25 Juli 2019
Ik had mijn schoonouders die dag geappt dat ik klaar was met het extreem warme weer. De hele week zat ik thuis met de gordijnen, deuren en ramen gesloten en afgeplakt. Ook deze dag heb ik de hele dag op bed of op de bank gebivakkeerd met een ventilator op me gericht en ijs in de aanslag. Mijn schoonvader appte nog of wij die avond langs wilden komen, omdat het daar koeler was en hij had groente uit de groentetuin voor ons. Ik sprak af dat we rond 20:00 uur wel even langs zouden komen, niet wetende dat een uur ervoor mijn vliezen zouden breken.
Na het eten zijn mijn man Reinier en ik op de bank geploft met een raketje. Om 19:00 uur stond ik op van de bank om voor de zoveelste keer naar het toilet te gaan, maar toen hoorde ik een plopje en voelde ik wat nattigheid in mijn onderbroek. Het zal toch niet he. Ik zei tegen Reinier dat ik veel afscheiding had verloren of dat het feest begonnen was. Ik naar het toilet, waar ik een doorzichtig schaaltje had staan om wat druppels in op te vangen. Het rook niet, maar wel zag ik witte vlokjes. Met nog steeds enige twijfel voelde ik de zenuwen opkomen. Zou het dan toch? Nog maar even afwachten dan. Ik liep een stukje en verloor ongecontroleerd wat meer vocht. Nu wisten we het zeker, het begint! Gelukkig had onze kleine niet in het vruchtwater gepoept en konden we het thuis voortzetten. Om 19:35 uur belde ik onzeker naar de verloskundige om te vertellen dat ik dacht dat mijn vliezen gebroken waren. Zij gaf aan dat ik weer kon bellen als er regelmatige weeën zouden zijn. Ik had nog niet opgehangen of ik voelde een eerste wee. Wij hebben een weeën timer app erbij gepakt en zo zaten wij dan samen op de bank af te wachten wat de avond en wellicht nacht ons zou brengen. Intussen had ik met een slap excuus het bezoekje aan mijn schoonouders afgezegd.
Het viel ons op dat de weeën direct om de 2-4 minuten kwamen. In eerste instantie dacht ik dat we de app verkeerd om gebruikt hadden, maar de weeën bleven toch echt regelmatig komen. Twijfel, wel of niet contact opnemen met de verloskundige. Om 21:40 uur toch maar besloten om contact op te nemen. Om 22:08 uur waren de verloskundige en de stagiaire er. Ik zat toen nog redelijk lekker op de bank, ik had nog wat praatjes en ik kon mijn weeën prima aan. Om 22:25 uur ging de verloskundige kijken en bleek ik 3 centimeter ontsluiting te hebben. “Prima”, dacht ik, “als het zo doorgaat vind ik het wel goed gaan.” De verloskundige gaf aan dat zij om 02:00 uur terug zouden komen om te kijken hoe ik ervoor stond. Ze waren echter nog geen vijf minuten weg of het feest begon echt. Heftige weeën in mijn benen en vaak niet met minuten ertussen. Nee, volle bak, met slechts een paar seconden adempauze. Omdat de weeën krachtig in mijn benen slopen heb ik een halve marathon gelopen door het huis. Ik kon de weeën alleen maar opvangen door op mijn tenen door de kamer te lopen, als een kip. Met een natte theedoek wreef ik ondertussen mijn bovenbenen kapot. De weeën bleven elkaar opvolgen en ik bleef maar naar de klok kijken in de hoop dat het snel 02:00 uur zou zijn. Reinier had ondertussen het raam maar dicht gedaan, omdat ik op elk hoogtepunt van een wee nogal liep te schreeuwen en de hele straat alles natuurlijk open had staan. Om 23:30 uur trok ik het eigenlijk al niet meer en twijfelden we om te bellen naar de verloskundige. We hebben dit een uur gerekt en om 00:27 uur hebben we toch besloten te bellen. “Volhouden tot 02:00 uur”, werd hem echt niet. Ondertussen heeft Reinier mij een raketje gevoerd, omdat ik duizelig werd van het lopen in een woonkamer van 29 graden.
Einde in zicht?
