Lieve Veerle,
Nu in dit schrijf, liggen jij en papa nog lekker te slapen. Ik ben klaarwakker en merk dat ik behoefte heb om te schrijven. Hoe moeilijk ik het ook vind, om deze woorden op papier te gaan zetten. Onze vakantie zit er bijna op, morgen vliegen we terug naar Nederland, en woensdag ben je jarig. En dan, lieve Veerle, dan ben je alweer één jaar oud. Eén jaar vol liefde, plezier en mooie momenten maar nog meer dan dat, één jaar vol pijn, onmacht en moeilijke momenten. Op de dag dat jij geboren werd veranderde mijn leven. En heel eerlijk? Hoe blij we ook waren met je komst, ik kon het gewoon niet aan. Het was te veel en te moeilijk. En het schuldgevoel wat ik daar aan over heb gehouden gaat nooit meer weg, nooit. Tuurlijk genoot ik onwijs van jou. Van het knuffelen, het liedjes voor je mogen zingen en alle andere dingen. Maar na de zware bevalling was ik gewoon op. Maandenlang was ik op, had 0 energie en leek ik er maar niet bovenop te komen. Ik had paniekaanvallen, all day, everyday. Ik kon niet meer weg van huis zonder zware medicijnen te slikken en ik kreeg het steeds moeilijker met de opvoeding van jou. En toen, op 15 oktober 2018, stortte ik in op het consultatiebureau. Ik kon niet meer.
Ik werd met spoed doorverwezen naar de huisarts, belandde snel bij de praktijkondersteuner en stond op de wachtlijst voor psychologische hulp. Heel de tijd werd er gesproken over een postnatale depressie, of tenminste… Randje postnatale depressie, want ik was niet depressief genoeg. Ja, ik was mijzelf kwijt. Ja, ik zag het allemaal niet meer zitten. Ja, ik herkende mijn eigen karakter niet meer en zocht met man en macht naar wie ik nu toch was en hoe ik dit moest doen, zonder mijn ‘oude’ strijdlustige karakter. Maar depressief? Nee, inderdaad. Dat was niet aan de orde. Maar wat was het dan wel? Dat het niet goed ging was wel duidelijk. Ik kon niet volledig voor je zorgen en kreeg doordeweeks hulp van alle kanten. Twee dagen in de week was je bij de ene oma, één dag was de andere oma bij ons, Papa was een middag vrij van werk en de rest deed ik zelf. De rest? Dat was dus maar 1,5 dag. Anderhalve dag alleen met jou en zelfs dat was soms nog teveel, dus kreeg ik die 1,5 dag thuiszorg. Tot ik (begin januari) bij de psycholoog terecht kon, toen gingen we ineens met hele kleine stapjes vooruit. Als een ui (een hele scherpe) hebben we elke week weer, laag voor laag zitten pellen. Met de nodige hoeveelheid tranen. Tot we tot de conclusie waren gekomen dat ik enorm veel PTSS symptomen heb. Dus, daar was de stempel. PTSS. Jouw mama heeft een posttraumatische-stressstoornis. Zo erg heeft de bevalling er dus ingehakt. Van normaal functioneren ging ik binnen een paar uur naar bijna onmogelijk functioneren, alleen zou dat pas veel later allemaal merkbaar zijn.
Lieve Veerle, nu je bijna een jaar bent durf ik eindelijk te zeggen dat het beter gaat. Niet goed, maar beter. Ik ben van heel erg ver gekomen en heb nog een lange weg te gaan. Maar meisje, wat geniet ik van je en wat maak je mij blij. Wat maak je ons blij. En je opa’s en oma’s, ooms en tantes en echt iedereen om je heen. Zelfs de Macedonische obers. Je bent de allerleukste! Ik heb zo enorm hard gevochten, voor mijzelf en voor ons. En het is zo, hard work pays off. Zonder al die hulp had ik nu niet gestaan waar we nu staan. En het is echt nog wel eens moeilijk, als je ziek bent of tandjes krijgt, kan ik het vaak nog niet aan en vraag ik hulp. Maar ook op die momenten kan ik steeds meer en meer mijzelf redden. We komen er wel. Ooit, hopelijk nog voordat jij het allemaal beseft, is alles weer goed en alles weer normaal.
Lieve Veerle, ik ben blij dat je door mij geknuffeld wil worden als je valt. Ik ben blij dat je naar mij komt als je iets nodig hebt en ik ben blij dat ik degene ben die jou rustig krijgt door liedjes voor je te zingen. Ik ben blij dat ik net op tijd onze band heb weten te redden, want ik was zo ver heen. En boven alles, lieve Veerle, ik zal later altijd eerlijk met je praten over deze moeilijke periode. Ook al schaam me dood en zal mijn schuldgevoel tegenover jou NOOIT meer weggaan, je mag best weten hoe de vork in de steel zat. Jij hebt mij laten voelen wat intens lief hebben is. Jij hebt mij laten merken dat (zelfs ik) een aardig goed moedergevoel heb. En jij, lieve Veerle, jij maakt mij zielsgelukkig. Voor jou zou ik het afgelopen jaar alle ellende en alle struggles gewoon over doen, keer op keer.
Ik hou van jou!
ARIANNE (klik hier voor haar Instagram)
