Moeilijk, maar mooi: het alleenstaand moederschap

Als je DEEL I nog niet hebt gelezen, klik dan hier.

Na de bevalling hoop je toch ergens op een roze wolk. Een succes verhaal of een mooi ouderschap samen met een leuke steunende partner. Natuurlijk liep mijn zwangerschap anders dan verwacht en ben ik zo verschrikkelijk gekwetst en heb ik zeeën vol gehuild dat ik besloten had om dit nooit meer toe te laten. Ik kon niet nog een keer dit verdriet en deze teleurstelling meemaken door een man en al helemaal niet deze man. Dit klinkt natuurlijk heel stoer maar de realiteit ligt wel ergens anders. Na de bevalling moest ik nog geopereerd worden en ik had zo verschrikkelijk veel bloed verloren dat ik zelf helemaal niet in staat was om er voor mijn kleine man te zijn. Mijn hart brak op het moment dat ze me vertelden dat ik echt te slecht was om bij hem op een kamer te liggen. “Maar wie moet er dan voor hem zorgen?”, dacht ik alleen maar. Dat was het moment waarop we besloten dat zijn vader de eerste nachten bij hem was.

S. kwam prematuur ter wereld na een heftige periode en kon niet zelf drinken. Ik kolfde af voor de sonde en dit werd dan vervolgens gegeven. Iedere dag werd ik een aantal keer in mijn bed naar hem toegereden om qualitytime te hebben. Samen knuffelen en tussendoor een toets om zelf een sonde te kunnen geven. De knuffelmomenten waren de mooiste momenten van zijn eerste dagen. Wat heb ik genoten om aan zijn haar te snuffelen en zijn slapende hoofdje tegen mijn borst te voelen. Maar wat was ik iedere keer verdrietig als ik weer weggereden werd naar mijn afdeling. Het was echt het gevoel alsof je hart uit je lichaam gerukt werd. Het moment dat ik hem in dat kamertje achterliet wetende dat ik hem in de nacht of de volgende ochtend pas weer zou zien, vreselijk. Ik was er waar ik kon, maar ik mocht hem niet zelf tillen, omdat ik dan zo duizelig werd. Dat was ook gevaarlijk voor hem. Logisch natuurlijk, het was een prematuur jongetje dat zo kwetsbaar is. Het kwam er dus op neer dat ik vooral moest toe kijken hoe anderen hem verzorgden.

Ergens voelde ik een bepaalde jaloezie, omdat degene die ons zo veel pijn en stress had bezorgd nu meer tijd met hem kreeg dan ikzelf. Aan de andere kant ben ik ook dankbaar dat hij er was. Tenslotte is je kind het belangrijkste en gaat hij voor alles. Ging deze periode goed? Nee natuurlijk niet… Iemand verandert niet zomaar. Zijn gedrag was natuurlijk nog hetzelfde. Daarnaast had ik mijn hormonen die alle kanten op vlogen en was ik ook de weken ervoor nog aan het verwerken. Ik ben in mijn zwangerschap geleefd door emoties, verdriet, wekenlang wonen in het ziekenhuis, een prematuurbevalling na een rondje wandelen en als kers op de taart een aantal weken op de couveuse afdeling.

Jullie zullen wel denken: “Hoe ging het verder?” Nou ik kan jullie vertellen dat de slechte soap doorging. Ik weet nu waarom veel mensen zeggen dat vader worden makkelijk, is maar een echte vader zijn niet. De eerste 10 weken van S. zijn leven gingen redelijk wat betreft het aanwezig zijn van zijn vader. Totdat vaders op een dag besloot mij overal te blokkeren en zonder dit te melden zijn eigen leven was gaan lijden. Daar zit je dan, op de bank met het mooiste in je armen wat je kan krijgen. Maar zo veel tranen omdat de vader gewoon verdwenen was. Ik wilde mijn kind twee ouders geven en niet een vader die zonder te melden gewoon verdween. Ik vond zelf dat ik eigenlijk al wel genoeg voor mijn kiezen had gehad tijdens de zwangerschap met alles waar ik achter gekomen was. Hoe kon ik zo naïef zijn om te denken dat de vader wel rustig zou worden na de komst van de baby?

