Afgelopen maand stond voor ons in het teken van een nieuwe behandeling. Na de pauze door onze bruiloft en huwelijksreis, wilden we het traject weer graag oppakken. De vakantie had mij enorm goed gedaan, de rust en ruimte zorgden ook letterlijk voor rust en ruimte in mijn lijf. Daar was ik echt wel even aan toe. Ik voelde me sterk en stond met iets meer vertrouwen in het traject. Ik zorgde op dat moment weer goed voor mijn lijf, dus dit zou hem wel eens kunnen worden! Het duurde dit keer lang voordat er wat gebeurde in mijn lijf, maar uiteindelijk maakte mijn lijf een perfect follikel (eitje) aan. En zelfs was mijn lijf in staat om zelf een goede eisprong te hebben, en dat zonder medicatie! Ja jongens, dat was voor ons echt even een klein feestje waard. Wanneer je nooit een eisprong uit jezelf hebt, is dit toch wel een mijlpaal hoor! Ik ben ervan overtuigd dat mijn voeding hier een grote rol in heeft gespeeld.
Op de dag van de IUI was het nog even spannend. Mijn man en ik zaten in de wachtkamer te wachten tot we naar binnen werden geroepen. We zeiden nog lachend tegen elkaar: “De IUI gaat in ieder geval door, anders zouden ze al wel wat hebben gezegd, dus hoppaaa, weer een stapje dichterbij!” Kort daarna werden we binnen geroepen door de arts. Het eerste wat hij tegen ons zei was: “Zo, is meneer ziek geweest afgelopen tijd?” Zo, oké. Die zagen we niet helemaal aankomen. Op zo’n moment zakt de grond wel echt even onder je voeten vandaan. Het deed me pijn om mijn man daar zo verslagen te zien zitten, ik weet dat hij er mega hard voor werkt en zo zijn best doet om gezond te leven. Ik neem hem ook echt, maar dat meen ik uit de grond van mijn hart, helemaal niks kwalijk. Ik weet dat hij er alles voor doet, maar dit soort dingen heb je gewoon niet in de hand. De arts benoemde dat een IUI met deze getallen eigenlijk altijd gecanceld wordt, aangezien er vrijwel geen kans van slagen is. Bij de kliniek waar we nu zitten, vinden ze gelukkig elke kans een kans. Hoe klein de kans ook is, ze willen hem graag benutten. Vandaar dat de behandeling toch is doorgegaan. We stonden er beiden een beetje dubbel in, het vertrouwen was weg, maar er is altijd toch de stille hoop dat het toch gaat lukken. Je hoort vaker van die wonderverhalen, dus waarom zouden wij geen wonderverhaal kunnen worden?
Twee weken later was het eindelijk zo ver en mochten we testen. Tot onze grote verbazing verscheen er een heel dun lijntje op de test. Een streep is een streep zeggen ze en daar hielden we ons aan vast. Als er niks in mijn lijf was gebeurd, had deze streep er niet gestaan. Een dag later werd de streep iets donkerder en begon onze hoop groter te worden. Blijdschap was er nog niet helemaal, aangezien het geen knaltest was en we het nog niet helemaal wilde geloven. Maar geloof me, wanneer er ook maar een mini-streepje op zo’n test te zien is, ga je fantaseren. Er komen honderden gedachten voorbij, hoe en wanneer zullen we het vertellen, wanneer zou ik uitgerekend zijn, is het dan eindelijk zover, etc, etc. Helaas was het maar van korte duur. Een dag later leek de test niet verder op te lopen en voelde ik me anders. Ik kan het niet heel goed beschrijven, maar het voelde gewoon niet goed en daar kwam helaas al snel duidelijkheid in. Ik ben de rest van de dag thuisgebleven, met mega veel buikpijn. Mijn kruik en Netflix waren mijn beste vrienden op dat moment. Ik heb me die dag echt heel rot gevoeld. Het voelt gewoon oneerlijk, waarom lijkt het bij een ander zo makkelijk te gaan en waarom krijgen wij keer op keer een tegenslag? Ik kan op zo’n dag echt boos zijn op alles en iedereen, ook al weet ik dat niemand er iets aan kan doen. Het is gewoon frustrerend soms, je staat zo machteloos op die momenten.
In dezelfde week stond er ook een feestje op de planning. Een aantal jaren geleden was ik eigenlijk altijd wel in voor een feestje, heerlijk een wijntje of biertje drinken en een beetje babbelen. Ik merkte dat ik er de al de hele dag tegenaan liep te hikken. Het wordt soms gewoon steeds lastiger merk ik. Mijn drempel ligt de laatste tijd wat hoger, ik ga van te voren al bedenken wie er allemaal zijn, hoeveel dikke buiken ik ga zien, hoeveel mensen er zijn die over hun kinderen kunnen gaan praten, hoeveel mensen er gefeliciteerd gaan worden met hun net bekende zwangerschap, etc. Mijn man had zijn plannen afgezegd, zodat hij bij mij kon zijn en we samen naar het feestje konden gaan. We hadden ervoor kunnen kiezen om niet te gaan natuurlijk, maar zo zijn we niet. Als we niet zouden gaan, komt het alsnog binnen. Daarbij heeft mensen gaan ontwijken ook geen zin, want dan wordt het kringetje om je heen wel heel erg klein.
We zijn maar eventjes geweest, na een tijdje was het echt klaar. Ik was blij dat ik even geweest was, maar ik heb het ook wel echt heel lastig gehad. Het blijft confronterend en lastig wanneer er mensen gefeliciteerd worden met hun zwangerschap of pasgeboren baby, of wanneer er aan zwangere vrouwen gevraagd wordt hoe lang ze nog moeten. Ik zit op die momenten zo enorm in tweestrijd met mezelf. Aan de ene kant ben ik gewoon jaloers op de ander, aan de andere kant vind ik het stom van mezelf dat ik niet blij kan zijn voor de ander. Ik gun het echt iedereen, maar ik zou het onszelf ook zo hard gunnen.
Liefs,
MANOUK (klik hier voor haar Instagram)
