Na het helaas moeten afbreken van mijn eerste zwangerschap ben ik een paar maanden later opnieuw zwanger geworden. Uit het chromosomenonderzoek was niets gekomen, het was domme pech en de kans dat het nog een keer zou gebeuren was erg klein. We mochten gewoon weer proberen zwanger te worden.
We waren natuurlijk erg blij, maar ook bang, zal alles deze keer wel goed zijn? Omdat ons eerste kindje lichamelijke afwijkingen had sta ik vanaf nu altijd onder medische begeleiding van een gynaecoloog. Dezelfde gynaecoloog die ook bij mijn vorige bevalling was. We hebben afgesproken dat zij ons ook zal begeleiden tijdens een nieuwe zwangerschap. De eerste echo stond al gepland met zeven weken. Er was gelukkig meteen hartactiviteit te zien. Omdat het erg spannend was voor ons kregen we elke twee weken echo’s om de ontwikkeling goed te kunnen volgen. Bij de echo van negen weken zag het er al beter uit dan bij de vorige zwangerschap. Het lichaam leek nu goed te groeien, bij de 12 weken werd dit bevestigd. Wat een opluchting.
Bij de 15 weken wilden we graag het geslacht weten. Ons eerste kindje was een jongetje, nu een meisje. We moesten proberen te gaan genieten, dit werd na elke echo benadrukt, dit kindje lijkt het goed te doen, dus we moesten proberen dit echt los te zien van de vorige keer.
De 20-wekenecho naderde, dit zou weer een GUO worden, in hetzelfde ziekenhuis als de vorige keer. Dit vonden we heel dubbel. Weer in dezelfde wachtkamer zitten als waar vorig jaar de wereld onder onze voeten vandaan zakte. Na een spannende, maar goede echo konden we pas echt genieten. Ik durfde nu echt de grotere spullen aan te schaffen en we gingen beginnen met het inrichten van haar kamertje.
Rond de 28 weken had ik toch steeds wat vaker een soort menstruatiepijn. Volgens de gynaecoloog kwam dat omdat de baarmoeder nu echt sneller gaat uitzetten en de buikspieren ook uit elkaar gaan staan. Na een paar dagen dezelfde pijnklachten belde ik toch even en mocht ik langskomen voor wat controles. Ik lag aan de CTG en daar was duidelijk een activiteit te zien, veel harde buiken en voorweeën. Er wordt na de tijd een echo gemaakt om te kijken hoe de baarmoedermond eruit ziet. Ik zie het gezicht van de echoscopiste en vraag wat er aan de hand is, mijn baarmoedermond blijkt aan de korte kant te zijn. Deze hoort normaal rond de 40 millimeter te zijn. Bij mij was het nog maar 23 millimeter. Ze begint meteen met de gynaecoloog te bellen en ik hoor de woorden longrijping, weeenremmers en ambulance naar Zwolle. Meteen raak ik in paniek, wat is er aan de hand?! Ze legt uit dat het er naar uit ziet dat de bevalling snel kan gaan beginnen, en dit veel te vroeg zou zijn! Omdat ik nog maar 28 weken zwanger ben moet ik naar een ziekenhuis met een NICU afdeling, zij zijn gespecialiseerd in vroeggeboortes. Vandaar dat ik met de ambulance zo snel mogelijk die kant op moet.
Eenmaal in Zwolle zakt de pijn in mijn buik, de weeenremmers deden hun werk. Na vier dagen werd mijn baarmoedermond weer nagekeken, deze was nu 20 millimeter. Maar het leek stabiel dus mocht ik naar huis. Ik mocht verder bijna niks meer doen, niet meer werken, geen zware dingen tillen, gewoon veel rusten om de buik zo rustig mogelijk te houden. Na vier weken rustig aan doen, begon ik ineens pijn in mijn rug te krijgen. Ik dacht eerst van het vele bankhangen en op bed liggen. Die dag had ik toch voor de zekerheid een CTG en daar was een klein beetje activiteit op te zien, maar in de rug geeft het apparaat niet aan. De gynaecoloog bekijkt na de tijd ook de baarmoedermond nog en deze was nog steeds stabiel. Later die avond ging ik vroeg slapen want de pijn in de rug begon echt vervelend te worden. ’s Nachts werd ik wakker met golvende pijn in mijn onderrug, het kwam op en ging weer weg. “Dit is geen rugpijn”, dacht ik, “dit lijken wel rugweeen!” Ik belde het ziekenhuis op en mocht meteen langskomen. Daar werd weer een echo gemaakt van de baarmoedermond, deze kon de verloskundige niet vinden. Ze besloot om inwendig onderzoek te doen en zei: “Het is niet zo gek dat ik de baarmoedermond niet meer zag net, je hebt namelijk al 2 centimeter ontsluiting! Ik kreeg meteen weer longrijpingsprikken en weeenremmers. Maar de weeën zetten helaas toch door en de dag erna is onze dochter Lize geboren. Ze heeft het vanaf de eerste seconde al erg goed gedaan, de longrijping had z’n werk gedaan, want beademing was niet nodig! Ze heeft twee weken in de couveuse gelegen, en twee weken daarna mocht ze al met ons naar huis. Ons toppertje heeft vanaf dag één laten zien dat ze een pittig meisje is, en is nu lekker bij ons thuis!
INGE
