Ik had altijd een grote kinderwens. Alleen ging het niet gemakkelijk. Na twee jaar zonder anticonceptie en geen zwangerschap, had ik besloten om me te laten onderzoeken. Eerst naar de huisarts, toen doorverwezen naar de gynaecoloog. Ongeveer twee weken later begonnen de onderzoeken. Alles werd onderzocht en er werd bloed geprikt. Ze kon al gelijk zien dat mijn baarmoeder en eierstokken in orde waren, dat ik genoeg eicellen had en dat er met m’n bloed ook niets aan de hand was. Later bleek dat teveel eicellen een eisprong wilden maken en daardoor één eicel geen kans kreeg om bevrucht te worden. PCOS werd vastgesteld. De dokter besprak dat ik bij de eerst volgende ongesteldheid kon beginnen met hormonen. Mijn vriend en ik gingen in overleg en besloten dat we hier nog mee zouden wachten. Ik zat namelijk op school en het is best een heftig traject. De dokter zei ook dat ze kon zien dat er een eisprong aankwam. Ik liet het allemaal los. We zouden het wel zien. Ik wist in ieder geval dat ik ooit kinderen kon krijgen, al was de kans maar 50%.
Een paar weken laten voelde ik me raar, anders dan anders. Ik vertelde mijn moeder: “Ik weet dat ik dit al vaker gezegd heb. Maar ik denk echt dat ik zwanger ben.” Mijn lichaam voelde anders. Ik kon het niet uitleggen, maar diep van binnen wist ik het. Ik voelde het. De volgende dag ging ik een test kopen. Ik kwam thuis, deed de test en er kwam een hele lichte streep. Een streep is een streep toch? Ik belde de huisarts en die vertelde me dat ik het morgenochtend nog maar een keer moest testen. Dat deed ik en er kwam eigenlijk direct een duidelijke streep. Ik was zwanger!! Wat een wonder en wat een geluk. Ik was zwanger geworden zomaar uit het niets, zonder hormonen en de hele rompslomp.
Het eerste trimester verliep goed. Ik was niet ochtendziek, misselijk of extreem moe. Ik kon alleen niet zo goed tegen geuren. De echo’s waren goed. Alles verliep eigenlijk zoals het moest. Met 13 weken deden we een geslachtsecho en kregen we te horen dat we een zoontje kregen. Ons geluk kon niet op. Dan de 20-wekenecho, wat was ik zenuwachtig! Ik ging me van alles afvragen. “Is alles wel goed? Hebben ze iets gemist op de vorige echo’s?” Alles zag er goed uit, de baby was gezond! Van top tot teen en een flinke jongen! Ze zag dat de placenta wat laag lag. Ze ging er nog een inwendige echo van maken. De placenta lag voor de uitgang over de baarmoedermond. Oeii, wat nu? Ze vertelde dat in de meeste gevallen de placenta naar boven groeit omdat de buik ook nog gaat groeien. Ik kreeg met 30 weken nog een echo en bekeken we wat de placenta gedaan heeft in die tijd.
Ik was 28 weken zwanger, alleen thuis, manlief aan het werk. Ik ging naar de wc en met afvegen zag ik een beetje bloed. Ik was heel rustig en belde mijn moeder. Ze zei: “Bel de verloskundige anders even.” Dat deed ik. Ze vroeg of het hevig was of maar een beetje. Ik vertelde dat het maar een beetje was, maar dat mijn placenta over mijn baarmoedermond lag. Ze vertelde me dat als het erger zou worden ik terug moest bellen. “Oke”, dacht ik nog, “ik ga wel even douchen en aankleden en dan kijk ik straks wel wat er gebeurt.” Ik ging na het aankleden naar de wc en toen zag ik dat heel het papiertje onder zat en deze keer was het donkerrood van kleur. Ik belde de verloskundige en vertelde dat het meer bloed was. Ze antwoordde dat ik gelijk moest komen. Ze wilde eigenlijk de ambulance sturen, maar ik vond dat niet nodig. Mijn moeder heb ik opgebeld en die kwam mij ophalen. Aangekomen in het ziekenhuis stond mijn vriend ook al bij de ingang die ik natuurlijk ook gelijk gebeld had. Op de verlosafdeling werd ik onderzocht. De bloeding was nog een beetje actief, maar niet heel erg. Waar het precies vandaan kwam wisten ze niet. Ze zagen dat de baby erg tegen de placenta aan het schoppen was en waarschijnlijk had hij een adertje geraakt en was ik daardoor gaan bloeden. Ik werd opgenomen in het ziekenhuis voor observatie en kreeg bedrust voor drie dagen. De laatste dag moest ik een stukje lopen en als er niks zou gebeuren, mocht ik naar huis. Het lopen lukte en ik ging weer naar mijn eigen huisje.
