Nooit gedacht dat ik hier überhaupt, laat staan nu al over na moest denken. Er is geen goede of slechte manier, alleen het moet wel gebeuren. Onze kleine meid Vikki van drie jaar zal er nog niet veel van begrijpen maar onze oudste Levi van ruim zes jaar wel. Hij is sowieso al de gevoeligste van de twee. Naar aanleiding van mijn 30e verjaardag kwam de uitnodiging voor het bevolkingsonderzoek. Ik liet een uitstrijkje maken, daarna volgde pap 3a, vervolgens een paar biopten en daarna een lisexcisie. Uiteindelijk 1,5 maand na het uitstrijkje kwam daar op een gewone woensdagochtend om half 9 het telefoontje. De diagnose: baarmoederhalskanker. Een flinke schok voor mezelf en alle lieve mensen om me heen. Nadat we zelf een beetje van de schrik waren bekomen was het een aantal uur later, want ook dan gaat het “gewone” leven “gewoon” door, tijd om Levi van school te halen. Mijn vriend Stefan en ik gingen hem samen ophalen, wat voor Levi al vraagtekens zou oproepen. Van te voren hadden we wel wat ge-googled over hoe je zoiets vertelt en wat ervaringen gelezen. We besloten om het op een begrijpelijke manier voor iemand van zes jaar uit te leggen. Alles eerlijk en open te vertellen, niets mooier te maken dan het is en het vooral niet TE zwaar te maken. Klinkt best hard misschien, maar dat is het leven eigenlijk ook en vooral op dat moment.
Toen Levi naar buiten kwam, heb ik snel de juf even geïnformeerd en om raad gevraagd. Daarna zijn we met zijn drieën richting het park gelopen waar het wat rustiger was. Levi, zo gevoelig als hij is, wist allang dat het niet klopte en had al tranen in zijn ogen. Net zoals Stefan en ik. Toen was daar het moment om “het” te vertellen. Voor het eerst in mijn leven wist ik niet wat ik moest zeggen. Mijn mond bewoog maar er kwam geen geluid uit. “Zoals je weet Levi, heeft mama al langere tijd last van buikpijn. De dokter heeft onderzoeken gedaan en vandaag kregen we de uitslag. Mama heeft kanker.” Alle drie hebben we heel hard staan huilen en knuffelen in het park. We stonden nog maar aan de rand van het park omdat Levi het niet meer hield van de spanning en de zorgen in zijn ogen te lezen waren. Zodoende zag een klasgenootje van Levi ons huilen. Heel bezorgd vroeg ze aan Levi waarom hij huilde. Waarna Levi heel hard en snikkend riep: “Mijn moeder heeft kanker”. Compleet in shock draaide het meisje om en liep weg. Buiten dat het goed en eerlijk was van Levi, was het voor ons echt wel even wennen hoor. Dat kinderen zo direct zijn wisten we wel. Maar ook over dit soort onderwerpen, was voor ons wel even slikken op dat moment. Daarna hebben we hem duidelijk gemaakt dat het niet wil zeggen dat mama meteen dood gaat, wat hij natuurlijk wel meteen dacht. “De dokter en mama gaan er alles aan doen om mama beter te maken”. Vijf minuten later op weg naar huis was hij nog wel snikkend, alweer Pokémons aan het vangen met zijn vader. Het was een opluchting voor ons dat hij het zo goed oppakte!
Ons huis zat vol met lieve mensen en ik was nog druk met mensen informeren. Dus het avondeten voorbereiden was er niet bij. Stefan vroeg aan mij of ik nog iets wilde koken of dat we iets gingen halen. Waarop Levi antwoord gaf: “Natuurlijk niet, ze heeft kanker”. Dit soort dingen komen wel even binnen. Dan sta je daar met je mond vol tanden. We hebben uitgelegd dat ik me buiten mijn buikpijn om, niet ziek voel. Dit is voor ons nog maar amper te begrijpen, laat staan voor een kind van zes jaar. Die week op school had een klasgenootje aan hem gevraagd of zijn moeder kanker had en hoe ze daaraan kwam (hoorde ik via een tso-moeder). “Nou gewoon, omdat ze altijd buikpijn heeft”, zei Levi Daarna speelde ze allemaal vrolijk verder. Voor ons moeilijk in te denken. Wij zijn heel trots omdat hij er zo luchtig mee omgaat. Hij neemt het zoals het is, gelooft zijn ouders en denkt niet te ver door. Heerlijk toch!? Hij heeft me nog verschillende keren verwend die week. Zoals op ons bed mijn kussens omhoog zetten, zodat ik er tegenaan kan leunen om tv te kijken. “Kijk mama, dit heb ik voor jou gedaan. Omdat je kanker hebt.”, zei hij dan heel trots. Dan pinkte ik toch wel even een traantje weg. Wat een lieverd! Onze dochter Vikki hebben we het ook verteld, maar die luisterde gewoon niet. Ze zei: “Oke” en speelde lekker verder. Nu zes maanden nadien blijkt toch wel dat ze er veel meer van heeft meegekregen dan wij dachten. Maar ieder kind verwerkt het op zijn eigen manier en daar is niets mis mee.
In mijn volgende blogs kunnen jullie lezen hoe het verder met me is gegaan en belangrijker nog, hoe het nu met mij en ons gezin gaat!
Liefs
NICOLE (klik hier voor haar Instagram)
