“Ik schrijf dit voor jou, je talenten mogen gezien worden. Dat jij alles meemaakt wat er om je heen gebeurt, is niet altijd makkelijk, want het maakt je hoofd vaak best wel druk. Dat je daardoor soms in de war bent of rust nodig hebt, is totaal niet raar. Als iemand je hulp nodig heeft of er gebeurt iets met een ander, is je medeleven ontroerend. Hoe jij je door je doorzettingsvermogen enorm kan vastbijten ergens in en het je uiteindelijk ook lukt, maakt me zo trots. In de snelheid waarin er geknutseld kan worden kan je je nu beter focussen om echt iets te maken waar je met trots naar kijkt. Dat is zo mooi om te zien. Maar vooral hoe je toch ondanks alles je eigen ik bent. What you see is what you get, lieve schat, je bent voor mij bijzonder’
Dit ben ik! Mama van twee kinderen, mijn dochter is 9 jaar en ik heb een zoontje van 1,5. Happy getrouwd, kan niet beter! Bloggen, ADHD-coach, open, eerlijk, een deler en vooral levensgenieter. Dit is mijn dochter: creatief, lief, meedenkend, staat altijd klaar voor anderen, lekker actief, ziet veel om zich heen door minimale concentratie, mooie vlinders, lieveheersbeestjes en hey, ‘Een vliegtuig’, heeft het vooral erg druk met alles en dit niet zonder reden want …. Mijn dochter heeft ADHD. Altijd dat idee dat mijn meisje dingen vertoonde waarvan ik dacht: “Hoort dit?”. “Het is een fase”, heb ik denk ik wel duizenden keren gezegd en gehoopt, maar een jaar geleden was het moment toch daar.
Teksten als ‘Ze is DE stoorzender’ en ‘Ze leidt alles en iedereen maar af’, hoor ik nog in mijn hoofd. Ik wist wel waar het over ging, ik was niet gek! Echter zo definitief vond ik wel pittig. Ik was blij dat we eindelijk voor de oplossingen gingen, maar ook triest dat deze ‘fase’ dus echt geen fase was. Het was een feit, het was waar, het was mijn kind waar ze het over hadden en dat was met een gesprekje niet zomaar even opgelost, nee dit werd een ‘traject’. Hoe kinderen met ADHD worden neergezet en ook het beeld wat hierover gecreëerd wordt, kan mij soms storen. Je hoeft het maar op te zoeken op Google en de artikelen vliegen je om de oren! Het gaat dan bijvoorbeeld over medicijngebruik, of ADHD wel bestaat, of ADHD een modewoord is of ADHD ontstaat door de opvoeding en nog zo meer. Aan sommige dingen brand ik mijn handen niet, omdat ik juist wil vermijden het negatieve naar boven te halen. Het zou zo te gek zijn als de eerste ‘hit’ op Google toch gaat over bijvoorbeeld ADHD en creativiteit of ADHD en de positieve kanten.
In plaats van deze kinderen te zien als probleemkinderen, kan je ze zien als mooie vrije denkers! Begrijp me niet verkeerd: ik probeer het niet te bagatelliseren en hey, ik zit er middenin. Het is echt niet altijd tof! Maar ik mis die positieve gedachten echt. En juist daarom ben ik ‘’een mama on a mission’’. Iemand met een boodschap die ik graag zou rondstrooien als confetti. De hele dag draaien mijn gedachten op volle toeren. Mijn missie zit er nog niet op. Ik heb een stem en die gebruik ik. Iedereen die het hoort of leest heb ik dan toch kunnen bereiken. Noem me een dromer die misschien wel het onbereikbare wil bereiken. Eerlijk is eerlijk, de ADHD-trein heeft mijn energie best wat opgebrand het afgelopen jaar en soms nog steeds. In korte tijd, maar ook in zo’n snelle tijd zoveel informatie verwerken en ook nog steeds het dagelijks leven leven was alsof je op het station staat en de trein steeds voorbijraast zonder te stoppen.
‘Je denkt dat je het weet maar je hebt geen idee’, was mijn lijfspreuk en als een wervelwind las ik mezelf door informatie heen. Ik vloog over Google om te kijken wat we konden doen. Ik was als moeder bang om te falen, omdat ik niet binnen zo snel mogelijke tijd alle informatie voorradig had om het voor mijn kind allemaal op te lossen of haar gelukkig te maken. Ik wilde elke bui voor zijn. Dat ik elke keer als ik haar zie worstelen mezelf de schuld gaf, want dat had ik toch wel kunnen voorzien? Dat is mijn taak toch? Het moment dat er erkenning was en ik niet de enige was die zag dat er iets niet klopte, was een verademing. Niet omdat ik blij was dat er iets was, maar omdat ik eindelijk iemand had op de juiste plek, de juiste steun, mijn persoonlijke Google. Deze persoon zei niet dat alle kinderen druk zijn en vertelde me niet dat alles wat ik zei ‘Oh, zo herkenbaar was’. Nee gewoon iemand die zei: ’Ik zie het ook…’ Nu een jaar later realiseer ik me dat ik ook maar moeder ben, elke dag nog leer en mag genieten, maar ook mag huilen. Dat niet elke dag een feestje hoeft te zijn (al proberen we natuurlijk van wel) en dat het soms ook echt wel kan tegenzitten. Alleen al deze gedachten zorgt voor de ontlading, het gevoel van rust wat ik soms even nodig heb om de snelheid van ADHD in ons leven even te stoppen. ‘Ik zie het ook, we gaan ermee aan de slag’, is voor mij een verademing. Een mooie gedachte en een positieve draai aan het hele verhaal. Soms moet je een moment afdwingen maar is het helemaal niet erg om wel eens het gevoel te hebben dat je er even doorheen zit. Pak dat moment dan ook om je te realiseren dat er zoveel dingen zijn die je wel goed doet. Met deze gedachten kan ik door. Ik pak de energie weer terug die ik even was verloren en ga ervoor. Met een positieve kijk op het mooie meisje met ADHD…
IRIS
Wil jij meer lezen van Iris? Volg dan hier haar Instagram.
