Afgelopen zondag (22 september) was de dag dat ik vorig jaar, zomaar uit het niets, onze derde zwangerschap verloor. Na een goede echo, waarbij de artsen positief waren ging het alsnog mis. Wat voelde ik me verslagen en leeg die dag. Daarnaast voelde ik me schuldig, want het was mij wederom niet gelukt een zwangerschap goed te voltooien.
Ondertussen zijn we een jaar, en dus 12 maanden verder. En nog steeds zijn mijn buik en onze handen leeg. De tijd tikt door en iedereen gaat (vrolijk) verder. Voor ons lijkt de tijd soms echt even stil te staan. Mensen die tegelijk, of later begonnen zijn, hebben inmiddels al (bijna) twee gezonde kindjes rondlopen. De ene na de andere vriendin of bekende kondigt aan dat ze (weer) in verwachting zijn. Het doet me soms zeer om te beseffen dat ik niet altijd blij kan zijn voor de ander, want hoe egoïstisch is dat van mezelf? Ik gun het de anderen serieus wel, maar nu zouden wij toch aan de beurt moeten zijn…
Als je me een paar jaar geleden had gezegd dat ik nog overeind zou staan na zoveel verdriet en teleurstellingen had ik je niet geloofd. Ik vond de verhalen van vrouwen waarbij de weg naar een kindje zo zwaar verliep namelijk echt vreselijk om te horen. Ik heb zelfs wel eens gezegd dat ik dat echt niet zou kunnen. Tja, vijf jaar later ben ik zelf die vrouw geworden en probeer ik me er doorheen te slaan. Vaak zeggen mensen dat ze het zo knap vinden hoe we met de situatie omgaan. Ik vraag me dan altijd af hoe ik het anders zou kunnen doen? Ik doe ook zomaar wat. En tja, het leven en iedereen gaat wel “gewoon” door, dus wijzelf zullen ook door moeten.
Natuurlijk heb ik wel eens dagen dat ik het liefst mijn kop in het zand wil steken, of wil vluchten van alles en iedereen (in de hoop dat dit meer rust geeft). Maar (helaas) werkt het zo niet, de situatie verandert er niet door. Het is een proces, een proces van acceptatie, waarbij het de kunst is om met beide benen op de grond te blijven staan. En de ene dag gaat dit beter dan de andere. Deze afgelopen jaren hebben mij gevormd en gemaakt zoals ik nu ben. In positieve en negatieve zin. Want weet je, soms voel ik me echt een verbitterd persoon door dit alles. En geloof me, dat gevoel is echt niet fijn. Maar aan de andere kant heeft dit hele traject (van letterlijk vallen en opstaan) me geleerd hoe ik mijn grenzen kan aanvoelen en aangeven, hoe sterk mijn relatie met Koen is, hoe sterk ik zelf eigenlijk ben, en daarnaast heeft het me geleerd dat het leven doorgaat en ik hier zelf invloed op heb hoe ik dit wil invullen. Zonder hierbij alleen maar te balen dat ik geen kindje heb om voor de zorgen. Dat laatste vind ik heel lastig, want eigenlijk wil ik het niet accepteren dat ik nooit moeder zal worden en dat hoeft gelukkig ook niet, want ik heb nog steeds de drive en het doorzettingsvermogen om te knokken voor een kindje van ons samen. Ook al voelt dat kindje soms ontzettend ver weg, het lukt ons samen gelukkig elke keer weer om de moed en kracht te verzamelen en weer door te gaan. Afgelopen zondag (22 september) had zo mooi kunnen zijn, het was namelijk de testdag van wederom een nieuwe behandeling. Helaas is het ook deze ronde niet gelukt. En weet je, ik heb me die dag echt enorm rot gevoeld. Maar dan ook echt heel rot. Het besef dat er een jaar na onze derde miskraam nog steeds geen kindje is, of groeit in mijn buik deed me namelijk echt heel veel pijn. En hoe rot de situatie ook is, het is zoals het is. We kunnen er niks aan veranderen, konden we dat maar…
Samen komen we er wel uit. Met, of zonder eigen kindjes. Het is een proces, een lang en pijnlijk proces soms, maar stapje voor stapje komen we er wel.
MANOUK (klik hier voor haar Instagram)
