De weken vliegen voorbij en ineens vraag ik me af: “Heb ik wel zoveel zin in het hele bevallingsspektakel?” We kunnen allemaal een prachtig bevallingsverhaal klaar hebben, maar volgens mij kunnen we elkaar ook allemaal de hand schudden en toegeven dat het hele spektakel rondom bevallen, hoe je het went of keert, gewoon geen pretje is… Ik heb mijn hele zwangerschap geroepen: “Wat moet dat moet en dit kunstje gaan wij gewoon weer doen”. Ondanks dat ik er nog steeds zo over denk, begin ik het toch wel weer spannend te vinden nu de bevalling dichterbij komt. Aan de ene kant hoop ik dat het vanavond gaat beginnen, aan de andere kant zit ze zo ook nog wel even lekker en stel ik het circus gewoon liever nog twee tellen uit. Eerlijk gezegd mag ik niet klagen, mijn beide bevallingen zijn namelijk letterlijk erg goed ‘bevallen’. Ik kan jullie wel even vlug meenemen in mijn twee bevallingsverhalen.
Boyd, keizersnede vanwege stuitligging
Na week 30 van mijn zwangerschap was Boyd niet meer van stuitligging gedraaid naar hoofdligging. We hebben nog tot twee keer toe getracht de baby te draaien met uitwendige hulp, waarbij twee gynaecologen de baby probeerden te keren. Boyd zat echter wel lekker en liet zich niet meer omdraaien (Achteraf bleek dat hij 4,5 kilogram was en hij waarschijnlijk te groot was om nog om te draaien). Ik had zo gehoopt natuurlijk te kunnen bevallen, dat het als een grote teleurstelling voelde om de baby met een keizersnede te laten komen. Maar bij week 36 van mijn zwangerschap hebben we de knoop doorgehakt en hebben we een afspraak ingepland voor de bevalling en daarmee een keizersnede. Ergens gaf dat wel rust, ik legde mij direct neer bij de situatie en het was fijn dat ik daarna tenminste wist waar ik aan toe was. Vreemd is het wel, een afspraak inplannen om je baby te halen. De datum stond zo vast en bij het terugzetten van een pak melk in de ijskast kijkend naar de houdbaarheidsdatum dacht ik: “Ooohh, dan is Boyd al drie dagen oud.” De avond van tevoren waren wij nog lekker uit eten gegaan en de volgende ochtend stond ik op met de gedachte dat ik over enkele uren mijn zoon in mijn armen zou hebben. Ik was enorm zenuwachtig, maakte flauwe grapjes en ik zat tot het moment dat we bij de OK aankwamen alleen maar te giebelen. In de OK werd de ruggenprik gezet. Dit viel me reuze mee. Daarna werd mij verzocht snel te gaan liggen, want binnen kortste tijd zouden mijn benen al zo zwaar zijn dat ik me niet meer zou kunnen bewegen. Ze bonden mijn armen vast (hetgeen ik een beetje eng vond) en de operatietafel werd iets scheef afgesteld tegen eventuele misselijkheid. Het voelde letterlijk alsof ik er vervolgens vanaf zou rollen. Toen gingen ze gemene prikjes zetten met een mesje om mijn reflexen te testen, dat wil zeggen: of ik nog iets voelde. Ondanks dat ik dacht dat ik mijn tenen nog kon bewegen, waren ze al bezig met het halen van Boyd. Ze vertelden me stap voor stap wat ze deden en een lieve anesthesist aaide over mijn voorhoofd. Boyd was nog niet ingedaald en ze konden daardoor gemakkelijk zijn kontje opwippen. Door een transparant schort bij mijn hoofd kon ik meteen een eerste blik opvangen van onze klein Boyd. Daar was hij dan …. Daarna werd hij direct gewogen, de artsen grapten en gokten zijn gewicht, maar 4,5 kilogram had niemand verwacht. De chirurgen waren ongeveer nog drie kwartier bezig met het dichtnaaien van mijn buik. Maar door alle adrenaline en vreugde heb ik dat stukje even helemaal gemist. De kleine lag al lekker warm bij mij, huid op huid. Ik was met mijn hoofd in de zevende hemel natuurlijk!
