Zo’n zwangerschap als de mijne komt maar 20 keer per jaar in Nederland voor!

In september 2016 hadden mijn vriend en ik besloten dat ik zou stoppen met de pil. Twee maanden later voelde ik me al een aantal dagen anders. Ik stuurde mijn vriend vier dagen achter elkaar naar de afhaal Chinees; iets dat ik normaal niet eens lust. Die avond deed ik een zwangerschapstest en deze was positief! We waren beiden super blij. De dag erna heb ik gelijk een afspraak gemaakt bij de verloskundige. Daar kon ik een aantal weken later terecht. De schrik was dan ook groot toen de verloskundige ons vertelde dat ze niet één maar twee vruchtjes zag, wel stuurde ze ons gelijk door naar het ziekenhuis voor een GUO II echo. Ze vertrouwden iets niet. Twee uur later konden we al bij de gynaecoloog terecht. De vermoedens dat er iets mis was werden bevestigd in het ziekenhuis; er was sprake van een Acardiacus Trap tweeling. Dit betekent dat het een eeneiige tweeling is waarvan één kindje er normaal uitziet en het andere kindje sterke afwijkingen heeft en niet (meer) leeft. Wat een schok, ik kon alleen maar huilen. Vooral omdat het vooruitzicht voor het levende baby’tje er totaal niet goed uit zag. Er werd een afspraak gemaakt in het ziekenhuis in Leuven (België), daar zijn ze gespecialiseerd in hoog risico zwangerschappen. Er zou een navelstrengcoagulatie plaatsvinden om de navelstreng dicht te branden aan de kant van het overleden baby’tje, zodat de andere baby meer kans had om te overleven. Ondertussen hebben we een geslachtsbepaling laten doen. Een dochter! Wat betekent dat het andere baby’tje ook een meisje was. Bij 16 weken zouden ze de ingreep gaan uitvoeren en bij 13 weken had ik de controle afspraak in Leuven. Die ochtend voelde ik me raar, ik zei nog tegen mijn vriend: “Ik heb een naar voorgevoel.” Waarop hij zei: “Het komt allemaal goed schat!” Toen we in Leuven aankwamen kreeg ik als eerste een echo. De gynaecoloog had gelijk zicht op het kindje. Ik keek een aantal seconden en zag haar niet bewegen. Ze lag met haar armpjes over elkaar. Ik vroeg in paniek: “Ze leeft niet meer he?!” Het was even stil. Ze begon met een langzame “sorry”, toen wist ik al dat ik gelijk had. Ons gezonde kindje leefde ook niet meer. Onze droom in 1000 stukken. Ik had geen gevoel meer in mijn lijf, ik kon geen woord meer uitbrengen. De gynaecoloog in Leuven belde gelijk met het ziekenhuis in onze woonplaats, we konden gelijk doorrijden. Daar kreeg ik de medische checks en er werd gelijk een afspraak gemaakt voor de curettage. Deze kreeg ik twee dagen erna al.

Drie maanden later; juni 2017

Ik dacht opeens: “Laat ik eens een zwangerschapstest doen!” En ja hoor positief! Huilen van blijdschap, maar ook onzekerheid.Ik belde gelijk naar de verloskundige en kon de week erna al terecht voor een vroege echo. Het hartje klopte! Wat een opluchting…. Ik werd extra in de gaten gehouden in verband met de vorige zwangerschap. Alles zag er goed uit en we waren zo trots en blij. Na acht weken kreeg ik op zondagochtend ineens een bloeding. Mijn gevoel zei gelijk: “Dit is mis!” Ik belde de verloskundige en kon gelukkig gelijk naar de praktijk komen. Hier werden mijn vermoedens helaas weer bevestigd, ons kindje leefde niet meer. Ik voelde de grond weer onder me vandaan zakken en kon alleen maar huilen. Vijf dagen later lag ik weer op de OK voor de curettage.

