Mijn zoontje van zeven jaar is twee jaar geleden gediagnosticeerd met ADHD. Het begon al op het kinderdagverblijf. Ik dacht toen al dat er sprake was van ADHD. Ik studeer zelf sociaalpedagogische hulpverlening en heb werkervaring met kinderen met ADHD en autisme. Veel signalen vielen mij al vroeg op. Als ik dit probeerde te bespreken met anderen, kreeg ik vaak de reactie: “Ooh nee joh, hij kan toch prima rustig een puzzeltje maken!?” Toch werd het moeilijker toen Liam naar de basisschool ging. Op school had hij het erg moeilijk, ondanks dat hij een juf had die hem ontzettend graag wilde helpen. Liam had last van concentratieproblemen, raakte erg snel overprikkeld, kon niet omgaan met bepaalde geluiden of licht en had een gigantische behoefte aan structuur. Als dit weg viel, had hij er erg veel moeite mee. In het verleden was het zo erg dat als hij overprikkeld raakte, hij een boze bui kreeg. Hij kon dan niet meer uit deze bui komen. Dat duurde echt een tijd. Tegen hem praten had dan geen zin, hij kreeg dan alleen maar meer prikkels binnen. Op school waren deze buien minder of niet aanwezig. Vaak had hij deze pas aan het einde van de dag thuis.
Omdat hij het op school zo moeilijk had en ik thuis ook steeds meer signalen kreeg, hebben wij een afspraak gemaakt bij een kinderpsycholoog. Ik heb hier een hoop negatieve reacties op gekregen. Het ging mij echter helemaal niet om het label of de diagnose. Ik zag dat Liam het al een tijdje moeilijk had en wilde hem helpen. Dit kon ik alleen doen, door te begrijpen wat er binnen in hem speelde. Ik wilde antwoord hoe ik hier het beste op aan kon sluiten. Ik zal jullie het hele drama rondom de diagnose en afspraken besparen. Maar goed, daar was dan de diagnose: hyperactiviteit stoornis van het gecombineerde type ernstig (klinkt ingewikkeld, ik weet het.) Als ik dit aan iemand vertel, zijn de eerste reacties vaak: “Ooh joh, maar alle kinderen zijn wel eens druk”, “Dat bestaat toch helemaal niet?!” of: “Je gaat hem toch geen medicatie geven he?!”. Deze opmerkingen zijn ongelofelijk frustrerend, maar hebben denk ik ook te maken met te weinig kennis. Men weet niet wat ADHD inhoudt, en wat dat voor een jongetje van zeven jaar betekent. Ik probeer als moeder, dan ook zo vaak mogelijk uit te leggen waarom hij bepaalde dingen doet, of waar hij moeite mee heeft. Toch word ik er moe van om constant uitleg te moeten geven, maar als ik het niet doe wordt hij gezien als het vervelende jongetje. Thuis ging het goed. Op school was het begrip helaas nog ver te zoeken. En dan voornamelijk van andere ouders. Dan zag ik ze geïrriteerd kijken als Liam in de ochtend druk de klas in gerend kwam. Of net iets te enthousiast praatte. Liam kon soms boos of gefrustreerd raken als hij te veel prikkels binnen kreeg of iets niet snapte. Anderen zagen hem dan als het vervelende jongetje. Wat die ouders niet zagen, was dat hij in de avond huilend in bed lag, door iets wat hij niet kon, of door iets wat een ouder of ander kind tegen hem gezegd had. En soms zeiden ze het geen eens, maar ze behandelde hem zeker anders.
Op school zijn er meerdere gesprekken geweest. Ik kreeg dan een lijstje te horen met wat er allemaal niet goed ging. Dat was pijnlijk, want waar zijn de positieve punten? Waar zijn de: “Goh Liam wat ben je enthousiast!” in plaats van de: “Goh Liam, we doen wel rustig he vandaag”. Ik ken mijn eigen kind toch wel? Ik weet toch wel hoe hij is, en wat er speelt? Toch ga je dan even twijfelen aan jezelf, heb ik het dan mis? Doe ik iets fout? Wij hebben een aantal van zulke gesprekken gehad. School gaf aan Liam graag nog op school te houden en hem te ondersteunen. Maar ik wilde hem die negatieve ervaringen niet meer geven. Hij ging met gigantische tegenzin, lag vaak huilend in bed en ik zag zijn zelfvertrouwen alleen maar verminderen.
Thuis gaat het nu goed. Er is structuur, hetzelfde ritme iedere ochtend en avond. In de ochtend bespreken wij hoe de dag gaat lopen en wat wij gaan doen. Dit helpt hem enorm. Hij heeft duidelijkheid nodig en vraagt daar ook nu vaak zelf om. Ook wil hij altijd weten waarom iets niet kan of mag, hij moet dingen begrijpen. Dat heeft hij nodig. Is die duidelijkheid en structuur aanwezig, dan gaat het goed met hem. Hij onthoudt alles en wil alles weten en leren. Hij stelt gemiddeld 500 vragen op een dag en vertelt net zoveel. Op school is ook alles goed gekomen. Hij is over gegaan naar speciaal onderwijs, en jeetje wat is dit een verschil. Liam is weer een positief en vrolijk jongetje, hij lacht meer, hij leert weer graag en gaat met plezier naar school. Daarnaast heeft hij veel vrienden, begrijpen ze daar precies hoe hij is en krijgt hij zoveel meer complimenten.
ADHD is zoveel meer dan wat drukker zijn, ADHD is zoveel meer dan wat meer bewegen en de drukte kwijt zijn. ADHD is de wereld net iets anders zien, zoveel mooie en goede ideeën hebben, genoeg energiek zijn om ze uit te voeren, maar net het beetje overzicht missen om dit te doen zoals hij wil. ADHD is de grootste levensvragen hebben om 6:00 uur in de ochtend. ADHD is het nadenken over alles, het niet kunnen slapen omdat je dan niks te doen hebt. ADHD is de wereld net iets anders zien. Mooier als je het mij vraagt.
LESLIE (klik hier voor haar Instagram)
