Jullie konden eerder al (klik hier) mijn eerste bevallingsverhaal lezen, de geboorte van Noa. Hierin schreef ik wat onbevangen en hoe ik zonder zorgen voor het eerste mama werd ….. Best wel een jonge mama. De tweede zwangerschap was gepland. Ik was direct binnen een maand zwanger, best wel onwerkelijk, zo snel. En wat had ik er zin in, genieten van alle momenten, de bewegingen in mijn buik. Wat bijzonder om het voor de tweede keer mee te maken. Alleen als ik had geweten na de test wat mij te wachten stond….
Hoe onbezorgd mijn eerst zwangerschap verliep, zo verschrikkelijk vond ik mijn tweede zwangerschap. De eerste 14 weken verliepen zoals een zwangerschap uit een boekje verloopt. Maar in de 14e week kreeg ik met een hardnekkige blaasontsteking te maken. Vanuit de huisarts kreeg ik een antibioticakuur voorgeschreven, totdat ik van het een op andere moment niet meer rechtop kon staan en ik het gevoel had alsof het in mijn rug geschoten was. Zo heftig was de pijn. Ik kon niet zitten en ik wilde alleen maar liggen. De pijn werd erger en we gingen met spoed naar de huisartsenpost, ondertussen voelde ik ook enige verhoging opkomen. En na wat testen van de dokters kreeg ik het nieuws dat ik inmiddels een nierbekkenontsteking had. Ze namen me op en ik moest verplicht tien dagen in het ziekenhuis liggen. Ik kreeg een infuus en iedere dag controleerden ze Lux in mijn buik om te kijken hoe hij op al die medicatie reageerde. Na tien dagen voelde ik me beter, maar van al dat liggen was mijn conditie achteruit gegaan en de medicatie gaf ook allerlei bijwerkingen. Met alle hoop op beterschap ging ik weer naar huis, maar nog geen vier weken thuis en de infectie aan mijn nieren was weer terug. Daarop volgde een tweede opname en ditmaal maakten ze ook een scan van mijn nieren, waarop duidelijk te zien was dat ondertussen een nier niet meer voldoende functioneerde. Wat een tijd was om te genieten van een nieuw leven in mijn buik, werd een periode vol zorgen. Ik voelde me lichamelijk zwakker en geestelijk kon ik het ook allemaal niet zo goed een plekje geven. Ik voelde me een waardeloze vrouw en mama. Want door alle opnames in het ziekenhuis kon ik ook niet de juiste zorg geven voor Noa thuis. Dit maakte me onzekerder. Inmiddels was ik ook het vertrouwen in mijn lichaam verloren, de juiste medicatie wilde maar niet aanslaan en met de dag voelde ik me zwakker.
In week 24 van de zwangerschap mocht ik weer even naar huis. En na een aantal dagen kon ik zelfs weer wat werk oppakken. Totdat ik op een dag boodschappen wilde gaan doen in de stad samen met Noa. Ik wilde de trap aflopen en ineens voelde het alsof ik in mijn broek had geplast. Omdat het niet of nauwelijks naar urine rook, besloot ik toch maar om wat vocht op te vangen in een maandverbandje en voor de zekerheid de afdeling verloskunde te bellen in het ziekenhuis. Ik mocht zo snel mogelijk langskomen en daar zagen ze al vlot dat ik een deel van mijn vruchtwater had verloren. Na wat echo’s konden ze wel zien dat er ook nog een deel van het vruchtwater was blijven zitten. Ik bleek geen ontsluiting te hebben, maar helaas na 24 uur kwamen ook de weeën op gang. Ik kreeg met spoed weeënremmers toegediend en godzijdank kwam de ontsluiting niet op gang. Maar wat bleef het een spannende tijd, want na 72 uur rugweeën en geen ontsluiting, zijn alle scenario’s aan me uitgelegd van wat er kon gaan gebeuren. De kans of Lux het wel of niet zou redden, als de bevalling wel op gang kwam, naar welk ziekenhuis ik dan eventueel zou moeten, dat dit eventueel met de traumahelikopter moest of dat Lux gewoon bleef zitten en ik totale bedrust moest nemen. De pijn werd heftiger en toen gebeurde het, mijn nierfalen speelden op. Doodziek werd ik, maar ik moest door. De angst om mijn kind op dat moment kwijt te raken was zo groot, dat ik me helemaal afsloot voor de buitenwereld. Ik bleef maar hummen dat het goed zou komen, dat het we samen met zijn tweeën zouden gaan redden. Achteraf heeft het medische team zelfs een scenario aan de vader van Lux voorgelegd, wat als wij het alle twee mogelijk niet gaan redden, wat er dan kan gaan gebeuren. Gelukkig hoef ik daar achteraf niet over na te denken, want we hebben het gered. Ook al had ik daarna een lange weg te gaan. Ik wist Lux tot week 32 in mijn buik te houden, totdat de weeën weer opgang kwamen. Ditmaal ontstond er echt ontsluiting en moest ik met enige spoed een keizersnede ondergaan. Uiteindelijk kwam mijn mannetje te vroeg, maar uiteraard gezonder dan met 24 weken op de wereld. Hij werd indersteund door een slangetje om te ademen, maar na één dag was hij al zo sterk dat de couveuse voor een warmtebedje werd ingeruild. Ik ging door alle emoties spontaan over op borstvoeding geven in plaats van een flesje. Ik heb gehuild van angst, blijdschap en woede tijdens deze zwangerschap, maar we zijn er heelhuids van af gekomen. Ik heb psychologische nazorg gehad en medische controles voor mijn nieren, die door een heftige infectie tijdens deze zwangerschap niet meer deden wat ze hoorden te doen. En Lux die heeft er niks aan overgehouden… Gelukkig.
ESTHER (klik hier voor haar Instagram)
