Het was de derde zwangerschap en alles leek goed te gaan. We hadden meerdere echo’s gehad. Ik voelde me gelukkig, heel misselijk en moe! Ik had er alle vertrouwen in dat het allemaal goed zou komen.
Eindelijk tikten we de 11 weken aan en we besloten na wederom een goede echo het blije nieuws naar buiten te brengen. Het was een normale ochtend ik had geen buikpijn of iets waar ik me zorgen over maakte. Eenmaal onderweg naar school om de oudste weg te brengen leek het alsof ik in mijn broek plaste. “Nu al?!”, was mijn eerste reactie. Ik had gelukkig een zwarte broek aan. Ik bracht glimlachend mijn zoon de klas in en vluchtte snel de school uit zodat niemand dit zou zien. Lachend belde ik mijn man op om hem te vertellen dat ik toch echt naar de bekkenbodem specialist moest, omdat ik nu al in mijn broek geplast had. Ik had dit eerder pas met 37 weken ongeveer en ook mijn man moest hier erg om lachen. Eenmaal thuis gekomen zetten ik onze jongste zoon op de grond om mijzelf te gaan omkleden, maar zag bij het bukken dat er allemaal bloed op de grond viel. Totaal in paniek en huilend belde ik de verloskundige en schreeuwde haar nog toe dat ze iets moest doen, omdat het hartje al klopte en ik een paar dagen eerder nog een goede echo had gehad. Alsof ze mijn kindje van 11 weken kon redden. Ze vertelde me rustig te blijven en niet als een gek de auto in te springen. Wel moest ik naar de praktijk komen om een echo te laten maken. Ik belde mijn man op en vroeg hem naar huis te komen zonder eigenlijk te vertellen wat er aan de hand was. Ook belde ik mijn moeder om bij onze zoon te blijven. Beiden waren er in ongeveer een kwartiertje. Mijn man en ik reden naar de praktijk toe en waren eigenlijk de hele weg stil. Heel af en toe keken we elkaar aan en dan begon ik te huilen. Met zoveel bloed kan het gewoon niet anders dan dat het foute boel was, dit wisten we alle twee.
Eenmaal aangekomen stond de verloskundige ons al op te wachten en we haastten ons de kamer binnen om vervolgens in de meest charmante houding een inwendige echo te laten maken. Ik keek recht voor me uit. Ik wilde het beeldscherm niet zien, ik was veel te bang dat ik daar ons kindje zag, maar dan zonder knipperend lampje. Of erger nog: dat ik het hart wel zou zien kloppen, maar dat het toch mis ging. De stilte duurde veel te lang. Ze bleef zoeken, zoeken, zoeken, maar het bleef ijzig stil…. Ook mijn man stond bijna met zijn neus op het beeldscherm gedrukt, maar zag onze kleine niet. De baarmoeder lijkt al helemaal leeg te zijn. Ik kleedde me aan, luisterde verdoofd nog naar wat woorden en maakte een afspraak om de week erna te controleren of de baarmoeder echt helemaal leeg was. Volledig verslagen at ik broodjes filet American en ging ik de rest van de middag in bed liggen.
De hele week voelde ik me boos en intens verdrietig. En dan de mensen met al hun opmerkingen. “Had je nou toch maar gewacht he met vertellen.” of “Ach je doet het gewoon opnieuw.” Dat soort uitspraken. Wat moet je ermee? Ik hikte enorm tegen de volgende echo aan. “Straks lig ik daar met mijn benen wijd naar een lege baarmoeder te kijken”, riep ik elke dag wanhopig. Toen die dag aangebroken was, reden we dezelfde lange route naar de praktijk en ik gaf vrijwel meteen aan dat ik die echo niet zag zitten. Ook omdat ik nog steeds bloed verloor. De verloskundige gaf aan dat ik er voor mocht kiezen mijn volgende ongesteldheid af te wachten zonder de echo te laten maken, maar ik besloot er toch maar voor te gaan. En gelukkig maar! Want meteen verscheen er een prachtig kindje in beeld. Het leek zelfs groter dan de laatste keer dat we de kleine zagen. Ik schreeuwde meteen: “Leeft de baby nog?! “. Ook schreeuwde ik haar nog toe dat ik filet American gegeten heb. Haha. Maar ja hoor, zijn hartje klopte prachtig en zijn groei lag perfect op schema.
Tot op de dag van vandaag snapte mijn verloskundige niet waardoor dit heeft kunnen gebeuren. Ondanks dat we dol gelukkig waren dat onze baby gezond leek te zijn, heb ik geen enkele dag meer rust gehad. Ik kon geen dag meer naar de wc zonder bang te zijn om bloed te zien en ik ging nooit meer onbezorgd naar een echo.
KIM