Bijna drie maanden na de tweede curettage; 19 november 2017

Ik voelde me al een week raar en anders. Ik had weer rare dromen en dat herkende ik maar al te goed van de vorige zwangerschappen. Ik deed gelijk een test en ja hoor, wéér zwanger! We huilden, maar we waren ook terughoudend.. Eerst maar eens de echo afwachten. Een week later kon ik in het ziekenhuis terecht. Op de echo was een mooi kloppend hartje te zien, maar ook een tweede vruchtzakje. Het tweede vruchtzakje was leeg, dus er zat geen kindje in. Ik was zo blij dat dit kindje het wel goed deed. Er volgden spannende weken, ik werd door de gynaecoloog goed in de gaten gehouden. Ondertussen lieten we een geslachtsbepaling doen: we zouden een zoon krijgen!

De 20 weken echo

Onze jongen doet het super goed, alleen de placenta ligt te laag. Mocht deze niet omhoog trekken, dan kreeg ik een keizersnede. Ik kon alleen maar denken: “Nou en?! Als we maar een gezond kindje krijgen”. Twee dagen later zat ik op het toilet, toen ik opeens een flinke bloeding kreeg. Mijn eerste gedachte was: “Dit kindje gaat ook dood”. We zijn gelijk naar het ziekenhuis gereden en ons ventje deed het gelukkig nog steeds goed! Verder konden ze niets voor me doen, omdat ik nog geen 24 weken zwanger was. Ik werd opgenomen. Drie dagen later stopte de bloeding en mocht ik weer naar huis. Twee weken later gebeurde er weer hetzelfde, een flinke bloeding met stolsels zo groot als een appel. Toen raakte ik totaal in paniek, omdat ik dacht dat ik mijn kindje verloor. Weer gelijk naar het ziekenhuis waar ik wéér werd opgenomen. Ons mannetje deed het nog steeds goed, dus toen de bloeding een aantal dagen erna stopte, mocht ik naar huis. Deze keer kreeg ik leefregels mee. Zo min mogelijk in het huishouden doen, niet onnodig trappen lopen en voornamelijk op bed of op de bank blijven liggen. Hier had ik me dan ook aan gehouden. Als we een keer weg gingen dan zat ik in een rolstoel, voor de rest deed ik vrijwel niets en kwam ik bijna nergens. Toch gebeurde het een aantal weken later weer. Ik voelde in mijn slaap dat het bloed uit me stroomde. Inmiddels had mijn vriend de verloskamers al aan de lijn en moest ik weer opgenomen worden. Na twee dagen stopte het bloeden weer vanzelf en mocht ik gaan mobiliseren. Dat betekende voor mij dat ik even van het bed af mocht en mocht douchen. Toen het bloeden na vijf dagen helemaal gestopt was mocht ik weer naar huis. Dit heeft zich zo nog vier keer herhaald. Tot het moment dat ik 32 weken was.

Mijn vriend ging boodschappen doen en ik wilde graag mee om eens even iets anders te zien dan de vier muren van ons huis. Alles was in de winkel goed gegaan. Bij thuiskomst plof ik op de bank. Het moment dat ik ging zitten leek het alsof er iets knapte in mijn buik. Opnieuw een bloeding, deze keer wist ik dat het anders was. Het bloed bleef er maar uit stromen en ik voelde me ontzettend slecht. Gelijk zijn we naar het ziekenhuis gereden. Daar kreeg ik harde buiken en werd ik gelijk aan het infuus met weeënremmer gelegd. Het leek te helpen, de harde buiken zwakten af. Gezien het termijn mocht ik niet meer naar huis tot dat onze zoon geboren zou worden. Er werden ook nog andere maatregelen getroffen, ik kreeg verspreid over twee dagen twee spuiten, zodat ons mannetje zijn organen in snel tempo gerijpt zouden worden.

