9 september 2017
Dat was mijn uitgerekende datum. Heel mijn zwangerschap heb ik gezegd dat hij komt eerder komt. De laatste weken begon ik hier echter aan te twijfelen. Er gebeurde nog helemaal niets! Tot donderdag 31 augustus. Ik verloor ineens wel erg veel slijm. Zou dit mijn slijmprop zijn? Ik was voor het eerst zwanger dus ik had geen flauw idee. Later in de middag begon het een beetje te rommelen. Ik dacht dat ik best veel pijn had (wist ik veel, haha) en het kwam ook aardig regelmatig. Mijn moeder wilde ik graag bij de bevalling hebben, dus was ik al met haar aan het appen. Ze stond op scherp, omdat zij nog twee uur moest rijden voordat ze bij me was. Om 17.00 uur heb ik toch mijn man maar gebeld. ‘Schat, wil je alsjeblieft naar huis komen, ik denk dat het begonnen is’. Zijn antwoord was: ‘Maar ik ben nog even bezig!’. Toch kwam hij naar huis, haha.
Toen hij thuis was, hebben we de verloskundige gebeld. Ik moest in bad en kijken of het minder werd. Het werd niet minder, maar aan de andere kant ook niet erger. Nogmaals gebeld in de avond en ze zou langskomen over een tijdje. Ook mijn moeder gebeld, want ja, twee uur rijden. Zij kwam er ook aan. Helaas, was het nog niet begonnen, ik was wat verweekt en ik had één centimeter ontsluiting. We moesten maar gaan slapen van de verloskundige. Mijn moeder dook in het logeerbed en wij gingen ook proberen te slapen. Wonder boven wonder heb ik de hele nacht geslapen. De volgende dag was het gerommel verdwenen. Mijn moeder besloot voor de zekerheid nog een extra nacht te blijven en vond dat we in beweging moesten blijven. Wat heb ik haar vervloekt. Ik heb geen moment rustig gezeten die dag. Boodschappen doen, door het winkelcentrum lopen, patatjes halen en een rondje door die nieuwbouwwijk met die veel te hoge drempels. Mijn man was op vrijdag vrij, dus hij deed braaf met ons mee. Hij ging ook nog even naar de kapper tussen door. Aan het einde van de middag raakte ik ontmoedigd en was ik ervan overtuigd dat de baby nog wel even op zich zou laten wachten. Om kwart voor acht die avond hadden we nog een routine controle bij de verloskundige. Net voordat we naar de afspraak moesten, kwam het gerommel ineens weer terug. Maar ik had geen zin om me daar druk om te maken en besloot ook niet te timen. Zal toch wel weer niets zijn. Eenmaal in de wachtkamer werd het toch erger en de afspraak voor me liep ook nog eens uit. Ik heb me toen wel even afgevraagd wat we daar in vredesnaam nog deden. De verloskundige besloot om toch even te gaan voelen of er wat gebeurd was. Tegen alle verwachtingen in was ik volledig verstreken en had ik 3 centimeter ontsluiting. Nu maar afwachten hoe het verder ging.
