Wij zijn een samengesteld gezin. Wij hebben twee kinderen samen. Een zoontje Evan van twee jaar en een dochtertje Lua van vijf maanden. Mijn vriend heeft een zoon Milan van 10 jaar uit een eerdere relatie, wat ons dus een samengesteld gezin maakt. Ik ben dus ook stiefmoeder of bonusmoeder of hoe je het ook wil noemen (lees; ik vind alle benamingen f*cked up).
Laat ik even bij het begin beginnen en vijf jaar terug de tijd in gaan. Ik had nooit van te voren bedacht dat ik op mijn 25ste een vriend zou krijgen (van 24 jaar) met een kindje van vijf uit een eerdere relatie. Laten we eerlijk zijn het is niet iets waarbij je van te voren denkt’ “OH YES!!”. Want ja, het brengt natuurlijk wel het één en ander met zich mee. Maar zo als het vaak gaat, niet alles gaat zoals je van te voren hebt bedacht….
Nu, inmiddels vijf jaar later, is Milan 10 jaar oud en kan ik het mij niet meer voorstellen dat hij er niet zou zijn. Ieder weekend is hij bij ons en als het even kan van vrijdag tot en met maandag. Hij is de liefste grote broer voor Evan en Lua (Oke, hij kan zijn broertje zo nu en dan natuurlijk ook wel flink plagen, haha). Maar wanneer ik een artikel lees over een samengesteld gezin, waar alles altijd helemaal perfect is, lopen de rillingen vaak over mijn rug. Want laten we allemaal toch alsjeblieft eens eerlijk zijn. Het is niet altijd allemaal makkelijk en alleen maar leuk en fantastisch. Het is zo nu en dan gewoon keihard op je tong bijten en dingen slikken, want ja, er zijn meerdere partijen waar je mee te dealen hebt. Jouw opvoeding is de andere niet, dus zo nu en dan kun je hem ook wel eens achter het behang plakken (wat overigens niet anders is bij je eigen kindjes). En inmiddels hebben we nog twee kleintjes rond lopen die zich aan regels moeten houden. En die regels moeten voor iedereen het zelfde zijn, wat zo nu en dan nog wel eens lastig is. Het is voor een kind van twee niet te snappen dat zijn broer wel van tafel mag tijdens het eten en hij niet. Om maar een voorbeeld te noemen. Misschien vind ik dat nog wel het lastigst van alles, het opvoeden zelf.
Laat ik een voorbeeld nemen. Mijn vriend is een avond weg, dus ik ben alleen thuis met de kinderen. Het is inmiddels 00:30 uur wanneer ook ik met de kleine meid naar boven ga. Ik geef Lua haar laatste voeding en poets mijn tanden. Dan hoor ik ineens wat gerommel vanuit Milan zijn kamer komen. Ik loop zachtjes de trap op en zie licht onder zijn deur door schijnen. Zo zacht als ik kan loop ik de trap weer af naar onze slaapkamer. Want wat nu?! Ik pak mijn telefoon van het bed en app mijn vriend om te vragen of hij misschien weet of Milan is gaan slapen met een lichtje aan, ook zeg ik hem dat het lijkt als of er gerommel uit zijn kamer komt en hij dus nog wakker is. Mijn vriend stuurt vrijwel direct terug dat hij geen lichtje aan heeft gelaten voor hem en zegt dat ik maar even boven moet gaan kijken. Weer loop ik zachtjes de trap op naar zolder. Nog steeds zie ik licht branden. “Shit en nu”, denk ik bij mezelf. “Wat moet ik nou zeggen?!” Gek genoeg word ik er een beetje ‘zenuwachtig’ van. Want ja, moet ik nou boos worden? Ik ben nog helemaal niet in deze opvoedfase… Ja, de-twee-is-“ NEEEEEE”-fase ken ik inmiddels wel goed en daar mee omgaan gaat mij steeds beter af, maar dit is toch weer even iets heel anders. Ik doe zijn slaapkamerdeur open en zie dat hij zijn telefoon in zijn handen heeft (Ik weet het, toen wij 10 jaar waren hadden we nog geen telefoon, maar tegenwoordig is dit allemaal anders). Zo snel als hij kan probeert hij hem onder de dekens te verstoppen, maar “helaas” is hij net te laat. Ik vraag hem op een iets strengere toon dan normaal wat hij aan het doen is? Ik krijg iets als “er zat een mug of spin, dus ik kon niet slapen” (lees; geen mug of spin te bekennen) als antwoord. Ik zeg hem dat het niet echt de bedoeling is dat hij zijn telefoon hier voor gebruikt en helemaal niet om deze tijd. “Wat doet je telefoon überhaupt boven?”, vraag ik hem. Hier krijg ik een soort gemompel als antwoord op terug. “Ooh fijn, dat heb ik gehad”, bedenk ik mij en doe zijn deur weer achter mij dicht. Ik sta al half op de trap onderweg naar beneden als ik denk “f*ck ik ben echt nog niet zo thuis in deze fase” en draai mij om, om weer terug naar boven te lopen. Ik vergeet namelijk helemaal zijn telefoon mee naar beneden te nemen! En volgens mij was dat nou juist mijn hele doel van dit alles. Een beetje aarzelend doe ik de deur weer open en zeg weer op mijn iets strengere toon “Je telefoon hoort trouwens gewoon beneden te liggen wanneer jij gaat slapen”. Zonder gemopper geeft hij hem aan mij. Ik loop de trap weer af en moet toch wel een beetje om mezelf lachen en vraag mij af wat hij nu van mij zou denken.
Het laatste wat je wil is dat hij je niet leuk vindt of je een zeikerd vindt. Want ja, dat is dan toch anders dan bij je eigen kinderen, daar zeg je zonder na te denken tegen dat iets niet mag of kan. En of ze het daar dan wel of niet mee eens zijn zal je op dat moment een rot zorg zijn. De kinderen zijn dan even boos, maar houden toch wel van je omdat je nou eenmaal hun moeder bent. Maar voor hem is het een keus… Ik weet dat er een moment gaat komen dat hij tegen mij gaat roepen: “JE BENT MIJN MOEDER NIET” en daar zou ik hem ook te allen tijde gelijk in geven. Natuurlijk zal dit mij wel even kwetsen maar het is waar… Ik ben zijn moeder niet en dat zal (kan) ik ook nooit worden. Het enige wat ik dan tegen hem kan zeggen is dat het klopt wat hij zegt, maar dat ik wel met net zoveel liefde voor hem zal zorgen als ik doe voor mijn eigen kindjes. Want ja hij is niet de helft van mij en heeft niet in mijn buik gezeten, maar hij hoort wel bij mij. Hij zit voor altijd in mijn hart en ik hou dan ook onvoorwaardelijk van hem. Want ja, ik heb voor zijn vader gekozen en daarmee ook voor hem en alles wat daar bij hoort. En het zal echt niet altijd even goed gaan, maar ik hoop, wanneer hij ouder is, dat hij met een goed gevoel terug kijkt op ons als gezin en de tijd bij ons.
Maar alsjeblieft, zeg niet wanneer je een samengesteld gezin ziet dat het allemaal wel “makkelijk” is. Want geloof mij, er komt zoveel meer bij kijken. Je hebt met zoveel meer partijen en dingen te maken en rekening te houden. Je hebt geen idee. Maar nu terug kijkend op vijf jaar geleden en op de “keus” die ik toen gemaakt heb. Zou ik er elke dag weer voor kiezen. Wij zijn een gezin van vijf!
LESLEY (klik hier voor haar Instagram)