Hij is uiteindelijk maandenlang verdwenen geweest. Ik hoorde niets. S. werd rond drie maanden heel erg ziek met hoge koorts. Ik was de moeder die berichten bleef sturen met updates, zodat me nooit verweten kon worden achteraf dat het aan mij lag, omdat ik niets liet horen. Dus ieder consultatiebureau afspraak, ieder huisarts bezoekje en dergelijke, liet ik weten. Want ja, als ouder wil je toch weten hoe het met je kind gaat zou je denken? Ik kon zien dat papa alle berichten las, maar zelfs op het heel erg ziek zijn van S. niet reageerde. Misschien dom, maar ik heb na een aantal maanden stilte besloten om hem te confronteren. Als je uit je kind zijn leven wil wandelen dan kan dat. Maar denk niet dat je dit zomaar kunt doen zonder dit uit te spreken. Dan heb je toch wel even de verkeerde moeder uitgekozen.

Dus daar stond ik ineens voor hem. jullie hadden zijn gezicht moeten zien! Veel van jullie zullen denken, waarom? Hij is het niet waard. Ergens is dat zeker waar. Maar ik heb nooit een echte afsluiting gehad voor mezelf en ik wist dat ik dit nodig had om het echt los te kunnen laten en verder te gaan zonder iedere nacht nachtmerries te hebben over de situatie. De volgende ochtend kreeg ik een bericht of hij langs mocht komen. Jaaa, die had ik dus even niet aan zien komen. Helaas herhaalde het zich weer en is er op dit moment helemaal geen contact met zijn vader. Ik verwacht ook geen normaal contact meer en ik vind hierin ook dat ik het voor S. op moet nemen. Het is goed zo.

S. is nu bijna acht maanden oud. Zijn vader is na 10 weken voor drie maanden verdwenen en daarna amper nog betrokken geweest. Af en toe een uurtje hier en daar, maar sinds een langere tijd weer volledig van de radar. Ik ben van mening dat twee ouders in een leven van een kind belangrijk zijn, maar ik weet nu ook dat dit niet in alle gevallen is. Ik gun mijn kind een stabiel leven en niet een toekomst met wachten op een ouder die hem zal weer zal laten zitten. Ik laat hierin mijn kind niet verder beschadigen. Hij is zo mooi, jong en vol geluk en ik vind ook dat dit zo moet blijven. Makkelijk? Dat is het zeker niet op bepaalde momenten. Het heeft lang geduurd totdat ik me er volledig bij neer kon leggen dat hij nou eenmaal zo is en dat dit niet gaat veranderen. Ik heb vaak geprobeerd gedachten of keuzes te begrijpen, maar ook dit heb ik opgegeven. Sommige keuzes zijn gewoon niet te begrijpen, dus hier kan ik maar beter mijn hoofd niet meer over breken.

Mijn leven bestaat vooral uit rennen met S. in de buikdrager en de hond er achter aan, racen in de auto naar de supermarkt, werken, spuugvlekken, snottebellen en slapeloze nachten. Rustig naar de wc gaan of douchen gaat niet meer. Maar toch ben ik ondanks dat, erg gelukkig! Vanmorgen kroop hij met zijn kleren aan bij mij onder de douche en we hebben samen vreselijk gelachen. Als je het alleen doet moet je op sommige momenten gewoon makkelijk zijn, anders is het niet te doen. Dit zorgt aan de andere kant voor de meest hilarische en gelukkige momenten. Gelukkig vind ik jongensdingen heerlijk om te doen en geniet ik net als hij van woest spelen en stoeien. Ik sta op met een lach als ik zijn blije koppie zie en ik ga slapen met het idee dat alles oke is en dat ik het vrolijkste mannetje van de wereld heb. Ik zal hem altijd meegeven dat hij alles kan bereiken, alles mag delen met zijn omgeving en met zijn moeder en dat ik er altijd zal zijn voor hem. Het leven is niet makkelijk, maar wel vreselijk mooi. Knopen doorhakken is moeilijk, maar het maakt ook zo veel ruimte vrij voor nieuw geluk, lieve mensen en liefde.

CATLIN