Vandaag. Eigenlijk zoals altijd werden we wakker in de schemer van de ochtendzon. Ver voordat de meeste van onze buurtgenoten zullen ontwaken. Het geluid vanuit de babyfoon, luid en duidelijk. Ik had graag uit willen slapen, maar zou dit leven voor niets willen ruilen. Ik kruip nog vlug tegen hem aan, voordat de ochtendspits begint. Zijn kus zegt mij dat het goed komt. Elke dag. En dat is precies waarom ik van hem houd.
Vandaag bestond de dag uit een peuter die vanuit het toilet schreeuwde dat ze had gepoept en écht niet zelf haar billen af kon vegen want haar armen waren ineens te kort. En een dreumes die hoogstwaarschijnlijk volgens het ‘Oei ik groei’ boek weer een zogenaamde sprong doormaakte waardoor ze een grijp-je-vast-aan-je-moeder-en-laat-nooit-meer-los-moment had die overigens al weken aanhield. Hij rende de deur uit om de files voor te zijn. Draaide zich nog snel even om en keek me aan. En dat is precies waarom ik van hem houd.
Vandaag vielen de kinderen in slaap. Vredig? Nee, natuurlijk niet vredig. Ze vielen in slaap na een zware spits van koken, eten, bad, hyperactiviteit, tranen, knuffels, verhalen, kussen en nóg meer knuffels. En toen was het stil. Daar zitten we dan. We zouden nu de dag door kunnen nemen. Was het fijn op het kantoor? Trok je het een beetje met de kids? Maar in plaats daarvan trekken we ons terug op de bank met de televisie aan en telefoon in onze hand. We delen af en toe wat. Knikken en wisselen een enkele “uhu” uit. Dit is genoeg. We hebben beide even onze eigen tijd nodig. Dit is goed. Wij voelen ons comfortabel in elkaars stilte. En dat is precies waarom ik van hem houd.
Vandaag hadden we ruzie. Om iets kleins. Bleek uiteraard achteraf. We werden het niet met elkaar eens. We verhieven onze stemmen en liepen weg. Zoek het maar uit! We hebben kinderen om voor te zorgen, brood dat gesmeerd moet worden, Frozen stickers die gekocht moeten worden, was om te vouwen, vaat om op te ruimen, liedjes om te zingen, boeken om te lezen, zoveel om nog aan te horen en vragen om te beantwoorden. En dat deden we. Gewoon zoals je van papa en mama verwacht. Zonder dat die ruzie dat in de wegstond. We scheidden het ‘gezin’ van ‘ons’ en werken als team omdat het hoort. En dat is precies waarom ik van hem houd.
Dat is hoe onze liefde nu werkt. Maar ooit. Ooit zullen we dit allemaal missen. Ooit zal ons leven niet altijd draaien om deze chaos genaamd: waar de fuck zijn we aan begonnen?!? Ik bedoel: het ouderschap. We zullen niet áltijd uitgeput wakker worden. Te moe voor ons. Voor onze liefde. We zullen ons niet altijd zo overweldigd voelen. We zullen ons niet altijd hoeven haasten en structureel te laat zijn. Op een dag hebben ze ons minder nodig. Misschien hebben wij dan meer tijd voor ons. Voor afspraakjes en diepgaande gesprekken. Ik kijk er naar uit.
Voor nu: hebben we al dit moois. Al deze schoonheid. Al deze liefde. Al deze vreugde. Dit alles in zijn puurste vorm. Ik vrees dat we op een dag al deze waanzin zullen missen. Dus voor nu: laten we samen lachen en elkaar stiekem kusjes geven. Laten we bij elkaar blijven. Laten we blijven proberen. Laten we van ieder moment genieten. Want dit. Precies dit alles wat ik net geschreven heb, is ook liefde. Onze chaotische liefde.
Sabrina (klik hier voor haar Instagram)
