik had gewoon continu helse weeën. Het was inmiddels middernacht en ik was er echt al goed klaar mee! Wat is bevallen zwaar! Jeetje! Maar goed, het kon nog wel even gaan duren bij mij. Ik dacht wel steeds: “Oke, straks wordt het nóg erger, dus blijf doorzetten!“.
Op een gegeven moment kon ik echt niet meer, ik verging van de pijn. Diego belde weer de verloskundige. Ik denk dat het toen rond 06:00 uur was. Ja, je leest het goed. De volgende dag!!! Mijn verloskundige was bij een andere bevalling, maar kwam zo snel mogelijk. Voor mijn gevoel duurde het uren, nee, dagen voor ze er uiteindelijk was. In de tussentijd braken mijn vliezen en werd de pijn weer steeds erger.
Op een gegeven moment veranderde de pijn. Ik wist het zeker: ik heb persweeën. De verloskundige kwam rond 08:00 uur bij ons thuis. Ze zei meteen: “We gaan nú hier bevallen! Je hebt volledige ontsluiting. Ik voel het hoofdje al. We gaan het gewoon nu en hier doen!” Maar weet je, ik wilde absoluut niet thuis bevallen. Nog erger: ik had ook al dat vreselijke kraampakket weggegooid. Van dat pakket wordt je echt niet vrolijk. Anyway, we woonden op drie hoog, dus als er iets mis zou gaan moest ik echt naar beneden getakeld worden. Dat zag ik niet zo zitten. Ik wilde op een veilige plek bevallen. Maar de verloskundige zei dat het onmogelijk was om nog weg te gaan. Als we wel zouden vertrekken, was de kans heel groot dat ik onderweg in de auto zou gaan bevallen. En tsja, dat is zowaar nog erger dan thuis bevallen. Toch wilde ik naar het ziekenhuis. Ik durfde het risico wel te nemen. Mijn verloskundige belde het OLVG Oost. Dit is vier minuten rijden van ons huis. Ik kon de baby toch wel vier minuten binnenhouden?! Gelukkig, had het ziekenhuis plek, want dat is ook maar de vraag.
Ik weet niet hoe, maar naakt, doorweekt en met heel veel pijn ben ik van drie hoog de auto in gestapt. En dat met de gehele tijd weeën. Met z’n drieën raceten we naar het ziekenhuis. Ik werd daar behendig maar gehaast in een rolstoel gezet. Mijn man rende met mij door de gang. We vlogen letterlijk de kamer in en ik begon direct met persen. En toen was het eigenlijk zo gebeurd. Ik voelde het hoofdje namelijk al in de auto en ik hoefde nog maar een paar keer te persen totdat ze er was.
Lieve, mooie Loua Mae Ferreira Teixeira. Echt mama’s, dit is het aller-, allermooiste gevoel ooit. Een bevalling is magisch. Een paar uur later waren we weer thuis compleet als gezin.
KAE
