De test
Over de vraag of mijn man Paul en ik nog een derde kindje wilden waren wij beiden vrij stellig: We sloten het absoluut niet uit dat we ooit voor gezinsuitbreiding zouden kiezen, maar in koor antwoordden wij op dat moment volmondig: ‘Nou, voorlopig niet!’ We zijn blij met de huidige situatie. Boyd en Julie die beiden lekker mobiel zijn, goed slapen en goed eten. Waar begin je aan als je juist net weer zo lekker alles op de rit hebt? Een vriendin van ons at bij ons en vertelde voor een derde baby te willen gaan, Paul en ik keken elkaar lacherig aan en reageerden dat we een hoop respect hadden voor haar, poeh een derde… Ik was inmiddels acht dagen over tijd, maar voelde al dagen dat het rommelde in mijn buik… Joh, dat duidt natuurlijk op een naderende menstruatie. Na tien dagen zei ik tussen neus en lippen door tegen mijn moeder dat ik toch tien dagen geleden mijn periode had moeten hebben, waarop mijn moeder meteen reageerde: “Nou tante Annie, dan zal ik maar een testje halen als ik jou was.” Niets vermoedend kocht ik het goedkoopste testje bij de drogist, met in mijn achterhoofd: “Ik test gewoon, dan is dat onzekere gevoel tenminste weg.” Net voordat mijn schoonzusje met haar zoontje bij mij zouden komen dacht ik nog snel even het testje erbij te pakken. “Ok, weliswaar geen ochtendurine, maar zwanger is zwanger”, dacht ik. Ik ging naar het toilet en legde de test weg en ging door met waar ik mee bezig was. Na enige tijd schrok ik en realiseerde ik mij dat ik de uitslag van de test nog moest aflezen… Ik zag het meteen, een dikke vette + . Een korte hevige paniek overviel mij en tranen schoten van schrik in mijn ogen. Dit wilden we nóg niet, niet nu… We hebben in huis niet eens de ruimte… Wat zal Paul ervan vinden… Paul was onderweg naar huis en ik wilde hem niet bellen terwijl hij in de auto zat. Straks rijdt hij de vangrail in als ik hem dit nieuws vertel. Toen ik hem binnen hoorde komen liet ik hem meteen de positieve zwangerschapstest zien. Hij keek me aan met grote ogen en nog een lichte vraag van ‘Wat heeft dit te betekenen’. Ik hoefde niets te zeggen en schoot misschien ietwat zenuwachtig in de lach. Ik zag een milde blik in zijn ogen en hij zei: ‘Het is dan niet gepland, maar schat, jij weet natuurlijk net zo goed als ik dat dit kleine wondertje weer net zo welkom is als Boyd en Julie. Maak je maar niet druk, voor alles is een oplossing.’ Oh wat houd ik toch van deze man. Direct kwam er een gevoel van vreugde over mij heen en voor het eerst realiseerde ik mij: “Wat gaaf, we gaan gewoon een derde baby krijgen!’
Voor de derde keer een wondertje in je buik
Een zwangerschap blijft iets speciaals, ook voor een derde keer. Misschien helemaal nu ik zeker weet dat dit de laatste keer zal zijn dat ik in verwachting ben. Als ‘pro’ (🙊) wist ik wat me te doen stond, dus belde ik Bonny van de verloskundige praktijk weer op: “Hi Bon, met Bo! Ja, ja het is weer zover.” Verder belde ik direct mijn lievelingskraamhulp Marjo op, ik weet dat je snel moet zijn, want er is een grote kans dat ze al volgeboekt is. En ook zij was helemaal enthousiast toen ik haar het nieuws vertelde!
>
“Dan noemen we haar toch Jack”
Langzaam begon het allemaal te landen, helemaal na het zien van de eerste echo. Een mooi kloppend hartje, trappelende beentjes: de ingrediënten voor een trotse mama to be. Kijkend naar het minimensje wist ik het zeker: dit is een klein jongetje. Mijn zoontje Boyd was ook 100% zeker over zijn voorgevoel. Hij noemde de baby inmiddels al Jack. Het was dan ook wederom een enorme verrassing toen bij 15 weken zwangerschap bleek dat er een klein meisje op komst was! Voor de derde keer zat ik er compleet naast met mijn voorgevoel. Bij Boyd was ik overtuigd van een meid en bij Julie wist ik het zeker, ik ben gewoon een jongensmoeder. Maar stiekem vond ik het wel erg leuk nieuws, twee kleine meisjes en een grote broer. Dat is toch fantastisch?! Ik keek naar Boyd en zag een enorme teleurstelling. Hij bleef maar tegen de pretechoscopist herhalen dat hij het helemaal mis had. In de auto was hij heel lang stil, en opeens zei hij… “Ach mam, dan noemen we haar toch Jack…”
Praktisch was het natuurlijk ook, weer een meisje. Ik had alle kleertjes van Julie keurig gewassen en gestreken en in een doos gedaan… Stond eigenlijk klaar om andere mensen blij mee maken. Maar de hormonen die inmiddels weer door mijn lijf gierden weerhielden mij er niet van om weer wat mooie newborn pakjes aan te schaffen. Sterker nog, ik heb ineens de drang om een nieuwe kinderwagen aan te schaffen (terwijl mijn huidige nog prima één ronde mee kan draaien). Laat Paul het maar niet horen, haha.
Inmiddels ben ik 34 weken in verwachting en ben ik begonnen aan de laatste loodjes. En ja, ik moet eerlijk bekennen dat de laatste loodjes het zwaarst wegen. Met twee kleine kids die de nodige aandacht opeisen is het af en toe best zwaar. Als Julie tussen de middag aan haar middagslaap van (normaal gesproken) drie uur begint, probeer ik Boyd achter een filmpje te zetten en er zelf even naast te kruipen. ‘s Avonds weet Paul mij steun te bieden door de kids te helpen met in bad doen en naar bed te brengen. We zijn een goed team en kunnen niet wachten tot we de kleine meid in onze armen kunnen sluiten. We zijn zo benieuwd op wie ze straks zal lijken en wat voor een karaktertje ze zal hebben. Boyd en Julie zijn immers zulke verschillende kinderen.
Het ‘probleem’ ruimtegebrek hebben we inmiddels (tijdelijk) opgelost door Boyd en Julie op één kamer te laten slapen. Dit gaat ook helemaal super! Na de zwangerschap zullen we verder gaan met de plannen die we hebben liggen voor een verbouwing. First things first… Ik heb zin in de tijd die komen gaat, ook al zal het af en toe best lekker hectisch zijn. Gelukkig kan ik rekenen op goede steun van mijn moeder die om de hoek woont!
BO WILKES (klik hier voor haar Instagram)