Julie, eerste natuurlijke bevalling
Vanwege mijn medische achtergrond met de keizersnede, werd ik bij mijn tweede zwangerschap na 34 weken overgedragen aan het ziekenhuis. Die extra controle vond ik erg fijn. Ergens vond ik het toch een griezelig idee dat er zoveel spanning op mijn litteken zou komen te staan en dat dit goed in de gaten werd gehouden stelde mij gerust. Tijdens mijn eerste consult bij de gynaecoloog kwamen we er al snel achter dat de kleine meid net als haar grote broer in stuitligging lag. “Heb ik weer”, bedacht ik me. Gelukkig had ik zo’n fijne herinnering overgehouden aan mijn keizersnede, dat wat het ook ging worden, ik het niet erg zou vinden als het weer uit zou draaien op een operatie. Echter, het herstel van een natuurlijke bevalling is natuurlijk vele malen sneller. Ook zou het met het oog op de kleine rondhuppelende Boyd van inmiddels 2,5 jaar gemakkelijker zijn als ik hem gewoon zou kunnen optillen, daar waar je in tegenstelling tot zes weken na een keizersnede echt niet aan mag beginnen. Een vriendin van mij deed mij vervolgens een super tip aan de hand, namelijk een soort yogapose waarbij je als het ware op je hoofd gaat staan met je benen omhoog. Dit zou DE houding zijn die je moet aannemen om je kindje te laten draaien in je buik. Een dag voordat ik weer een consult had in het ziekenhuis, heb ik Paul kunnen overtuigen om me te helpen me in deze houding te zetten. Wat normaal gesproken zo gemakkelijk lijkt, was nu zo lastig. Ik voelde direct enorm veel gerommel en gestommel in mijn buik. De volgende dag werd bevestigd in het ziekenhuis dat de baby was gedraaid! Alles stond nu op groen licht om natuurlijk te bevallen. Dat vond ik een spannend vooruitzicht!
Met 39 weken voelde ik veel gerommel in mijn buik en aangezien er meer regelmaat tussen de krampen zat, dacht ik meteen dat dit het begin van de bevalling zou zijn. Vluchtkoffer mee, kids naar mijn ouders en vol goede moed, hup, naar het ziekenhuis. Na daar aangekomen te zijn en ongeveer een uur aan de monitors gehangen te hebben, werden we weer ontslagen uit het ziekenhuis. “Sorry mevrouw, we zien helaas geen weeënactiviteit.” Jemig, dit was een kater, dat zul je begrijpen! Werden we nou gewoon naar huis gestuurd? Ik was er zó klaar voor …! De volgende nacht had ik al snel door dat het nu om èchte weeën ging. Vergeleken hierbij waren de eerdere ‘oefenweeën’ inderdaad niets. Daar gingen we weer, hup, in de auto en met goede moed richting ziekenhuis. Daar aangekomen vroeg ik om een skippybal. Ik had er veel over gelezen en kon me zo voorstellen dat dat de pijn erg kon verlichten. Inderdaad, dit werkte mega goed toen ik mijn weeën moest opvangen. Op een gegeven moment moest ik toch even op bed liggen om mijn weeën te monitoren. Ook werd er gekeken hoeveel centimeter ontsluiting ik had. Met grote overtuiging dat ik waarschijnlijk al over de helft van mijn bevalling was, werd mij gezegd dat ik inmiddels 1 centimeter ontsluiting had. Dit was niet te geloven! “Dit gaat nog een lange nacht en dag worden”, dacht ik meteen. De gynaecoloog stelde mij voor om een ruggenprik te nemen. Volmondig antwoordde ik ‘nee’, aangezien ik de weeën nog prima zelf op kon vangen. Echter, benadrukte de gynaecoloog dat het best een luxe was om het op dat moment te krijgen, aangezien vaak op het moment dat men ècht een ruggenprik zou willen, het vaak al te laat was en er dan soms niet eerder dan binnen een uur iemand beschikbaar was. Ik had natuurlijk al twee nachten slaap overgeslagen en ik stemde erin mee om toch maar voor een ruggenprik te gaan. De ruggenprik viel wederom reuze mee. “Jee, wat is het fijn dat ik nauwelijks meer iets van de pijn voel”, bedacht ik me. Mijn gevoel voor humor begon weer een beetje terug te keren en nadat ik wat had gegeten heb ik zelfs nog een paar uurtjes kunnen slapen. Het geeft tevens aan hoe relaxt ik deze bevalling inging.