Twee weken later moest ik terug voor de 30 weken echo. De gynaecoloog vertelde ons dat het op het randje zat wat betreft de placenta, maar dat ik wel groen licht kreeg om natuurlijk te bevallen. Drie dagen later ging het mis. Ik zat op de bank met mijn vriend en ik zei tegen hem: “Het lijkt wel of ik in mijn broek plas.” Ik denk nog stiekem bij mezelf: “Het zal toch niet mijn vruchtwater zijn? Ik ben net 31 weken zwanger.” Ik liep naar de wc en terwijl ik mijn ondergoed naar beneden trok spatte het bloed tegen de deur. Ik zei tegen mijn vriend dat we naar het ziekenhuis moesten. Zonder na te denken stapten we in de auto en belde ik de verlosafdeling. Ze wilde weer een ambulance sturen, maar ik vertelde dat we al onderweg waren. Ondertussen voelde ik het bloed tussen mijn benen stromen en werd ik duizelig. Het was half 1 ’s nachts, ik belde mijn moeder en vertelde wat er gebeurd was. Mijn moeder woonde twee minuten van het ziekenhuis dus zij wilde ook direct meekomen. In het ziekenhuis stond de deur al open en de rolstoel klaar bij de ingang. Mijn vriend rende naar de verlosafdeling en daar werd ik gelijk onderzocht. Het operatieteam stond klaar. Terwijl ik onderzocht werd feliciteerse de verpleegster me. Ze zei: “Ik keek naar je geboortedatum en ik zag dat je jarig bent.” Ik was jarig. Ik dacht: “Mijn baby wordt geboren op mijn verjaardag!” Twee gyneacologen waren bezig met mij en ik kreeg het allemaal maar half mee. Ik was verdoofd, verdoofd van angst. Mijn baby zou te vroeg geboren worden. Ik dacht van alles, maar ik hoorde niks van wat de mensen om me heen zeiden. Ik had weeën en omdat ik nog geen 34 weken zwanger was kreeg ik natuurlijk weeenremmers. Doordat ik weeën had, was mijn placenta weer gaan zakken. Hierdoor kreeg ik een hevige bloeding. Het werd nu ook duidelijk dat ik nooit normaal kon gaan bevallen. Ik kreeg een keizersnee. De bloeding werd snel gestopt. Ik kreeg longrijping voor de baby en de komende 24 uur weeenremmers. Weer na 24 uur kreeg ik nieuwe longrijping. En ik kan je vertellen dat die echt heel ellendig zijn. De weeën waren gelukkig gestopt. Ik werd opgenomen in het ziekenhuis en had bedrust. De week dat ik in het ziekenhuis was voelde ik mij verschrikkelijk. Ik was heel angstig over de toestand van de baby. Ik at moeilijk en ik sliep slecht. Alles wat ik at kwam er weer uit. Ik kreeg super veel informatie over alles, maar het was teveel. Er kwam een maatschappelijk werkster langs om met me te praten. Ik vertelde haar dat ik angst had dat ik de baby zou verliezen of de baby mij zou verliezen en dat hij zonder moeder verder moest. Het waren natuurlijk ook m’n hormonen die het gevoel extra versterkten.
Ik was op een dinsdag opgenomen en vrijdag kwam de gynaecoloog me vertellen dat ik de volgende dag naar huis mocht. Ik was zo blij, het ziekenhuis maakte me zo depressief. Ik wilde gewoon naar huis. Ik voelde me zo verdrietig. Terwijl ik me omdraaide in bed voelde ik dat er iets “knapte”. Ik weet niet precies hoe ik het kan omschrijven, maar ik wist direct dat het weer foute boel was. Ik liep naar de wc en drukte daar op de alarmknop. Ik ging op de wc zitten en zag dat ik weer een hevige bloeding had. De verpleegsters kwamen binnen rennen en zagen al aan mij dat het niet goed was. De gynaecoloog werd gebeld. Ik belde ondertussen mijn vriend op en die stond binnen 10 minuten bij me. Ook belde ik mijn moeder op. Weer een bloeding! Weer niet naar huis. Ik wist gelijk dat mijn ziekenhuisopname verlengd zou worden. De gynaecoloog controleerde weer alles. Ik was in volle paniek en hij kalmeerde mij. Hij liet de baby zien op de echo. Hij bewoog vrolijk en maakte het goed. Het stukje lopen was waarschijnlijk teveel geweest. De bloeding was weer gestopt en ik kreeg nóg meer bedrust: alleen nog maar uit bed voor de douche en wc. Ook werd er gezegd dat als ik nog een bloeding zou krijgen, ze de baby gingen halen. Ik trok het allemaal niet meer en sliep zowaar nóg slechter. Ik voelde me zo ongelukkig. Ik wilde naar mijn familie en ik wilde hier niet liggen. Het ziekenhuis wilde me niet meer laten gaan omdat ons huis te ver weg was en ja, dat was gewoon te riskant. Toen vraag ik of ik naar mijn moeders huis mocht, zij woonde immers erg vlakbij. Na overleg mocht ik gaan, maar wel met bedrust. Bij m’n moeder kon ik weer eten en slapen. Wel had ik nog heel veel angst en elke keer als ik me omdraaide in bed was ik bang dat er weer iets zou “knappen”. ’s Nachts werd ik bij elke draai wakker. Ik had een gesprek met de gynaecoloog en we besloten samen dat ze de baby zouden halen met 37 weken. Nu we een datum hadden gekregen vlogen voor mij de dagen voorbij. Ook al lag ik alleen maar in bed, ik had iets om me aan vast te houden. En wat denk je? We haalden die datum!
Op 1 mei werd onze prachtige zoon geboren. Met een gewicht van 3120 kilogram en een lengte van 48 centimeter. Wat was ik trots! Daar was hij dan eindelijk! Al mijn angst verdween en ik kon eindelijk gaan genieten. Na twee dagen mochten we naar huis! Naar ons eigen huis, waar ik inmiddels al twee maanden niet geweest was. Het herstel van de keizersnee was erg zwaar, maar ik heb gelukkig veel hulp gekregen van mijn lieve vriend en familie. Zonder hun had ik het allemaal niet gekund.
MELANY