Yes, om 00:47 uur waren daar de verloskundige en stagiaire weer. Om 01:00 uur bleek ik 7 centimeter ontsluiting te hebben. Oh, wat was ik bang dat het maar 1 centimeter was opgeschoten in de tussentijd, maar het ging gelukkig de goede kant op. In het verslag heeft de verloskundige het volgende genoteerd: “Mendy heeft het zwaar, moet blijven rondlopen. Kost haar veel energie. Benen erg pijnlijk. Ze doet het goed, laatste loodjes.” De kraamzorg is inmiddels gebeld met het verzoek deze kant op te komen. Om 01:24 uur probeert de verloskundige het randje wat de laatste centimeter ontsluiting tegenhoudt weg te krijgen. Door het vele lopen is er wat vocht in dat randje gaan zitten, en dit blokkeert de laatste centimeter. Met wat tegenzin moet ik daarom gaan liggen om de laatste ontsluitingsweeën zo op te vangen en het randje weg te krijgen. Met Reinier en de verloskundige duwend op mijn benen puf ik de weeën met moeite weg. Om 02:06 uur neigt het randje nog iets over het hoofdje te schuiven. Onze kleine is al wel een stuk dieper ingedaald. En dan om 02:10 uur mag ik beginnen met persen. Er is al een klein beetje haar te zien zegt de verloskundige. Om 02:32 uur gaat het de goede kant op en krijg ik met een spiegeltje te zien wat er allemaal gebeurd. Blijkbaar ging het heel goed, maar toen ik slechts wat haar en een klein stukje hoofd zag dacht ik serieus dat ze een grapje maakten.
De kraamverzorgster is inmiddels gearriveerd en zo staan we met vijf mensen in een slaapkamer met 32 graden om half drie ‘s nachts. Mijn hoofd wordt door de kraamverzorgsters verkoeld met een koude washand en van onder zorgt de verloskundige voor een warme washand. Je kunt het je niet voorstellen, maar wat was ik toen blij met die warme washandjes op mijn onderste. Om 02:57 uur geeft de verloskundige aan dat als na drie keer persen het hoofdje niet staat zij een knip gaat zetten. Precies dat wilde ik niet! Ik weet dat je er schijnbaar niks van voelt, maar toch zag ik voor de bevalling nog het meest op tegen de knip. Nog geen twee minuten later staat het hoofdje. Ik denk dat enkel een beetje dreigen voldoende heeft wakker gemaakt in me. Om 03:07 uur schrijft de verloskundige: “Hoofdje blijft staan, Mendy perst fantastisch.”
Om 03:10 uur na precies één uur persen is hij daar dan, onze prachtige zoon Vinz. Wat een ontlading en wat een bijzonder moment. Het is amper met woorden te beschrijven hoe speciaal. Reinier heeft het ook zo goed gedaan en voldaan liggen wij daar met onze zoon op mijn borst. Acht minuten later worden ook mijn placenta en vliezen spontaan geboren. Om 04:15 uur worden de testjes met Vinz gedaan en hij scoort ondanks de warmte een dikke 9. Het enige wat opvalt is dat zijn rechter balletje niet ingedaald is. Om 04:35 uur mag ik na het eten van een cracker en een plak cake met muisjes eindelijk gaan douchen. Helaas was ik te duizelig om goed te douchen, maar wat voelde ik mij fijn na een korte douche. Om 04:55 uur vertrekken de verloskundige en stagiair. Een half uurtje later ook de kraamverzorgster en liggen wij moe en voldaan in bed. Uiteraard doen we geen oog dicht en slaan we dus een complete nacht over. Rond 06:00 uur kon ik niet langer meer wachten en heb ik mijn ouders gebeld om te vertellen dat hun eerste kleinkind geboren is. Ook mijn schoonouders konden wij vertellen dat hun 14e kleinkind geboren was. De rest van de broers, zussen, familie en vrienden hebben wij in verloop van de ochtend vol trots laten weten dat wij ouders zijn geworden in de heetste nacht ooit!
Roan Vinz woog bij de geboorte 3940 gram en was 54 centimeter lang.
MENDY
Bij de titel wist ik al direct dat het om 25 juli 2019 ging. Ben namelijk zelf die dag bevallen met het record aantal graden van 41. Wel in het ziekenhuis, want we hadden de verbouwing nog net niet af dus geen gordijnen en airco, dat waren toch 2 zeer belangrijke onderdelen op dat moment 🙈😂
Met 37 weken is onze gezonde dochter Romeé geboren (2590 gram en 46cm), waren paar uurtjes later weer thuis!