Ik heb PTSS, ook wel post traumatisch stress syndroom genoemd. Iets waarvan ik altijd dacht dat alleen soldaten dit konden krijgen en waarvan veel mensen niet weten dat ik dit heb. Ik werk al 10 maanden niet meer en dit is niet omdat ik lekker vrij ben en thuis zit, wat sommige mensen misschien wel denken. Tegenwoordig kun je met Social Media heel veel verbloemen en de leuke, lieve foto’s van mijn zoon op mijn Instagram laten niet zien hoe het met mij gaat.
Na de plotselinge vroeggeboorte van Matteo met 30 weken, kwam ik terecht in een rollercoaster. Een achtbaan die langer was dan ik op dat moment had verwacht. Na de geboorte van Matteo kwam het verdriet van het niet meer zwanger zijn, het verdriet van niet mijn baby bij mij hebben of voelen in mijn buik en het verdriet van falen. Nadat ik in deze achtbaan die heel snel ging na een paar dagen gewend was aan dit verdriet kwam de angst om de hoek kijken. De angst om mijn baby alleen achter te laten in zijn couveuse, de angst om in het RM huis een telefoontje te krijgen van het ziekenhuis met slecht nieuws en de angst dat dit niet goed zal aflopen. Begrijp me niet verkeerd, ik heb altijd in mijn baby gelooft, maar de artsen garanderen je niets en houden je op de één of andere manier altijd sceptisch. Iets wat mij destijds erg onzeker maakte. Ik ben van mijzelf namelijk heel positief en optimistisch. ‘Het komt wel goed’ is een soort lijfspreuk die ik sindsdien niet meer durf te gebruiken.
Matteo deed het geweldig, maar toch bleef ik bang voor het moment dat de tegenslag zou gaan komen. Hoe blij ik ook was met iedere mijlpaal die hij bereikte, ik durfde nooit volledig met 100% blij te zijn, omdat je altijd te horen krijgt dat het morgen weer slecht kon gaan. Die onzekerheid heeft mij enorm angstig gemaakt. Ik hou van zekerheid en controle. Ik wil graag weten waar ik aan toe ben en in deze situatie had ik geen van beide. Na de overplaatsing naar het streekziekenhuis bij ons in de buurt werden de artsen daar al een stuk positiever over Matteo zijn komende tijd.
Ondertussen waren wij druk aan het klussen en moesten wij ‘s avonds even naar de bouwmarkt nadat we bij onze kleine jongen waren geweest. Dit was mijn eerste ‘uitstapje’ sinds ik bevallen was. De afgelopen weken leefde ik vooral in het ziekenhuis bij Matteo aan zijn bed. Mijn wereld was behoorlijk klein, maar het voelde vertrouwd. Eenmaal aangekomen in de bouwmarkt kwam alles op mij af. Kleuren waren te fel, geluiden kwamen tien keer zo hard binnen, alles begon te draaien en mijn benen werden slap. Dit was de eerste keer dat ik een paniekaanval kreeg. Later gebeurde dit steeds vaker en vermeed ik sommige winkels en drukke plekken, omdat het daar nog erger werd. Matteo mocht uiteindelijk na 5,5 week ziekenhuis al naar huis en mocht twee weken niet naar buiten en geen bezoek ontvangen vanwege zijn kwetsbaarheid. Ik vond dit heerlijk! Twee weken lekker thuis, veilig en knus genieten van mijn baby, de kerstboom en alles wat daar bij hoort. Ik ben een mega kerstliefhebber, dus beter kon niet! Deze twee weken heb ik steeds langer gerekt en ik zat veel thuis en binnen. Een wandeling buiten maken ging wel, maar winkels vermeed ik. Gelukkig kun je tegenwoordig alles bestellen en dat deed ik ook.
Ik merkte dat ik het even nodig had om te landen. Ik was inmiddels wel gewend aan het leven thuis met een kleine en kwetsbare baby. Nu was het tijd voor mij om te verwerken wat ik had meegemaakt. Dit ging niet zo lekker. Vele dagen bracht ik huilend door en kon ik het maar niet bevatten. Waarom was ik nou zo verdrietig? Ik had het allermooiste en allerliefste kindje gekregen en hij was thuis een week voor Kerst! Ik sliep slecht en had steeds nachtmerries over mijn bevalling en de tijd dat Matteo in het ziekenhuis lag. Ik waakte als een beer over mijn kleintje en dit putte mij uit. Ik kon en wilde niet veel praten over wat er in mij omging en cijferde mezelf weg. Ik dacht dat als ik er niet over zou praten, dat ik het zou vergeten of dan hoefde ik er in ieder geval niet aan te denken. Ik ben heel goed in dingen weglachen. Je kan aan de buitenkant niet aan mij zien wat er van binnen in mij omgaat. Dit weglachen ging even goed, maar door de angstaanvallen en de herbelevingen voelde ik mij niet gelukkig. Ik leefde op de automatische piloot en ik voelde me schuldig. Ik vond dit heel lastig om toe te geven, want dit stond totaal los van Matteo. Ik hou zielsveel van hem en zou hem altijd boven alles kiezen. Ik besloot hulp te gaan zoeken. Ik kon gelukkig snel terecht bij een psycholoog die gespecialiseerd was in ouders en vroeggeboorte. De eerste paar sessies kon ik alleen maar huilen want dit was de plek waar ik wel moest praten over alles wat er gebeurd is. Ik kon iedereen wel een beknopte versie geven en het lukte mij dan zelfs om niet te huilen, maar van binnen ging ik kapot. Uiteindelijk heb ik EMDR gehad. Dit zijn sessies waarbij je terug gaat naar de traumatische gebeurtenis en waar je uiteindelijk de emotionele lading vanaf haalt. Iets waarvan ik in het begin niet had verwacht dat dit effect kon hebben. Maar wauw…
We zijn nu een aantal maanden verder en naast de EMDR-sessies heb ik exposure sessies gehad om mijn angsten in winkels en drukke gebieden weer de baas te worden. Mijn wereld is momenteel nog steeds niet heel groot. Ik zit nog veel thuis, waar ik mij goed bij voel, maar ik ga nu wel weer naar de winkels. Die angst is gelukkig weg. PTSS is er nog wel, maar ik werk hard aan mezelf en het gaat steeds beter. Ik voel mezelf steeds wat sterker. Rondom de liesbreuk operatie van Matteo ging het weer een stukje slechter met mij, ik had een terugval, maar ik wist mijzelf wel weer te herpakken. Dus ja, ik heb nog steeds slechte dagen, dagen dat ik mij down, somber of verdrietig voel. Maar ik heb geleerd dat ik hier ruimte aan moet geven en dat ik het niet moet weglachen. Elk babystapje dat ik zet is er weer één en het gaat steeds een stukje beter! De achtbaan rijdt nu (hopelijk) richting zijn eindstation.
GLADYS (klik hier voor haar Instagram)
