Mijn naam is Ariëtte Koster, 25 jaar, getrouwd met Marco en moeder van Lisa. Ik werk als verpleegkundige in de thuiszorg en ik ben in het afgelopen jaar zelf geopereerd. Die periode was niet altijd makkelijk en daarom wil ik graag mijn verhaal met je delen.
Vanaf mijn puberteit had ik de wens om een borstverkleining te ondergaan. Ik voelde me niet prettig bij mijn lichaam maar de huisarts adviseerde om te wachten tot ik wat ouder was, dan proberen om zwanger te raken en daarna verder te kijken. Dit omdat het risico bestaat dat in een zwangerschap het borstweefsel gaat groeien en je terug bij af bent en er de kans bestaat dat je nooit meer borstvoeding kunt geven. In februari 2018 ben ik bevallen van Lisa, en toen ze zes maanden was heb ik gebeld om een afspraak te maken voor een gesprek. Ze wilden mij pas zien na negen maanden in verband met het ontzwangeren. In november had ik mijn eerste afspraak. Ik heb samen met Marco en de arts besloten om mijn melkklieren bij beide borsten weg te laten halen zodat ik bij een eventuele tweede zwangerschap geen borstvoeding meer kan geven. Het is niet dat ik absoluut geen borstvoeding meer wil geven, maar ik heb het met Lisa drie weken geprobeerd en ik had bijna geen voeding. Omdat ik ook een afkeer had van mijn borsten. Ik schaamde me en daarom vond ik het ook niet erg om nooit meer borstvoeding te hoeven geven. Daarbij woog het voor mij zwaar dat wanneer de melkklieren deels bleven zitten de kans op groeien van de borst weer groter werd. Dan had ik liever maar alles weg. Ik kan me voorstellen dat er vrouwen zijn die daar anders in staan, maar dat is voor ieder een persoonlijke keuze. Een nacht voor de operatie heeft Marco Lisa naar mijn ouders gebracht zodat ze daar de eerste week zou slapen. Ik mocht sowieso zes weken na de operatie niks doen en het leek ons voor iedereen beter om even onze draai te vinden na de operatie. Lisa was toen ruim 9 maanden en volop in ontwikkeling. Ze begon te brabbelen, stond in de box en liep achter de babywalker. Een pittige dame met een eigen wil, maar over het algemeen wel vrolijk. Mijn moeder paste al op haar als ik aan het werk was, dus we wisten dat het wel goed zou komen als ze daar een weekje zou logeren.
Toen ik thuis kwam na de operatie lag ik op bed in de kamer en kon ik niet veel beginnen. Ik moest overal mee geholpen worden, ik vond het eng om te bewegen, omdat ik bang was dat mijn wonden open zouden gaan. Ik had behoorlijk pijn. Marco was die week vrij van zijn werk om voor mij te zorgen en ik heb hulp gehad van vrienden en familie. Helaas werd net in die week Lisa ziek toen ze bij mijn ouders was. Waterpokken! Ik kon haar niet vasthouden, omdat ik een onverwachte beweging niet kon opvangen. Dit was frustrerend voor ons allebei. Het liefst wil je je eigen kind op schoot houden en bij je laten liggen als het ziek is. Helaas! Omdat ze veel huilde in die periode en bij mij stil was, hebben we besloten dat Lisa niet meer bij mijn ouders zou logeren. In de nacht lag ze in de kinderwagen naast mij beneden in de kamer, hield ik haar handje vast zodat zij in ieder geval sliep. Ik had mijn nachtrust ook nodig, maar het was op dat moment nou eenmaal zo. Je bent en blijft moeder. Iedere dag was er iemand bij mij om voor Lisa en mij te zorgen. De huishoudelijke taken gingen ook allemaal door en het is dan frustrerend als je niks kunt. Ik voelde me ellendig, maar gelukkig knapte Lisa wat op. Ze werd wat vrolijker en wist al snel dat ik niks kon beginnen. De weken erna viel mijn herstel wat tegen. De genezing van de wonden verliep niet zoals het hoorde en ik moest nog langer rustig aan doen. Ik mocht Lisa nog steeds niet optillen, maar gelukkig wel samen knuffelen. Toen ze doorhad dat het weer kon, kwam ze continu bij me met haar armen omhoog dat ze bij me wilde zitten. Ik kreeg toen der tijd de opmerking: “Ik snap niet dat je met deze leeftijd van je kind een operatie ondergaat. Dat is toch niet handig….” Maar voor mij speelde dat geen rol. Ik moest me laten helpen, en het komt nooit uit. Achteraf ben ik blij dat ik geholpen ben toen Lisa 9 maanden was, want ik zou niet weten hoe het nu moest als ik alleen met haar was. Ze is nu 18 maanden en een stuk pittiger dan toen.
Als ik terugkijk op die periode ben ik dankbaar voor alles wat me is gegeven. Ik heb een wat langer herstel gehad, maar het is goed gekomen. Lisa is opgevangen wanneer dat nodig was en Marco kon het met zijn werk zo combineren dat hij veel thuis was om voor ons te zorgen. Daarnaast hebben vrienden en familie gedaan wat ze konden. Wat ik wil meegeven: kies voor jezelf als dat nodig is!
ARIETTE