Eenmaal thuis had ik nog steeds het idee dat er niets zou gebeuren. Mijn moeder en ik gingen de koopzegels likken en plakken. Ik zat hierbij op mijn hurken en na enige tijd zo gezeten te hebben, werd het toch wat oncomfortabel met die dikke buik. Om 20.45 uur stond ik op en het voelde alsof er iets scheurde. Ik zei nog heel droog: ‘Het lijkt alsof alles scheurt in me’. En toen kwam de plens! Het waren m’n vliezen die scheurden. Net als in de film, een gigantische plons met vruchtwater. Alles nat. M’n kleding, mijn pantoffels en de vloer. Dit was om kwart voor negen. Ik raakte in paniek, want ik had niet verwacht dat het zoveel zou zijn en het bleef maar lekken. Ik bleef rondlopen en mijn man liep enigszins geïrriteerd met een handdoek achter me aan. Ik moest op de wc gaan zitten van m’n moeder. Ondertussen werd de verloskundige gebeld en zij zouden over een uurtje komen kijken. Gebroken vliezen wilde niet zoveel betekenen en het was tenslotte ook de eerste baby, dat duurde over het algemeen beest lang. Ik voelde me ontzettend vies door die natte kleding en ik ging lekker douchen. Toen ik eenmaal onder de douche stond, kwamen de weeën in volle sterkte en zonder pauzes. Ik zat in een echte weeënstorm. Man wat deed dit pijn! Ik kon niet meer staan en ik ben op handen en knieën in de badkuip beland. Vanaf hier raakte ik in een roes en heb ik weinig meegekregen van alles wat er om me heen gebeurde. Om 21.20 uur is de verloskundige nogmaals gebeld met de mededeling dat ze toch iets sneller moest komen. Om 21.50 uur trok ik het niet meer. Ik zat nog steeds op handen en knieën in bad en de weeën kwamen om de 2 minuten en ze duurden zeker anderhalf minuut. Even rusten zat er niet in. Ineens had ik het gevoel dat ik moest gaan persen, ik riep dan ook: ‘Ik ga persen, ik wil het eruit!’. Mijn moeder riep op haar beurt weer dat dit niet mocht en zij belde de verloskundige nog maar een keer. Ik moest puffen van haar en wachten tot ze er was. Ook moest ik mezelf verplaatsen naar het bed. Om 22.00 uur was ze daar eindelijk. Ze zou gaan voelen en om 22.05 uur – twee uur na de controle dus – had ik 8 a 9 centimeter ontsluiting. Ik mocht nog niet persen en ik moest blijven puffen. Om 22.25 uur had ik volledige ontsluiting. Persen maar! Maar ik was op… Ik heb een uur geperst. Ik moest regelmatig op m’n linkerzij gaan liggen, omdat de baby het lastig had. Omdat het hartje steeds minder goed herstelde van het persen en ik gewoon doodop was en niet genoeg kracht meer had, is om 23.30 uur de ambulance gebeld. Geloof me, met een weeënstorm de trap aflopen is geen pretje. Ik heb de ambulancebroeder Peter een paar keer uitgescholden, want het lukte me niet de trap af te komen. Zij wilden mij zo snel mogelijk op die brancard hebben en ik wilde niet mee. Peter had het zwaar met me, haha. Eenmaal in het ziekenhuis werd ik met de brancard de lift in gereden. Wie verzint het dat een lift spiegels heeft? Ik zag mezelf liggen, naakt, met een verwilderde blik en één been omhoog. Dit was namelijk de houding waarin ik de pijn het beste volhield. In de verloskamer riep ik dat ze de baby er maar uit moesten snijden, ik wilde niet meer, ik was er klaar mee. Dit deden ze natuurlijk niet. Ik kreeg een infuus om de weeën te versterken en er kwam een metertje op het hoofdje van de baby. Hij moest er wel zo snel mogelijk uit. Ik heb geperst alsof m’n leven er vanaf hing. Ik kreeg een knip om het proces wat te versnellen en toen het hoofdje eenmaal stond, zagen ze het probleem. De navelstreng zat twee keer om het nekje gewikkeld. Ze hebben de navelstreng toen meteen doorgeknipt, anders was hij er nooit uitgekomen. En om 00.44 uur op 2 september was mijn jongetje er, Daniël. Hij werd op m’n borst gelegd en de hele bevalling was ik alweer vergeten. Ik had hem niet horen huilen en ik vroeg nog verwilderd of hij het wel deed, maar hij deed het en het eerste huiltje had ik blijkbaar in de chaos niet gemerkt! Alles was goed met hem en tjonge, jonge, wat was hij mooi!
De koopzegels plakken, de zin ‘het voelt alsof alles scheurt in me’ en ‘snij hem er maar uit, ik doe het niet meer’, worden nog regelmatig gebruikt in grappige anekdotes en grollen bij ons thuis!
IRIS