Vrijdag 15 juni 2018

Ik begon heftiger te bloeden. De gynaecoloog kwam kijken en gaf aan dat ik nuchter moest blijven, het zou nu waarschijnlijk te gevaarlijk worden om weer af te wachten of het bloeden vanzelf zou stoppen. Ik had ontzettende buikpijn, wat achteraf weeën bleken te zijn. Na een tijdje stonden er vijf artsen naast mijn bed. Aangezien ik al veel bloed was verloren en de weeën waren door zetten, moest onze kleine man gehaald worden voor het te gevaarlijk voor ons beiden zou worden. Ik werd klaargemaakt voor de keizersnede. Helaas zat mijn ruggenprik niet helemaal goed en moest ik onder narcose. Even later zijn wij de trotse ouders geworden van ons zoontje Luuk. Hij woog 1970 gram en moest gelijk de couveuse in aan de zuurstof, maar wat deed hij het goed! Daar was ons mooie mannetje dan, geboren met 33 weken. Eindelijk kon ik alle spanning langzaam los gaan laten, hij was er! Weliswaar te vroeg, maar we zijn er beiden redelijk goed vanaf gekomen. Twee dagen na de geboorte kreeg ons zoontje een klaplong. Ik mocht hem twee dagen niet uit de couveuse halen. Ik kon alleen maar naar hem staren door het raampje en een hand op zijn hoofdje leggen. Wonderbaarlijk herstelde hij snel en mocht de drain er uit. Ik voelde me raar, ik had niet het gevoel dat het mijn kind was. Maar zocht er verder niet te veel achter. Na vier weken kregen we een gesprek met de kinderarts. Als onze zoon zo door zou gaan mocht hij binnen enkele dagen naar huis. Ik vond het spannend, maar was ook blij dat hij mee naar huis mocht en we niet meer iedere dag drie keer op en neer hoefden naar het ziekenhuis. De dag erna werd ik ‘s avonds laat gebeld door de intensive care unit. Ik zakte bijna in elkaar van spanning, nog nooit eerder hadden ze gebeld. Ze vertelden dat ze Luuk met ademhalingsmoeilijkheden terug in de couveuse moesten leggen. Daar gingen we, in plaats van ons mannetje aan te treffen in het warmtebedje lag hij nu weer aan alle toeters en bellen op de IC in de couveuse. Het moment dat ik hem op mijn borst kreeg knapte er iets in me, ik kreeg een paniekaanval. De artsen vertelden ons dat Luuk waarschijnlijk een virus te pakken had en dat ze er niets aan konden doen. Hij moest het gevecht zelf aan gaan. Gelukkig herstelde hij goed en mocht hij na twee dagen alweer terug naar de medium care. Met mij ging het minder goed, ik was uitgeput en sliep nauwelijks. Alles kwam op mijn vriend terecht. Toen we een aantal dagen later ‘s ochtends binnen kwamen op de medium care kwam de kinderarts naar ons toe. Hij vroeg of we er klaar voor waren? Ik vroeg hem wat hij bedoelde. ‘Nou om jullie zoon mee naar huis te nemen!’ Liever had ik hem nog een nachtje daar gelaten om te kijken of alles echt wel oké ging zonder monitor. Ze verzekerden me dat alles goed zou komen. We zijn naar huis gereden en haalden de Maxi-Cosi op. Dit was het moment dat we ons zoontje mee naar huis kregen.

Thuis deed hij het goed! Maar ik checkte continue of hij niet weer een ademstop had of dat er iets anders mis was. Gek werd ik van mezelf en van mijn onzekerheid. Een tijdje later lag Luuk naast me op de bank en zag hij blauw. Hij had wel degelijk een ademstop gehad door de vroeggeboorte. Hij werd opgenomen in het ziekenhuis, maar ze konden niets vinden en hij mocht na vier dagen opname mee terug naar huis. Ik zag het totaal niet meer zitten en ben naar de huisarts gegaan waar ik de diagnose paniekstoornis kreeg. Inmiddels zijn we alweer een jaar verder. Het jaar is als een roes aan me voorbij gegaan. Luuk doet het super goed en met mij gaat het ook wel weer wat beter. Ik ben er nog lang niet en start binnenkort met EMDR therapie. Maar besef maar al te goed dat dit ook anders had kunnen aflopen en probeer zoveel mogelijk van mijn vrolijk ventje te genieten. Uiteindelijk komt alles goed, daar vertrouw ik op!

SHIRLEY