Met een achtergrond vol feesten en horecawerk is alcohol mij absoluut niet vreemd. Wel heb ik altijd gedacht dat het op een gegeven moment wel klaar zou zijn met dat gezuip. Immers, als je werkt en voor kinderen zorgt dan is er geen tijd meer om te feesten, toch? Wat er bij mij gebeurde is helaas dat het steeds normaler werd om thuis een borrel te doen en alcohol niet meer samenhing met een feest of stapavond. Gezellig een wijntje in de tuin of lekker binnen. Iedereen om mij heen deed het, dus ik deed uiteraard vrolijk mee. Dat de rest minder drinkt en ophoudt waar jij nog even doorgaat lijkt maar een detail.
Is het je wel eens opgevallen hoeveel mensen er iedere dag rond een uur of 5 beginnen aan een borrel? Mij in ieder geval wel, daarmee kon ik het voor mijzelf ook goed praten dat ik steeds vaker een wijntje pakte als ik alleen thuis was met de kinderen. Een beetje ontspanning voor moeders kon ik goed gebruiken. Je ziet het iedereen doen, dus je doet dan toch niets verkeerd? Ik bedoel, als je een excuus zoekt zet een TV-serie aan over huisvrouwen en je krijgt excuses genoeg hoor.
Dan komen de eerste opmerkingen en zorgen van je omgeving, je drinkt wel veel en vaak of niet? Dit is natuurlijk niet je meest trotse moment dus ontkennen is het eerste wat er gebeurt. Je gaat bij jezelf te raden en weet eigenlijk zelf ook wel dat het uit de hand loop. Dat ene wijntje wordt een fles en een fles wordt er soms twee… Het voornemen om te minderen of stoppen is geboren en daarmee ook de frustratie dat het niet lukt. De noodzaak om wat te drinken lijkt groter, omdat er meer stress is. Kinderen lijken zwaarder op de hand en de wijn krijgt een placebo-effect en lijkt je te transformeren in een tolerante supermoeder die alles aan kan; koken, eten, in bad, voorlezen, opruimen en wassen. De beloning voor het functioneren is dan, verrassend, een glas wijn. Of een tweede fles. Omdat je geen zin hebt in meer gezeik van je partner neem je zo af en toe wat extra’s te drinken mee met het boodschappen doen, dan valt het minder op…
Het moederschap is een van de meest moeilijke dingen waar ik ooit voor heb gekozen. De emoties, twijfels en intensieve zorg zijn voor mij echt niet niks. In combinatie met eigen issues wordt het vaak te veel en raak ik in paniek, omdat het niet lijkt te lukken. De wetenschap dat je wijn nodig hebt om te functioneren als moeder en je kinderen aan te kunnen maakt het er niet beter op. Schaamte, frustratie en boosheid naar jezelf toe, je bent een falende zwakke moeder die het allemaal niet aan kan, zijn niet bepaald bevorderlijk voor de situatie waarin je je letterlijk en figuurlijk verzuipt… De enige persoon die je voor de gek houdt ben je uiteraard zelf. De opmerkingen en zorgen blijven komen en daarom ga je nog meer verborgen houden voor de buitenwereld hoe veel er daadwerkelijk op een avond doorheen gaat. Je kijkt jezelf de volgende ochtend in de spiegel aan vol walging en schaamte en neemt je wederom voor dat het afgelopen moet zijn.
Steeds meer komt het besef dat je het misschien niet alleen kan oplossen, maar ja, dat ga je natuurlijk niet vertellen, want je wil geen zwakkeling zijn. Dat je eigenlijk al jaren worstelt met je voornemens en blijft falen met de uitvoering ervan is een frustratie en teleurstelling waar je in je eentje mee dealt. Maar dan escaleert het en heb je geen keus meer. Het telefoontje naar de verslavingszorg is gepleegd en een datum voor de intake komt eraan…
WORDT VERVOLGD…
JANE DOE
