Mijn naam is Cynthia Dickhoff en ik ben 26-06-2019 moeder geworden van onze prachtige zoon Jax Richard Bartsch. Hij is ter wereld gekomen met een lengte van ongeveer 20 centimeter en een gewicht van 950 gram.
Nadat we een groei echo hadden gehad werd geconstateerd dat ons kleine mannetje wel heel erg klein was voor zijn termijn. Na heel veel echo’s en onderzoeken kwam het advies om opgenomen te worden in het WKZ. Ik was toen 28 weken zwanger. Elke ochtend lag ik aan een CTG-scan. Ik kreeg twee keer per week een echo van de placenta en één keer per twee weken een groeiecho. Elke dag had ik overleg met de arts. Na twee weken opname begon de CTG iets af te wijken. Ik kreeg een kramp en met als gevolg dat zijn hartslag ineens heel erg daalde. Mijn vruchtwater werd met de dag minder en zijn bewegingen voelde ik steeds minder. Toen de CTG in de ochtend niet al te best was, werd er besloten om een andere CTG in de avond te doen. Deze liet meteen de uitslag zien en was iets specifieker. Mijn voorgevoel zei dat hij die dag geboren ging worden en mijn partner en moeder stonden paraat.
Tijdens die CTG vroeg ik aan de verpleegster of ik wat meer informatie kon krijgen over een keizersnede. Lachend zei ze: “Nog geen zorgen. Hij blijft nog wel een tijdje in je buik.” Na het gesprek en nadat de CTG was afgelopen stonden er meerdere artsen aan mijn bed. Hij werd vanavond gehaald door een spoedkeizersnede. Voor ik het wist lag ik op de operatietafel. Mijn partner was net op tijd om erbij te zijn.
Jax kon meteen zelfstandig ademen waardoor hij eventjes bij mij op de borst mocht liggen. Daar lag hij dan, ontzettend klein maar helemaal af. Hierna zag ik hem in de couveuse met alle toeters en bellen. Het ergste vond ik dat ik zijn gezichtje niet goed kon zien door het zuurstofmasker. Het moment dat hij direct na de geboorte bij me lag en zijn gezicht kon zien, was me voorbij gegaan. Het was ontzettend spannend en elke dag kwamen wij twee keer naar onze sterke zoon toe. Wij mochten met hem buidelen en hem verzorgen. Het was ontzettend zwaar en heftig. Je wordt geleefd in die tijd en het is soms erg vervelend om de omgeving het uit te leggen. Hoevaak ik de opmerking kreeg: “Je hebt nu tenminste even rust voor hij thuis komt”, gehoord. Dit was ontzettend kwetsend, ook al is het heel vaak onbegrip. Gelukkig maar dat de meeste mensen niet begrijpen wat je door maakt.
Eigenlijk mag ik van geluk spreken want Jax heeft geen één tegenslag gehad in zijn ziekenhuistijd. Natuurlijk moest hij vechten en was alles nog niet volgroeid en hadden we echt zorgen zat. Maar geen vervelende dingen als infecties, ziektes of operaties. Ik ben ontzettend dankbaar hiervoor. Na zes weken ziekenhuis kregen wij het bericht dat Jax naar huis mocht. Ontzettend blij natuurlijk, maar ik moet eerlijk bekennen, ik kon ook niet langer. Ik was echt gesloopt van de rollercoaster waar we in waren beland.
Jax zou eigenlijk met sondevoeding naar huis komen, maar drie dagen voor thuiskomst heeft hij zijn sonde er zelf uitgetrokken en dronk hij bijna al zijn flesjes leeg. Bijzonder. Jax is nu bijna vier weken thuis en nu ik dit schrijf (28-08) bedenk ik me dat ik vandaag uitgerekend was. Ondanks alle stress en vermoeidheid ligt er nu een tevreden knul naast mij te slapen. Hij weegt nu ongeveer 2500 gram en draagt maat 42.
CYNTHIA
Wat een ontzettend mooi, kwetsbaar, liefdevol en dapper verhaal. Zo vanzelfsprekend is alles niet. Dank je wel voor het delen van je ervaringen 😘