In één dag veranderen van ’n nuchtere boerin naar een hysterische moeder. Mijn Jessie deed dat met mij. De ene dag sta ik nog hoog van de toren te blazen dat ik echt never nooit zo een panische moeder zou worden. En de volgende dag sta ik als een imbeciel elke 10 minuten boven een wiegje te controleren of de inhoud nog ademt. Ja, dat is er dus met mij gebeurd op een mooie (ik bedoel: bloedverziekendhete) zomeravond in augustus toen onze kleine meid ter wereld kwam.
Het begon om 5 uur ‘s ochtends. Mijn vliezen braken. Dan weet je dus dat je in de zeer nabije toekomst gaat bevallen. Wat ga je dan doen? Juist, douchen, klaarmaken voor vertrek naar ’t ziekenhuis. Misschien zou ik binnen drie uur bevallen en zou ik met een ontplofte, ongecontroleerde kroeskop en een verlept hoofd op de geboortefoto’s staan. Dat kan natuurlijk niet. Helaas duurde het hele circus iets langer dan dat (en helaas sta ik alsnog ontploft en verlept op de geboortefoto’s).
Na een uitgebreide douche, was er nog geen wee of zelfs een krampje te bekennen. Een aanstaande moeder heeft al haar krachten nodig, dus ik besloot nog een dutje te gaan doen. Ik werd wakker toen de eerste wee zich aandiende, rond een uur of tien. Jahoor, ik heb menstruatiepijnen gehad die nog heviger waren dan deze. Ik was ervan overtuigd dat mijn hevige menstruatiepijnen ervoor hadden gezorgd dat ik de weeën beter aankon. Achteraf gezien echt hilarisch, ook dat ik echt dacht dat het allemaal wel mee zou vallen met de pijn.
Om 13. 00 uur kwam de verloskundige en zij hielp me aan een extra centimetertje. Toen moest ik toch echt de hulptroepen inschakelen. “RANDYYY!” Vanaf dat moment heeft hij m’n hand alleen in geval van nood nog los mogen laten. Wat een pijn! “Ziekenhuis, ik wil naar het ziekenhuis. We moeten NU gaan en alle drugs reserveren die ze hebben, want als dit nog iets erger wordt, ga ik dood. Echt dood.” Ik weet dat er waarschijnlijk nog nooit iemand dood is gegaan door bevallingspijn, maar zal je zien dat ik geschiedenis zou schrijven. Het ziekenhuis werd rond 14.15 uur gebeld, toen was er geen plek. Of we straks even terug konden bellen. Eerst raakte ik een beetje in paniek, want mijn verloskundige had al aangegeven dat ze niet bevoegd was om mij te drogeren. Hierna kwam er een rust over me heen. Prima, dan doen we dit thuis. Miljarden vrouwen hebben dit voor mij gedaan in veel erbarmelijkere toestand, dus dit moest te doen zijn. Gelukkig konden we een uur later wel terecht en rond 16 uur arriveerden we toch nog in het ziekenhuis. Helaas wel te laat voor een ruggeprik of (mijn voorkeur) gehele narcose. Ik had de luxe suite. Met een badkamer en een schilderij. Dat schilderij was geweldig, want die heeft mij door het daadwerkelijke werpen heen geholpen. Zonder dat schilderij, had ik me tijdens het persen op een beige muur moeten focussen en lag ik daar nu waarschijnlijk nog steeds. Maar daar komen we zo op. We kwamen binnen en ik had zoveel pijn, dat ik niet wist of ik moest zitten, liggen, douchen, staan of mezelf uit ‘t raam naar beneden moest gooien. Uiteindelijk werd het liggen, want dat raam kon alleen op een kiertje. Randy zat aan het (langzamerhand blauw geknepen) handje naast me. Daar gingen we dan: Weeën opvangen zoals we dat geleerd hadden. Maar die weeën gingen over in een soort lange wee zonder echte pauzes. Ja, we hadden een storm te pakken. Ik moest in m’n vorige leven wel iets heeeel ergs hebben gedaan, om een heel belangrijk iemand daar boven, heel erg boos te maken. Mijn hemel, wat een ellende. Er kwamen nog een paar paniekaanvalletjes tussendoor, maar die werden goed gecoached door ‘het team’.
Iets over 18. 00 uur kwamen de persweeën. Toen was ik er klaar mee. Deze poppenkast had nu wel weer lang genoeg geduurd. Er kwam een soort oerkracht naar boven. Bij elke wee maakte ik contact met het schilderij tegenover me en perste ik alsof mijn leven er vanaf hing. Het leek net of het schilderij ging leven zodra ik perste, en hij werd een soort 3D en bewoog. Dat was zo mooi, dat ik er ook soort van op kickte om dat nog een keer te zien. Ik had nog geen medicijnen gehad, maar ik maakte het gewoon helemaal zelf… Beat that, lelijke oude meneer van Breaking Bad! En toen kwam haar hoofdje. Haar prachtige mooie hoofdje vol met haar. Een paar kleine pufjes verder lag ze op mijn borst. Ik wist niet meer hoe ik het had! Dit was het mooiste wat ik ooit gevoeld en gezien had. Heerlijk, haar warme bebloede vette lijfje op de mijne. Nog nooit in mijn leven zoiets moois gevoeld. Om 18.36 uur is kleine Jessie geboren. En nee, de pijn was ik niet meteen vergeten, zoals 90% van de moeders beweert (Dit duurde bij mij een jaar of twee.) Drie uur later waren we alweer gezellig thuis met de familie.
Wat. Een. Dag!
NAOMI (klik hier voor haar Instagram)
