Mijn man en ik hadden net besloten dat we voor een kindje wilden gaan. Ik stopte met mijn pil en we telden de dagen uit. De tweede maand na het stoppen van de pil was het al raak. Dit hadden we nooit gedacht, maar we waren dolblij! Samen een geheim delen wat je over een tijdje bekend kan gaan maken is toch geweldig… Tenminste, als het gaat op de manier waarop je dat zou willen…
Vlak na mijn test kregen we te horen dat mijn moeder ziek was. Longkanker. Zo positief als ze was hield ze een blog bij van de kuren die ze kreeg en maakte ze veel grapjes. Helaas hoorde wij na drie weken al dat ze niets meer voor haar konden doen. Op dat moment zakte de grond onder mijn voeten vandaan. De droom van mijn moeder was altijd dat ze jong oma mocht zijn. Dit zou nu het moment zijn, (ze was pas 46), maar toch ook niet. Toen ik in het ziekenhuis kwam en we dit nieuws net hadden gehoord, zei ze zachtjes tegen me: ‘’Ik kijk vanaf boven wel naar mijn kleinkinderen.’’ Je kunt je vast wel voorstellen dat ik hiervan schrok, want ik had het haar toen nog niet verteld. Daarom vertelde ik het haar daar wel meteen. Mijn vader en zusje waren daar ook bij. Mijn moeder was zo blij en trots. Dat zag je aan alles, ook al was ze zo suf als een konijn door de morfine. Ze vertelde het direct aan de verpleegkundigen die daar voor haar zorgden en zij regelden de volgende dag een echo voor mij in het ziekenhuis, zodat mijn moeder hier toch nog iets van mee kon krijgen. De volgende dag vol spanning, want de kans was heel klein dat we iets zouden zien. Ik was tenslotte pas 5 a 6 weken zwanger. Toch zagen we een klein kloppend hartje en we hebben dit kunnen filmen en aan mijn moeder laten zien. Vier dagen later is zij overleden.
Ik kan je vertellen dat rouwen en blij zijn om een zwangerschap heel slecht samen gaan. Dit gelde voor mij in elk geval. Als je mensen in je omgeving spreekt over de zwangerschap, de bevalling en alles wat daarna komt, komt eigenlijk altijd ook de moeder (oma) ter sprake. Daar ga je mee winkelen, die bel je als eerste als de baby is geboren en die staat elke dag onaangekondigd op de stoep, ook al heb je daar niet altijd zin in. Nu had ik juist zo veel liever dat ze daar elke dag had gestaan… Na een aantal maanden voelde ik me nog steeds slecht. Ik was zo bang dat de zwangerschap niet goed zou lopen, omdat ik niets meer positief in kon zien. Na dit verteld te hebben aan de verloskundige, stuurde zij mij door naar een psycholoog. Ik dacht echt: ‘’Nee he, ik ben toch niet gek. Dit heb ik echt niet nodig.’’ Toch maar naar de eerste afspraak gegaan en geloof me, dit deed me echt zo goed. Veel gepraat, de ogen uit mijn kop gejankt, maar ook gelachen.
Op 8 oktober 2016 ben ik bevallen van Noah. Ik was direct verliefd en hij was super lief. Ik heb bij de psycholoog een laatste gesprek gehad, want ik voelde me eigenlijk zo goed, dat het niet nodig was om terug te komen. Inmiddels moeder van twee en nog steeds heb ik af en toe mijn dips. Maar hé, die heeft iedereen in welke situatie dan ook. Ik ben onlangs zelf een blog begonnen om te vertellen over mijn leven, maar ook om emoties van me af te schrijven!
LAURA
