Alles ouders moeten er een keer aan geloven. De zwemles. Vijf weken geleden begon ons zwemles avontuur voor onze dochter Samm. Ik haat het!!! En mijn dochter ook vrees ik. Ik zal je een mooie beschrijving geven van hoe het er bij ons aan toe gaat.
Zaterdagochtend 10:45 uur
Onderweg in de auto begint het al. “Mama ik wil niet zwemmen. Ik wil niet op mijn rug, want dan komt er water in mij oor. En dat andere meisje met die grote oren zwemt mij altijd omver, want die is stom”. “Samm je moet leren zwemmen, dus we gaan gewoon samen tegen de meester zeggen dat je het spannend vindt en dan komt het goed” “Mama maar dan krijg ik het zo koud”….. Zucht.
Na 40 rondjes op de parkeerplaats van de sportschool waar Samm zwemt heb ik eindelijk een plekje. Eenmaal binnen krioelt het van de sportende zwetende mensen die goed bezig zijn en ik wurm me met mijn zwangerschapsbuik en dikke enkels door het poortje. Samm begint al te miepen: “Ik wil niet naar binnen het stinkt naar kaastenen in dat kleedhok”. Kaastenen? Really Samm? Oke, ze heeft een beetje gelijk. Het luchtje is niet echt zoals Dior. Ik struikel met mijn blauwe zwembadsloffen over de drempel. Het is tijd om om te kleden. “Mama ik moet plassen”…… Zucht, oke weer terug naar de gang. Als ze dan eindelijk omgekleed is, wil mevrouw niet onder de douche. Te koud! Als ik haar chanteer met een ijsje staat ze uiteindelijk met een lang gezicht onder het pisstraalje wat zich eigenlijk geen douche mag noemen. Dan gaat de deur open en de zwemles begint. Samm speelt nog even een afscheidsscene na zoals in Titanic. Volgens mij denkt ze dat ze echt gaat zinken.
Meester Wim begroet haar vrolijk en ze lacht als een boer met kiespijn. “Mama je moet hier blijven…. alsjeblieft. Niet achter het raam gaan zitten”. Aangezien het daar binnen 50 graden is en ik gewoon een kop thee wil drinken achter het raam zeg ik dat ik heel even zal blijven. Als Samm een teen in het water heeft, steek ik mijn goed-gedaan-duim op en vlucht ik. “Even rust”, denk ik en ik plof neer naast alle andere ouders. Een papa zit met zijn neus op het raam continue te zwaaien en de rest van de ouders is bezig met hun telefoon. As ik door het raam kijk zie ik Samm naar me kijken en nee schudden. Ik doe nogmaals mijn goed gedaan duim de lucht in. Met een gezicht als een zure pruim zie ik hoe ze heen en weer zwemt. Vervolgens moet ze springen in een hoepel in het water en ik klap in mijn handen alsof ze iets geweldigs doet. Dan komt het grote moment en het laatste deel van de les: het zwemmen op de rug. Ik dacht: I! “Ik ga snel even een theetje halen, dan hoef ik het dramagezicht niet te zien.” Met mijn thee neem ik weer plaats achter het raam. Plots zie ik meester Wim flinke gebaren naar me maken…. Of ik meteen wil komen. Ik schrik en haast me naar het zwembad, zwaai de deur open en daar staat Samm voor me. “Mama ik moet poepen en van meester Wim moet jij dan komen”. Serieus? Poepen? Nu? En ze was vanmorgen thuis al geweest. En mijn thee dan?
Op de wc komt er natuurlijk geen poep, kijkt ze me aan en zegt ze: “Mama ik wil niet op mijn rug zwemmen, want dan mis ik jou zo! Krijg ik nu een ijsje?” WTF! Zucht…. Ik steek mijn goed-gedaan-duim te lucht in en zeg: ”Natuurlijk schat. Als je volgende week maar weer mee gaat zwemmen.”
LETJE (klik hier voor haar Instagram)