Op het moment dat ik 8 centimeter ontsluiting had, ging het opeens weer snel. Ik had enorme drang om te persen en nadat er 10 centimeter werd gemeten, mocht ik persen. Binnen 12 minuten hadden we Julie in onze armen. Het was me gelukt, de kleine meid was er. Welkom lieve Julie.
Volgens mij kun je je nooit helemaal voorbereiden op een bevalling, ook niet bij een derde
De laatste loodjes gaan altijd gepaard met de standaard teksten op straat, telefoon of whatsapp : “Nou, de volgende keer zie ik je met baby”, “succes he, je kunt het”, “ik begin het nu aan je gezicht te zien, zal niet lang meer duren” of “Ik moest aan je denken, lig je toevallig te bevallen?”. Eerlijk gezegd vind ik dit soort teksten alleen maar heel aardig en aanmoedigend, maar ineens zet het je ook aan het denken… Je hoopt toch dat alles maar weer goed gaat. Je staat er niet veel bij stil, maar zo vanzelfsprekend is het allemaal niet. Ik ben nog altijd op medische indicatie onder toezicht van het Wilhelmina Kinderziekenhuis in Utrecht vanwege mijn eerdere keizersnede. Dus ook voor deze zwangerschap werd ik met 34 weken overgedragen aan dit ziekenhuis. Je raadt het waarschijnlijk al, bij het eerste consult werd wederom geconstateerd dat ook deze dame in stuitligging lag! Met 35 weken ben ik echter weer op mijn hoofd gaan staan, in de bekende yoga houding. Na weer gerommel en gestommel bleek ook dit keer dat de baby uit zichzelf netjes gedraaid was! Hee, dit kan geen toeval meer zijn. Het werkt dus ècht. In het ziekenhuis moesten de gynaecoloog en verpleegster ook erg lachen om de situatie. Ze opperden dat ze deze yoghouding gingen opnemen in het programma ter voorkoming van de stuitligging. Vorige week had ik een consult bij de gynaecoloog. Daar waar ik dacht dat de kleine meid al vast zou liggen in hoofdligging (omdat het aanvoelde alsof ze tot halverwege mijn knieën gedaald was), was ik erg verbaasd toen de gynaecoloog zei dat de baby nog niet helemaal was ingedaald. Er werd mij dan ook geadviseerd dat wanneer de vliezen zouden breken, ik direct naar het ziekenhuis moet komen, omdat er anders een risico zou zijn dat de navelstreng tussen het hoofdje en mijn bekken klem zou komen te zitten. Bah, dat klinkt enigszins scary, maar het is wel fijn dat ze zo bezorgd zijn en niets aan het toeval overlaten.
Vanmiddag heb ik gelukkig tijdens een van de laatste consulten te horen gekregen dat de kleine dame volledig is ingedaald en klaar ligt voor de grande finale. Hopelijk kan ik jullie snel mijn derde bevallingsverhaal vertellen. Iedere avond denk ik dat ze zal komen. Ik slaap erg slecht en zit ongeveer ieder uur op het toilet. Eén ding weet ik zeker, het gaat niet lang meer duren. Ik kijk inmiddels weer uit naar mijn bevalling, al is het soms ook nog een lekkere gedachte dat ze nog even in mijn buik zit…
WORDT VERVOLGD…
BO WILKES (klik hier voor haar Instagram)
